Mieszkamy w starej dzielnicy, gdzie w kamienicach jeszcze czuć zapach biedy, nieporadności i nieprzystosowania do otaczającego świata. Z okna na podwórko codziennie obserwuję dzieci moich sąsiadów z sutereny. Trzech chłopców w wieku około cztery, pięć i sześć lat wypuszczanych jest na dwór blisko domu, gdzie nie ma nic. Nic oprócz śmietnika. To dla nich jedyna atrakcja i źródło radości.