Podobna do pieprzu

- tak można tłumaczyć nazwę małej, ale bardzo dekoracyjnej roślinki - peperomii (Peperomia), Należy do rodziny Pieprzowatych (Piperaceae), a ze względu na bliskie pokrewieństwo z pieprzem nazywana jest także pieprzówką. Obecnie znanych jest około 1000 gatunków, pochodzących przeważnie z tropikalnych rejonów Ameryki Środkowej i Południowej.

Peperomie wzniosłe dorastają do 20-30 cm wysokości i 25-30 cm średnicy. Gatunki płożące lub pnące mają pędy o długości nawet do 1 m. Pędy grube, zielonkawo-żółtoczerwone do czerwonych, silnie nawodnione. Mięsiste liście peperomii mogą być karbowane lub gładkie, z wyraźnym rysunkiem nerwów albo z barwnymi plamami. Różny mogą mieć także kształt - okrągłe, sercowate, eliptyczne, lancetowate lub łódkowate - o brzegach prostych albo wywiniętych w górę lub w dół. Ich kolor zależy od gatunku i odmiany - od jasnozielonego przez zieleń z dodatkiem żółci, czerwieni, fioletu lub szarości, do ciemnozielonego i purpurowo-fioletowego. Peperomia kwitnie latem. Jej wydłużone zielonkawożółte kwiatostany wyglądem przypominają sztywny mysi ogonek. Drobniutkie kwiatki kwitną na biało, ale nie pachną.

Peperomie są roślinami cieniolubnymi i w naturze rosną pod drzewami albo jako epifity. W uprawie domowej wymagają warunków podobnych do naturalnych. Najlepiej czują się w ogrzewanych szklarniach, gdzie mają zapewnioną wyższą temperaturę, wilgotność oraz zacienienie. W domu dobrze rosną w ciepłych, zaparowanych kuchniach. W pokojach najlepiej ustawiać je w miejscach półcienistych lub jasnych, ale nie bezpośrednio nasłonecznionych.

Optymalna temperatura latem to 18-25°C. Zimą może być nieco chłodniej, jednak nie mniej niż 15°C - rośliny marzną już w temperaturze 8-10°C. Są pół-sukulentami - gromadzą wodę w liściach i łodyżkach - dlatego podlewamy rośliny, gdy ziemia lekko podeschnie, oszczędnie - latem co tydzień, zimą co dwa tygodnie, wodą bezwapniową - najlepiej do podstawki, żeby nie zalać liści i łodyg. Przesuszone powietrze źle wpływa na ich kondycję, dlatego nie powinny stać przy grzejnikach. Dużą wilgotność powietrza możemy zapewnić ustawiając doniczkę na podstawce z wilgotnymi kamykami lub w osłonce z wilgotnym torfem. Liści nie wycieramy i nie nabłyszczamy - są delikatne i kruche - można je raz na tydzień spryskać letnią wodą.

Od wiosny do jesieni dokarmiamy peperomię raz na 2-3 tygodnie słabym roztworem nawozów wieloskładnikowych lub organicznych. Możemy zastosować także wolno działające pałeczki nawozowe. Od września do marca roślin w ogóle nie należy zasilać.

Peperomie silnie rozrośnięte możemy wiosną przesadzić. Rośliny te mają płytki system korzeniowy, dlatego najlepiej rosną w płaskich doniczkach. Na dno nowej doniczki trzeba położyć grubą warstwę drenażu, a następnie uzupełnić podłożem dla roślin doniczkowych albo mieszanką ziemi próchnicznej, piasku i torfu. Odczyn podłoża powinien być lekko kwaśny (pH 6-6,5). Najpóźniej po 2 latach uprawy, na wiosnę, należy roślinę odmłodzić.

P. magnoliaefolia rozmnażamy przez sadzonki wierzchołkowe - ścinamy pędy o długości ok. 5 cm, obrywamy dolne liście, posypujemy ukorzeniaczem, a następnie sadzimy do doniczek z mieszanką ziemi liściowej i piasku (1:1). Liście powinny dotykać powierzchni ziemi. Obficie podlewamy i przykrywamy folią. Utrzymujemy temperaturę 18°C i codziennie odkrywamy folię na 5 minut. Korzenie pojawią się po ok. trzech tygodniach. Przesadzamy wtedy sadzonki do zwykłego podłoża.

P. caperata i P. hederifolia możemy rozmnożyć z sadzonek wierzchołkowych lub liściowych - liście ścinamy tuż nad ziemią, posypujemy ukorzeniaczem i sadzimy do doniczek z drenażem i mieszanką ziemi liściowej z piaskiem (1:1). Liście powinny dotykać powierzchni ziemi. Obficie podlewamy i przykrywamy folią. Utrzymujemy temperaturę 18°C i codziennie odkrywamy folię na 5 minut. Nowe rośliny pojawią się u podstawy blaszki liściowej. Oddzielamy je delikatnie od starego liścia, rozsadzamy pojedynczo do małych doniczek i podlewamy. Trzymamy 2 dni w ciemnym miejscu, żeby korzenie wrosły w podłoże.

Najpopularniejsze gatunki i odmiany peperomii:
- P. caperata (P. kędzierzawa) - jest najpospolitszym gatunkiem, ma jajowate, pomarszczone liście, koloru zielonego, odmiana ‘Tricolor’ ma białe brzegi, odmiana ‘Emerald ripple’ ma liście purpurowo-fioletowe;

- P. clusiifolia (P. kluzjolistna) - ma grube, mięsiste, podłużne, jajowate liście o długości 8-15 cm, o wywinętych i zabarwionych na purpurowo obrzeżach;

- P. hederifolia (P. bluszczolistna) - ma lekko karbowane, jasnozielone liście, jest pnączem i najefektowniej prezentuje się w wiszący koszyku;

- P. incana (P. popielata) - ma duże, pomarszczone, szare liście pokryte drobnym meszkiem - żeby zachować barwę powinna stać w jasnym miejscu;

- P. magnoliaefolia (P. magnoliolistna) - ma wzniesione pędy, prawie okrągłe, grube, mięsiste, błyszczące liście, o długości 10 cm, odmiana ‘Variegata’ ma bardziej wydłużone, jasnozielone liście z kremowo-żółtym obrzeżem;

- P. metallica - na czerwonawo-zielonych, wzniesionych pędach rosną owalne, ciemnozielone liście z szarym głównym nerwem połyskiem metalicznym połysku, mające od spodu czerwonawo-zielone żyłki.

- P. obtusifolia (P. tępolistna) - jest to zaraz po p. kędzierzawej najpopularniejszy gatunek, odmiana ‘Green Gold’ ma duże, błyszczące, gładkie, wzniesione liście w kolorze zielono-żółtym;

- P. puteolata - o liściach lancetowatych, wydłużonych, ułożonych okółkowo po 3-5, żywo zielonych z wyraźnymi, podłużnymi, białymi nerwami głównymi;

- P. rotundifolia (P. okrągłolistna) - jest gatunkiem płożącym o małych, okrągłych liściach; - P. sandersii, zwana też P.argyreia (P. Sandersa) - ma zwężające się, pomarszczone

ciemnozielone liście o metalicznym połysku z szarymi lub srebrnymi pasami, osadzone na czerwonych pędach;

- P. scandens (P. rozesłana) - jest gatunkiem płożącym o mięsistych, sercowatych, jasnozielonych liściach, różowawo-zielonych pędach, dorastających do 1 m, ogonki liściowe mają czerwonawe zabarwienie.

Peperomie często chorują, gdy rosną w niesprzyjających warunkach: Liście więdną, brzegi podwijają się i zasychają - za gorąco, zbyt suche powietrze lub zasuszenie rośliny. Przenosimy peperomię do chłodniejszego pomieszczenia, zwiększamy wilgotność powietrza, jeśli ziemia jest sucha - podlewamy. Liście opadają - za zimno, gwałtowna zmiana temperatury lub przenawożenie. Przenosimy roślinę do cieplejszego pomieszczenia, wymieniamy podłoże. Zahamowanie wzrostu, podstawy łodyg czernieją i gniją, na liściach pojawia się szary nalot, liście żółkną i opadają - szara pleśń, zbyt wilgotne podłoże - przestajemy podlewać, a gdy ziemia przeschnie, przesadzamy roślinę do nowego podłoża z dobrym drenażem. Liście bledną, tracą połysk, pojawiają się na nich plamy - poparzenie od bezpośredniego nasłonecznienia lub za jasno - roślinę przestawiamy w bardziej ocienione miejsce, zwłaszcza latem. Na liściach pojawiają się nieregularne zgrubienia - za zimno i zbyt wilgotna ziemia - przesuszamy podłoże i przenosimy roślinę w
cieplejsze miejsce. Liście żółkną, od spodu widoczna pajęczynka - przędziorki- zaatakowane liście usuwamy, a całą roślinę opryskujemy preparatem insektobójczym (np. Karate Zeon 050 CS, Omite 30 WP, Sanmite 20 WP, Magus 200 SC) i zwiększamy wilgotność powietrza. Zahamowanie wzrostu, w kątach liści widać drobne, białe kłaczki - wełnowce - szkodniki usuwamy ostrym patyczkiem, liście przemywamy spirytusem i obficie spłukujemy wodą. Można opryskać roślinę środkiem insektobójczym Confidor 200 SL, Aphisol Bio AL lub Mospilan 20 SP. Silnie zaatakowane rośliny należy zniszczyć. Liście bledną, pędy się wyciągają - za mało światła. Roślinę ustawiamy w jaśniejszym miejscu.

W naturze peperomie rosną w towarzystwie innych roślin, dlatego szczególnie polecane są do tworzenia kompozycji. Wilgotny mikroklimat i odpowiednie zacienienie uzyskamy sadząc je razem z bluszczami, dracenami, figowcami lub filodendronami. I może się okazać, że peperomia nie jest aż tak trudną do uprawy roślinką.