Rodzina Schneiderów od pięciu lat mieszka w Zielonym Powozie. Na zimę rozbili obozowisko w Wielkopolsce

Daniel pracował dla dużej firmy elektronicznej w Berlinie. Jego żona, Babsi, prowadziła niewielki hotel. Dzieci - Sarah i Julian - chodziły do szkoły. Wiele lat temu obiecali sobie, że powiedzą "dość", gdy nie będą w stanie pójść do pracy z uśmiechem na ustach. Tak też się stało. Obietnicy dotrzymali, ale daleko było im do "rzucenia wszystkiego i wyjechania w Bieszczady". Przygotowania do życia w podróży i bliskości z naturą rozpoczęli 10 lat wcześniej. Na ostateczny krok zdecydowali się, gdy dzieci zakończyły obowiązkową edukację.

Mieszkalny wóz, nazywany przez rodzinę Zielonym Powozem, zbudowali własnoręcznie ojciec z synem. Najpierw w drogę ruszali podczas wakacji i zimowych ferii. Po powrocie bogatsi o nowe doświadczenia udoskonalali i przebudowywali pojazd, uzupełniali ekwipunek (głównie wojskowy, pochodzący z różnych armii).

Od 2017 roku żyją życiem wędrowców, zatrzymując się w miejscach, gdzie ich zwierzęta mają swobodny dostęp do wody i trawy. Stronią od tych górzystych. Za rekonesans terenu odpowiedzialny jest Julian, który z obozowiska wyrusza jako pierwszy lekkim powozem, szukając z pomocą nawigacji najbliższego zbiornika.

- Mamy takie samo życie jak inni. Po prostu wybraliśmy dla niego nieco odmienną formę – przekonuje Daniel.

Babsi nie ukrywa jednak, że początki nie należały do łatwych.

- Musieliśmy nauczyć się życia w nowych warunkach. Każdy dzień przynosił niespodzianki – mówi. – Dzisiaj wiem, że było warto podjąć ten wysiłek – dodaje.

Gdy w zimowy poranek (na zewnątrz jest kilka stopni na minusie) pytam, jaka temperatura panuje teraz w Zielonym Powozie, odpowiedź Schneiderów mnie zaskakuje. Dzięki opalanemu drewnem, wojskowemu piecykowi, to 25-26 stopni Celsjusza – cieplej niż w przeciętnym mieszkaniu. Ale 21-letnia Sarah i 19-letni Julian i tak wolą spać w specjalnie przystosowanym namiocie z paleniskiem. – Póki pali się ogień, w środku jest ciepło, nawet przy dużym mrozie na zewnątrz – wyjaśnia dziewczyna.

To ona najchętniej relacjonuje życie rodziny w sieci: prowadzi transmisje na żywo, montuje filmiki, które wrzuca później na YouTube’a. Schneiderowie zadbali bowiem o to, by mieć stały dostęp do internetu i elektryczności.

Być może naiwnie pytam Sarah, czy myśli o przyszłości: kontynuowaniu edukacji, pracy na etacie. Zdecydowanie zaprzecza. – Jestem szczęśliwa dziś. To jest dla mnie najważniejsze. Najbardziej w swoim życiu kocham wolność. Po naszej rozmowie mogę iść do koni, tworzyć wideo, spotkać się z przyjaciółmi, poczytać, nauczyć się czegoś nowego czy pójść na zakupy – przekonuje.

Dodaje też, że w Polsce przyjaźnie z ludźmi nawiązuje się wyjątkowo szybko. – Polacy są bardzo ciepli, gościnni, w ich przypadku nietrudno o pogłębione relacje. Zresztą dzięki jednemu z nich – Maciejowi – znaleźliśmy miejsce, w którym teraz jesteśmy – ocenia.

- Kiedy przejeżdżaliśmy przez miasto, Maciej podążał naszym śladem. W pewnym momencie zapytał, czy może zrobić nam zdjęcia i zaproponował, że przyniesie siano dla naszych koni. Przy okazji pokazał duże jezioro i powiedział, że możemy się przy nim zatrzymać na noc – wyjaśnia Daniel, który jest szczególnie wzruszony gestami sympatii i prezentami, jakie rodzina otrzymuje od obcych do niedawna ludzi.

- Dziś rano odwiedził nas nasz przyjaciel Adam. Przyniósł ciepłe drożdżówki z lokalnej piekarni. Takie gesty są wspaniałe, ale też onieśmielające. Czasem przez nie mój poziom endorfin jest tak wysoki, że muszę dochodzić do siebie przez dwa dni – dodaje.

O sytuacjach, w których otrzymali bezinteresowną pomoc, mogą opowiadać długo. Gdy dwa tygodnie temu pod jednym z koni załamał się lód i zwierzę nie potrafiło samodzielnie wydostać się z rzeki, błyskawicznie na miejscu znalazły się osoby, które pomogły Schneiderom je uratować.

Innym razem – w styczniu ubiegłego roku – pod obozowisko rodziny podjechała o 6.00 rano policja. Daniel, z umorusaną popiołem twarzą (czyścił właśnie piecyk), otworzył im drzwi i dowiedział się, że ich konie znaleziono w miejscowości oddalonej o pięć godzin jazdy. Uciekły, ponieważ w nocy przestraszył je wilk. Policjanci przez kilka godzin szukali właścicieli, zawieźli rodzinę na miejsce, nie oczekując niczego w zamian. Schneiderowie podziękowali im własnoręcznie ulepionymi pierogami i ciastem.

- Najlepszym, co spotyka nas w drodze, są ludzie. 99 proc. naszych spotkań z innymi to spotkania ze wspaniałymi osobami – mówi z pełnym przekonaniem Babsi, która pisze książkę o przygodach rodziny. Gdy pytam o pozostały jeden procent, wyjaśnia ze śmiechem: - Im poświęcam ostatni rozdział zatytułowany "idioci".

Schneiderowie tym, którzy obawiają się, że nie poradzą sobie bez pracy czy stałego dochodu, mówią: wszystko jest w twojej głowie. Nie są jednak gołosłowni: od pięciu lat udowadniają, że taki styl życia – oparty na braniu i dawaniu – jest możliwy. Utrzymują się z datków, które ludzie wrzucają do ich skarbonki oraz tych przekazywanych im przez internautów śledzących ich losy.

Są specjalistami w zajmowaniu się trudnymi – narowistymi czy lękowymi – końmi. Jak deklarują, kochają z nimi pracować. W Niemczech cena za taką usługę to 150-200 euro, w podróży nie używają jednak cennika. Ludzie, którym pomagają, płacą tyle, ile chcą lub mogą. Czasem przynoszą również jedzenie.

Podobne zasady obowiązują w trakcie "Dnia darmowej pizzy" – wydarzenia, które rodzina organizuje dla okolicznych mieszkańców cyklicznie, niezależnie od pory roku i miejsca pobytu. Za pieniądze ze skarbonki lub datków od obserwujących ich youtube’owy kanał internautów, kupują potrzebne składniki i pieką placki w specjalnym piecu, który wożą ze sobą. Uczestnicy (ostatnio przyszło ich aż 50) mogą odwdzięczyć się gospodarzom dobrowolną składką.

Schneiderowie mają jednak zasadę – nie zbierają tzw. donatów podczas transmisji na żywo, nie sprzedają gadżetów. Koszulki z ich mottem "Do not give up" (nie poddawaj się - przyp. red.) są zazwyczaj prezentem dla przyjaciół.

Z tabliczką z mottem, umieszczonym także na przedzie Zielonego Powozu, wiąże się zresztą ważna dla Daniela historia.

- Tabliczkę z napisem zobaczyłem w sklepie z drogimi dodatkami dla domu, zanim jeszcze wyruszyliśmy w drogę. Od razu wiedziałem, że to będzie nasze hasło przewodnie. Podobało mi się, że jest uniwersalne, niezwiązane z żadną religią czy ideologią. Niepozorna tabliczka kosztowała sporo – 29,9 euro. Wpadłem wtedy na pomysł, że jej kupno zaproponuję sąsiadce, której pomagałem przy pracach w domu i ogrodzie i nigdy nie brałem za to pieniędzy. Zgodziła się. Od tej pory patrzę na ten napis każdego dnia. Chciałbym, żeby jego przesłanie trafiało do wszystkich, których spotykamy na naszej drodze – opowiada.

Tymczasem rodzina ma już swoich naśladowców – piszą do nich ludzie, którzy mają konie i myślą nad budową własnego powozu, by również ruszyć w świat. Może na początek nie na kilka lat, ale np. dwa lub trzy miesiące.

Schneiderowie śmieją się, że w pewnym sensie wyprzedzili pandemię. – Dzięki życiu z dala od tłumów, blisko natury, byliśmy na nią przygotowani, zanim nadeszła – zauważa Sarah.

Choć w Zielonym Powozie mieszkają już prawie pięć lat, nie wykluczają, że kiedyś osiądą gdzieś na stałe. - Nie będziemy się wówczas zastanawiać, czy to Niemcy, Polska czy jakiekolwiek inne państwo. Wierzę, że miejsca znajdują nas, a nie my znajdujemy miejsca. Musimy po prostu poczuć, że dotarliśmy do domu. I zapewnić naszym zwierzętom odpowiednio dużo przestrzeni – podsumowują.

Zapraszamy na grupę FB - #Wszechmocne. To tu będziemy informować na bieżąco o terminach webinarów, wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was! Chętnie poznamy wasze historie, podzielcie się nimi z nami i wyślijcie na adres: wszechmocna_to_ja@grupawp.pl