Świerzb - jak się go pozbyć?

Czerwony krostki, które Marta zauważyła na nóżkach swojego synka, wyglądały jak uczuleniowa wysypka. Taką diagnozę postawił też lekarz. Mimo smarowania maścią wysypka nie znikała, a wręcz przeciwnie - stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Okazało się, że to nie alergia, ale świerzb. Świerzb wciąż uchodzi w naszym społeczeństwie za chorobę wstydliwą. Tymczasem można się nią zarazić nawet jeśli dbamy o higienę i czystość miejsc, w których mieszkamy.

Chorobę wywołują pasożyty świerzbowca ludzkiego. Są one tak małe, że nie dostrzeżemy ich gołym okiem. Na dodatek pierwsze objawy, do których należy właśnie swędząca wysypka, pojawiają się ok. 3 - 4 tygodnie od kontaktu z roztoczem. Nic dziwnego, że często nie wiążemy wysypki z faktem zarażenia się świerzbem. Dochodzi do niego najczęściej poprzez bezpośredni kontakt z zainfekowaną skórą. Często zarażają się dzieci, które razem się bawią, dotykają i nie zawsze przestrzegają higieny. Można się też zarazić, gdy śpimy w pościeli osoby chorej, pożyczamy od niej ubranie, ale też np. w wagonie sypialnym pociągu.

Pasożyty świerzbowca szczególnie lubią miejsca ciepłe i ukryte, gdzie drążą kanaliki, w których składają jaja. Odchody, które tam pozostawiają, wywołują silną reakcję alergiczną objawiającą się głównie swędzącą wysypką. Osoba zarażona odczuwa też silną potrzebę drapania, stąd na skórze występują charakterystyczne linie po drapaniu zwane przeczosami. Wysypka pojawia się zazwyczaj miedzy palcami u rąk, w pachwinach, w okolicach narządów rodnych, pępka, pod piersiami, na linii pasa. U dzieci często występuje na podeszwach stóp, co może nawet utrudniać chodzenie. Ciepło wpływa pobudzająco na żyjące w skórze pasożyty. Na skutek tego osoba zarażona drapie się szczególnie w nocy, po kąpieli. Na skutek drapania larwy roznoszą się na coraz większą powierzchnię ciała.

Aby nie dopuścić do rozprzestrzeniania się choroby, leczenie należy podjąć jak najszybciej, czyli tuż po pojawienia się pierwszych oznak. Podejrzenie wystąpienia świerzbu powinien nasuwać nasilony świąd skóry, zwłaszcza jeśli dokucza on także innym domownikom. Leczenie najczęściej polega na smarowaniu całego ciała preparatami z permetryną, maścią siarkową lub środkami zawierającymi lindan. Mogą one występować w postaci żelu, maści, nalewek. Aby złagodzić dokuczliwe swędzenie, stosuje się kalaminę oraz leki przeciwhistaminowe.

Pomocne są też naturalne sposoby. Do kąpieli można dodawać olejki lawendowe, herbaciane, cynamonowe. Ulgę przynosi też przemywanie skóry naparami z ziół (np. tymianku, kminku zwyczajnego, babki wąskolistnej, piołunu pospolitego). Babcinym sposobem są okłady z octem na zainfekowane miejsca.

Bardzo ważne jest, aby leczeniem świerzbu objęte zostały wszystkie osoby mieszkające w jednym mieszkaniu. 2 - 3 dni przed rozpoczęciem terapii trzeba uprać wszystkie ubrania oraz pościel w wysokiej temperaturze. Warto też dokładnie umyć wszystko, z czego korzystamy w domu, a szczególnie wannę, umywalkę, muszlę klozetową, naczynia, garnki, zabawki dzieci.

Ze względu na podobieństwo do innych chorób skórnych świerzb jest często późno diagnozowany, a jego leczenie zaczyna się, gdy choroba zajmuje już dużą powierzchnię ciała. W przypadku wystąpienia wysypki lepiej skontaktować się z dermatologiem, który zleci stosowne leczenie.

mpi/(kg)

* Boisz się o zdrowie? Zrób to!*