Utrata i upośledzenie smaku

Zmysł smaku jest nierozerwalnie związany ze zmysłem powonienia. Język ludzki jest zaopatrzony jedynie w receptory podstawowych smaków - słodkiego, kwaśnego, słonego i gorzkiego. Sztuka kulinarna mogła się jednak rozwinąć, ponieważ na odczucie smaku bardzo duży wpływ ma zapach pożywienia.

W wypadku upośledzenia zmysłu powonienia, upośledzone zatem będzie również poczucie smaku (możemy to łatwo zaobserwować w wypadku kataru - kiedy nie jesteśmy w stanie docenić kulinarnego kunsztu wielu wyrafinowanych potraw).

Utrata lub upośledzenie zmysłu smaku może nastąpić jako efekt organicznych chorób układu nerwowego. Dzięki parzystej anatomii, obwodowe lub centralne porażenie nerwów smakowych z reguły tylko ogranicza zdolności recepcyjne tego zmysłu. Z objawem takim możemy spotkać się w przypadku zapalenia opon mózgowo - rdzeniowych, guzach mózgu - pochodzenia nowotworowego i nienowotworowych, wiądzie i jamistości rdzenia.

W przebiegu padaczki zdarza się, że chory odczuwa omamy smakowe w przebiegu tzw. aury (przed napadem). Zmiana w odbiorze wrażeń smakowych - odbieranie substancji obrzydliwych jako smaczne, lub na odwrót jest obserwowanym objawem niektórych chorób psychicznych.

Upośledzenie zmysłu, jako dominujące poczucie nieprzyjemnego smaku, towarzyszy żółtaczce (chory odczuwa gorzki smak żółci), wymiotom, w przebiegu procesów ropnych w obrębie jamy ustnej. Podobne zjawisko spotyka się także w przebiegu niektórych zatruć - np. smak metaliczny przy zatruciach metalami ciężkimi.