Gra w czerwone

Kasia i Witek od początku planowali jasne, oddzielone najwyżej przesuwanymi półprzezroczystymi drzwiami przestrzenie, białe ściany i kilka czerwonych detali, i tak też zaprojektował je architekt, Mateusz Trojanowski. W salonie, który oddziela od kuchni ściana-filar (początkowo w planie były tu rozsuwane drzwi), miały stanąć tylko biała kanapa i czerwona komódka z Ikea. Sfera pracy to blat pod komputer i półki na książki ukryte we wnękach zasłanianych roletami. Zamiast obrazów wiszących nad kanapą, właściciele, miłośnicy współczesnego teatru i tańca, planowali płaskie ekrany z odtwarzanymi na nich ulubionymi spektaklami. – Nasze bałaganiarskie natury – wspomina Kasia – domagały się przestrzeni precyzyjnie rozplanowanej, z jednoznacznie wyodrębnionymi miejscami do pracy, przygotowywania posiłków, spania. Żadnych pamiątek z podróży czy bibelotów. Codzienność zweryfikowała te plany: zamiast pamiątek z wakacji – kolorowa mozaika zabawek na podłodze. Ale białe ściany, ze śladami rysunkowych wprawek dzieci, nadal
są tłem dla kłębiącego się między nimi życia. I nadal dominuje czerwony.
Pojawił się jeszcze w trakcie przebudowy, wraz z ręcznie malowanymi kafelkami Katarzyny Modrzejewskiej, młodej warszawskiej ceramiczki. Kafelki były dwa – dziś ten motyw powtarzają niewielkie woskowe obrazy Anny Rodziewicz, które chwilowo zagościły w salonie, tworząc na ścianach barwne punkty. Czerwień to kolorystyczna dominanta mieszkania. Przyciąga wzrok i porządkuje. Zadomowiła się w detalach i w kuchni. – Czerwone kafelki miały być zatopione w betonowej ścianie – wspomina właścicielka – i do nich planowaliśmy czerwony kuchenny blat. Dziś mamy czerwony blat i betonową ścianę. To fantastyczny kontrast. Ostrość czerwieni wyhamowana szarością i chłodem technicznego materiału. W tym duecie nie ma miejsca na trzeci kolor. Dlatego kuchenne szafki są neutralnie bladoszare. Kafelki na razie powędrowały do jednej z szafek. W tym mieszkaniu nie ma dla nich konkurencji. W łazience i w toalecie na posadzce też zrobili betonową wylewkę. – Odpowiada nam chłód materiału i techniczne z nim skojarzenia. Tu chyba
najbardziej konsekwentnie udało nam się zrealizować marzenie o ascetycznej przestrzeni – komentuje Witek.
Zen, ale i przemysłowe klimaty. Drobne szare kafelki, którymi wyłożono ściany, to także element zapożyczony z fabrycznej przestrzeni. Wanna – najprostsza, z supermarketu, została obłożona pleksi, a dzięki zamontowanej przy krawędzi świetlówce wydaje się niemal kosmicznym wehikułem.

Tekst Ewa Toniak
Stylizacja Ewa Toniak
Zdjęcia Michał Mrowiec

W pokoju dziennym biel i czerwień wskakują na siebie, bawią się w berka. Spokojny i wyciszony charakter pomieszczenia podkręca czerwony kolor, który zawsze upomina się o uwagę. Dawkowany oszczędnie, nie rozprasza. Grzeje dobrą energią i cieszy oko

Miejsce do pracy ukryte przed dziećmi taktownie usuwa się z pola widzenia, gdy czas pracy mija. Rolety pełnią podwójną rolę: zasłony, ale też monochromatycznych "obrazów” na ścianie

Trochę Wschodu, trochę Zachodu. Przesuwane lekkie drzwi to element dalekowschodni. Za nimi część prywatna domu: pokój dzieci, sypialnia rodziców i łazienki

Kuchnia. Prosta i funkcjonalna. Betonowa ściana nadaje jej przemysłowy charakter, rozbity ostrą czerwienią blatu. Na neutralnym tle iskrzy się, jak na wystawie, metal. Chromowane sprzęty mają tu idealne miejsce do ekspozycji

Praktyczna codzienność podniesiona do rangi przyjemności estetycznej. Nawet zlewozmywak i łagodnie wygięty kran układają się na matowym szarym tle jak kompozycja w kadrze

Czerwona metalowa szafka z Ikea. Bezpretensjonalny, ale ważny kolorystyczny detal. Nad nią woskowy obraz Anny Rodziewicz

Drewniany stół robiony na zamówienie to jedyny ślad po jego wykonawcy, który po prostu zniknął. Stół miał się rozkładać na rodzinne ucztowanie. Póki dzieci są małe, wystarcza

Sypialnia ma ten sam charakter co pozostałe wnętrza. Biel, rozbielane szarości poprzetykane mocnymi akcentami czerwieni