Depresja czy ADHD?
Mój 9-letni syn chodzi ciągle smutny i powtarza, że życie jest bez sensu i nudne i on się chyba zabije. Nie potrafi mi wyjaśnić, co jest tego powodem. Proszę o odpowiedź, jak z nim postępować, aby uwierzył w siebie i zobaczył, że życie jest wesołe i ciekawe.
Mój 9-letni syn chodzi ciągle smutny i powtarza, że życie jest bez sensu i nudne i on się chyba zabije. Nie potrafi mi wyjaśnić, co jest tego powodem. Nie chce wychodzić na dwór i nie ma kolegów. Wiem że duży wpływ ma na to szkoła, gdyż jest trochę słabszy od kolegów i nadruchliwy, przez co wychowawczyni twierdzi, że musi siedzieć sam. Proszę o odpowiedź, jak z nim postępować, aby uwierzył w siebie i zobaczył, że życie jest wesołe i ciekawe. Ja spędzam z nim jak najwięcej czasu, zabieram na wycieczki i dużo rozmawiam, ale to wszystko za mało.
Takie kryzysy zdarzają się dorastającym pociechom. Oczywiście, nie można nigdy lekceważyć takich sygnałów , jak ten, mówiący o chęci zabicia się. Pisze Pani, że syn ma problemy w szkole, że koledzy go nie akceptują, nauczyciele izolują. Jeśli syn ma ADHD (Zespół Nadruchliwości Psychoruchowej z zaburzeniem koncentracji i uwagi ) to przede wszystkim powinien być pod opieką psychologa. Takie dzieci często mają obniżoną samoocenę, niskie poczucie wartości własnej i nieadekwatnie zachowują się w wielu sytuacjach. Co robić? Należałoby zadbać o regularne spotkania z psychologiem. Państwo też powinniście od niego dostać wskazówki, jak postępować z dzieckiem, jakich zachowań unikać, jak rozwiązywać problemy, jak pomóc synowi z nadmiarem energii, z brakiem koncentracji. Warto zadbać o to, by syn miał swoją pasję, rozwijał ją, zaczął wierzyć, że jest w czymś dobry, nawet lepszy od kolegów. Musi zacząć odkrywać swoje mocne strony (doskonale zna słabe strony, bo o tym dowiaduje się na każdym kroku, choćby w szkole),
wierzyć w nie i pokazywać kolegom. Jeśli nie odkrył w sobie dotąd żadnych mocnych stron, tzreba mu w tym pomóc. Bywa, że dziecko niczym się nie interesuje, wtedy rolą rodziców jest znaleźć coś, co zainteresuje, pomóc to rozwinąć, nawet wtedy, gdy wydaje się, że nie ma specjalnych predyspozycji czy zdolności. Trzeba zachęcać syna do kontaktów z kolegami. Można zapraszać kolegów do Państwa, możne zachęcać syna do odwiedzin, organizować wyjazdy. Trzeba przełamywać lęki, tłumaczyć, zachęcać i pokazywać, że warto. Wychowywanie dziecka z ADHD bywa trudniejsze, ale przecież to nie wina dziecka, ale słabość jego systemu nerwowego. Trzeba starać się zrozumieć problemy, a nie napiętnować dziecko. Szkoła, izolując go od kolegów, w pewien sposób napiętnuje to, co jest słabością ucznia. Myślę, że potrzebujecie Państwo fachowej pomocy. Ufam, że wraz z psychologiem będziecie na bieżąco rozwiązywać problemy i przekonywać syna, że żyć warto, cieszyć się z życia można, odnosić sukcesy, a nie tylko kolekcjonować porażki. Tego
życzę synowi , a Państwo wytrwałości w pracy i satysfakcji w tym, co Państwo osiągnięcie.
Krystyna Zielińska - psycholog dziecięcy i logopeda
