Gdy dusisz się w związku

Są takie chwile, gdy czujesz się jakby partner, z którym jesteś od lat, był dla Ciebie obcym człowiekiem. Masz wrażenie, że nic was już nie łączy, chciałabyś uciec, ale przecież żal wspólnych lat.

Są takie chwile, gdy czujesz się jakby partner, z którym jesteś od lat, był dla Ciebie obcym człowiekiem. Masz wrażenie, że nic was już nie łączy, chciałabyś uciec, ale przecież żal wspólnych lat.

Do tego macie małe dzieci, dom, niespłacony kredyt i tyle ważnych wspólnych spraw. Czy można na nowo ułożyć sobie życie z tym samym człowiekiem? Czy od razu pakować walizki i uciekać jak najdalej, gdy w związku źle się dzieje?

Nie jesteśmy szczęśliwi cały czas. Nie ma idealnych związków, nie istnieją ludzie, którzy nie mają problemów i zmartwień. To naturalne, że czasami ma się dość partnera i chciałoby się uciec od niego jak najdalej, znaleźć uroczego kochanka i żyć z nim w cudownej bajce.

Jednak często bywa tak, że bajka okazuje się mieć bardzo zły koniec, a poprzedni partner, który wydawał się być taki nudny i zwyczajny, tak naprawdę był tym wymarzonym księciem. Klatka, która wydawała się strasznym więzieniem okazuje się być pięknym, bezpiecznym, ciepłym miejscem w którym byłyśmy naprawdę szczęśliwi.

Partnerzy nie zawsze potrafią się porozumieć i są takie chwile, gdy nad związek napływają czarne chmury. Szczególnie, gdy jedno z małżonków czuje się osaczone przez drugiego. W długoletnich małżeństwach łatwo o poczucie znudzenia, ale i osaczenia.

Codziennie budzimy się przy tym samym człowieku, znamy na pamięć jego reakcje, niczym nas nie zaskakuje, a do tego ma pretensje, gdy chcemy dłużej posiedzieć w klubie ze znajomymi. Czy to znaczy, że musimy od razu brać nogi za pas i uciekać szukając jednocześnie nowego partnera?

Decydując się na życie z kimś musimy być świadome, że godzimy się także na pewne ograniczenia. Chcemy się na to decydować, bo kochamy partnera i pragniemy być z nim szczęśliwe i tego, by jemu było dobrze. Ograniczenia są potrzebne, by móc żyć ze sobą w zgodzie, nie robić krzywdy sobie i innym. W pewnym momencie jednak ta „złota klatka” może stawać się coraz ciaśniejsza i przestaje być wygodna.

Bywa tak, że smycz, jaką zakłada partner dusi tak, iż normalne funkcjonowanie w związku staje się nie do wytrzymania. Mężczyzna robi się coraz bardziej zaborczy, chce znać każdy ruch swojej partnerki i nie chce, by ona podejmowała samodzielne decyzje.

Gdy związek staje się toksyczny i dusi coraz bardziej, trzeba zastanowić się, co dalej. Co jest ważniejsze? Życie we dwójkę, ale w ciasnej klatce, czy na „wolności”, ale bez bliskiej osoby.

Warto spisać sobie wszystkie „za” i „przeciw”, przeanalizować sytuację i obiektywnie spojrzeć na związek. Może wcale nie jest tak, jak nam się wydawało na początku i wyolbrzymiamy pewne kwestie?

Nie jesteśmy ludźmi całkowicie wolnymi. Musimy pogodzić się z pewnymi ograniczeniami. Większość z nich narzucamy sobie same, z czego trzeba zdawać sobie sprawę. Biorąc ślub, podejmując decyzję o wspólnym życiu godzimy się na pewne zmiany, a także, ograniczenia.Jednak jeśli kochamy i jesteśmy kochane, to one nam nie przeszkadzają.

Wszystko się zmienia, gdy przestajemy otrzymywać miłość partnera i same nie możemy jej z siebie wykrzesać. To, co do tej pory było związkiem opartym na uczuciu, akceptacji i zaufaniu nagle staje się więzieniem. Wtedy, być może, czas pomyśleć o nowej, lepszej „klatce".