Sztuka gestykulacji

Dostałaś za zadanie poinformować pracowników o zmianie w firmie w taki sposób, aby nawet złe wieści odebrali w dobrym świetle. Mówisz jedno, twoje słowa wydają się być optymistyczne, a ludzie odczytują to mimo wszystko zupełnie inaczej. Skąd ten dysonans? Twoje ciało cię zdradziło, powiedziało dokładnie to, co myślałaś a nie to, co było treścią komunikatu.

Nie panujesz nad gestami, więc one powiedziały co innego niż twoje usta. Rola gestów zwłaszcza podczas spotkań oficjalnych, rozmów z przełożonymi lub też wystąpień publicznych jest bardzo istotna. Warto obserwować siebie i poznać język naszego ciała po pierwsze dlatego, żeby samemu nie popełniać błędów a po drugie po to, abyśmy lepiej odczytywali komunikaty przesyłane przez innych.

Na pozór może się wydawać, że podczas rozmowy lub też wystąpienia najważniejsza jest treść a cała reszta nie gra żadnej roli. Takie podejście jest jednak błędne. Nie można zapominać o roli gestów, które są na tyle istotne, że potrafią wpłynąć na całościowy odbiór naszej wypowiedzi. Ważna jest świadomość ich znaczenia. Dzięki temu unikniemy wielu błędów. Pamiętajmy o tym, że to, w jaki sposób będziemy poruszać oczami, witać się z ludźmi, trzymać ręce podczas rozmowy ma ogromny wpływ na odbiór naszej osoby oraz na percepcję tego, co mówimy.

Język naszego ciała według specjalistów stanowi ponad połowę komunikatu (55%), jaki przekazujemy drugiej osobie, podczas gdy słowa zaledwie 7%. Zatem poprzez gesty przekazujemy informacje – może się to odbywać dzięki mimice, ruchom rąk czy też spojrzenie. Dodatkowo poprzez gestykulację powtarzamy i utrwalamy dane informacje. Odbiorca wiąże ruchy naszego ciała z treścią i dzięki temu łatwiej ją zapamiętuje. Dzięki niektórym gestom możemy być bardziej przekonujący i wiarygodni, oczywiście wyłącznie w sytuacji, gdy mowa ciała jest spójna z tym, co chcemy werbalnie przekazać słuchaczowi.

Część gestów drugiej osoby można bez problemu rozszyfrować. Takie zachowania jak ziewanie, oglądanie sufitu czy też zabawa długopisem to najczęściej oznaki znudzenia. Spocone dłonie i chrząkanie to z reguły objaw zdenerwowania. Wiele gestów z kolei jest bardzo indywidualnych i każdy w inny sposób pokazuje dane emocje. Jedynym sposobem jest więc obserwacja samego siebie. Trzeba poprosić zaufane osoby, które dobrze cię znają, by zwróciły uwagę, jak reagujesz w stresujących sytuacjach, jak pokazujesz zadowolenie i czy potrafisz ukryć emocje, których nie chcesz pokazać. Tylko ktoś z zewnątrz jest w stanie powiedzieć ci, które gesty cię zdradzają oraz to, jakich ruchów nie kontrolujesz, części z nich możesz w ogóle nie być świadoma.

Są osoby, które potrafią zachować zimną krew i nawet w najbardziej stresujących sytuacjach nie pokazać na zewnątrz, co naprawdę czują. Ci, którzy mają z tym problemy, powinni próbować pracować nad swoim ciałem i emocjami. Najtrudniejsze do opanowania są ręce, często w nerwowych sytuacjach nie wiemy, co z nimi zrobić, by nie zdradzić swoich emocji. Ważne, by nie ruszać nimi zbyt intensywnie, najlepiej trzymać je w jednej pozycji, byleby nie była to pozycja zamknięta (ręce skrzyżowane).

Najtrudniejsze są sytuacje, kiedy trzeba ukryć to, że nasze emocje są inne niż słowa – czyli jeśli mamy powiedzieć coś w radosnym tonie, podczas gdy wiemy, że tak naprawdę nie jest to wesoła informacja. Niestety praca niejednokrotnie takie sytuacje wymusza. Najważniejsze jest to, by zgrać gestykulację z treścią komunikatu. Staraj się uśmiechać i żywiej gestykulować, gdy mówisz o rzeczach pozytywnych, oraz być bardziej zachowawczą, gdy chodzi o tematy poważniejsze. Ważny jest też ton i barwa głosu, dzięki którym bardzo szybko można wyczuć, na ile jesteśmy spięci i czy to, co mówimy, jest zgodne z tym, co myślimy.