Gorączka
Popularnie mianem gorączki określamy wszystkie stany organizmu, w których dochodzi do podwyższenia ciepłoty ciała powyżej normy fizjologicznej - czyli około 37oC. W ścisłym tego słowa znaczeniu za gorączkę uważa się ciepłotę przekraczającą 37.9oC, natomiast stan powyżej 41oC jest określany jako gorączka nadmierna.
10.03.2006 | aktual.: 15.03.2006 14:23
Zalogowani mogą więcej
Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika
Popularnie mianem gorączki określamy wszystkie stany organizmu, w których dochodzi do podwyższenia ciepłoty ciała powyżej normy fizjologicznej - czyli około 37oC. W ścisłym tego słowa znaczeniu za gorączkę uważa się ciepłotę przekraczającą 37.9oC, natomiast stan powyżej 41oC jest określany jako gorączka nadmierna. W związku z faktem, że powyżej tego punktu zawodzą mechanizmy fizjologiczne kontrolujące temperaturę, stan taki zalicza się do pośrednio związanych z zagrożeniem życia.
Do mierzenia ciepłoty ciała używa się obecnie różnego rodzaju termometrów. Najpewniejszą technologią mierzenia temperatury ciała jest jej pomiar w odbytnicy - dzięki czemu unikniemy zaniżenia wartości mierzonej temperatury związanej z tym, że na powierzchni ciała temperatura jest niższa niż w jego wnętrzu. Średnio temperatura mierzona w odbytnicy jest wyższa o 0.6 - 0.8oC od temperatury mierzonej pod pachą. Temperatura człowieka może być podniesiona w stanach fizjologicznym. Mają tu wpływ między innymi takie czynniki jak:
- wysiłek fizyczny i w mniejszym stopniu umysłowy;
- spożywanie pokarmów;
- w fazie jajeczkowania u kobiety;
- niektóre leki.
Dla lekarza do rozpoznania danego schorzenia potrzebna jest wiedza nie tylko o samej wartości ciepłoty ciała, ale także o zmianach temperatury w czasie. Wyróżnia się tu między innymi:
- gorączka przelotna - to jest taka, która utrzymuje się nie dłużej niż przez okres jednego dnia;
- gorączka ciągła - kiedy wahania temperatury w ciągu doby oscylują w przedziale +/-0.5oC;
- gorączka trawiąca, zwana też hektyczną - w tym wypadku obserwuje się stosunkowo krótkimi wzrostami temperatury od 2 do 4oC po czym obserwuje się spadek do wartości fizjologicznych;
- gorączka zwlaniająca - gdzie wzorzec jest podbny do gorączki hektycznej z tym, że wzrost temperatury nie przekracza 2oC a spadek nie osiąga granicy 37oC;
- gorączka nieregularna - kiedy trudno znaleźć dobowy wzorzec przebiegu temperatury w ciągu doby.
Przyczyny podnoszenia temparatury mogą być bardzo różne. Najczęściej spotykanymi przyczynami gorączki są:
- choroby zakaźne i inwazyjne - od banalnych zakażeń górnych dróg oddechowych, migdałków podniebiennych, anginy, przez zakażenia dotyczące narządów wewnętrznych (płuc - w tym gruźlicy, osierdzia, mięśnia serca, pecherzyka żółciowego i dróg żółciowych, miąższu wątroby, nerek, dróg moczowych, zakażeń i zatruć układu pokarmowego, trzustki czy stercza), aż po posocznicę i zakażenia uogólnione;
- choroby nowotworowe, zwłaszcza rak nerki, czerniak, większość białaczek i innych nowotworów wywodzących się ze szpiku kości; często długotrwała gorączka jest jednym z objawów ułatwiających właściwe rozpoznanie;
- choroby tkanki łacznej, przede wszystkim toczeń trzewny, reumatoidalne zapalenie stawów, guzkowe zapalenie tętnic, zapalenie skórno-mięśniowe, kolagenozy;
- choroby o podłożu immunologicznym, w tym reakcje na podanie leków, do tej grupy zaliczamy także AIDS;
- niektóre choroby układu wewnątrzwydzielniczego - między innymi nadczynność tarczycy, nadnerczy czy przełom hiperkacemiczny.
W przypadku niejasnych przyczyn gorączki lekarz często jest skazany na długotrwały proces diagnostyczny, dzięki któremu drogą eliminacji i poszukiwań można ustalić rozpoznanie i podjąć właściwe leczenie.
Niedocieplność (hipotermia, obniżenie ciepłoty ciała)
O hipotermii mówimy, gdy temperatura organizmu obniży się poniżej 36oC. Ze stanem takim mamy najczęściej do czynienia w wypadku osób narażonych na działanie niskich temperatur. Narażone są szczególnie osoby bezdomne (w czasie zimnych nocy), rozbitkowie ze statków i samolotów, osoby uwięzione przez lawinę itd.
Niedocieplność może być także związana z uszkodzeniem ośrodka termoregulacji w ośrodkowym układzie nerwowym (np. nowotworem, udarem, zmianami naczyniowymi). W chorobach związanych z układem wewnątrzwydzielniczym hipotermię spotykamy m.in. w niedoczynności tarczycy i nadnerczy.