wychowanie(strona 3/8)

Zrzędzące matki, które wysoko stawiają poprzeczkę swoim córkom, znowu mogą powiedzieć: „A nie mówiłam?” W jakiej kwestii tym razem miały rację? W kwestii strofowania, narzekania, czy jak kto woli – suszenia głowy. Badania University of Essex pokazały bowiem, że dziewczynki wychowywane przez gderające matki, odnoszą większe sukcesy w życiu.

"Mam nieprzepracowane relacje z ojcem, celowo, i nigdy tego nie zrobię" - mówił Piotr Najsztub w programie #dziejesienazywo.

Czy po wynikach szkolnych 15-latka można poznać, ile lat spędził w przedszkolu? Jacy rodzice posyłają dzieci do placówek najwcześniej? I komu tak naprawdę opłaca się zapewnienie opieki nad trzylatkami? Oto sześć rzeczy, których nie wiecie o przedszkolach.

Dzień dobry, jestem mamą dziesięciolatki i mam taki problem. Moim skromnym zdaniem nasze córki nabijane są w butelkę. Tak jest. Bezczelnie, podstępnie, sprytnie.

Czasami spływa na mnie deszcz komplementów. Albo chociaż taka przyjemna lekka mżawka. Odświeżająca, pokrzepiająca, taka, co pozwala, żeby człowiek zaznał minuty orzeźwienia, trochę się nacieszył, napompował lekko ego i mógł wracać do roboty. Bo dzieci głodne czekają, a ubrania krzyczą „wyprasuj mnie w końcu!”.

– No to teraz wszyscy spotykamy się przy bramce wejścia – mówi spokojnym głosem pani animatorka. Ton głosu sugeruje absolutną pewność siebie, profesjonalizm i obietnicę wspaniałej zabawy. W końcu to urodziny przedszkolaka. Co więcej: urodziny przedszkolaka kosztujące majątek. Co może pójść źle, kiedy w portfelu rodziców czeka plik banknotów o wysokich nominałach? W centrum dziecięcych rozrywek powinny czekać tylko miłe, radosne niespodzianki. Fantastyczna zabawa. Prawda...?

Należę do tych mam, które w temacie porządków wykazują dosyć luźne podejście. Przez cały tydzień panuje u nas w domu kontrolowany chaos (kontrola oznacza, że przenoszę go całkiem swobodnie z miejsca na miejsce, bez większych szkód).

Warto sobie uświadomić, że każda chwila niesie wybór pomiędzy tym, co nas niszczy, wprowadza w nasze życie chaos, a tym, co nas buduje i zaprowadza w nas ład.

Wychowywanie dziecka w Polsce przez samotne matki jest dla nich dużym wyzwaniem, ale nie czyni ich nieszczęśliwymi - wynika z badań przeprowadzonych przez polskie badaczki, pracujące w Polsce, Szwecji i Austrii.

Kiedy byłam dzieckiem, a potem krnąbrną, upartą nastolatką, powtarzałam sobie, że nigdy nie będę taka jak moi rodzice. Bo kiedy ja zostanę matką, to będę wyrozumiała, wyluzowana, spokojna, będę zawsze mówiła miłym, ciepłym głosem i nigdy, przenigdy nie dostanę ataku złości.

Im więcej czasu mija od narodzin mej pierworodnej, tym częściej dochodzę do wniosku, że dobre, właściwe i zdrowe wychowanie nie polega wcale na uczeniu, nagradzaniu, karaniu, wpajaniu, pilnowaniu, ostrzeganiu.

Dzisiaj krótko, ale konkretnie. Niedawno natknęłam się na fragment wypowiedzi pani Helen Mirren, brytyjskiej aktorki, którą uwielbiam. Jest odważna, niezależna, utalentowana i ma w głębokim poważaniu, co ludzie o niej mówią.

Jeśli twoje dziecko z apetytem wcina frittatę ze szparagami, cebulą i bazylią, z niecierpliwością czeka na dzień serwowania moussaki z bakłażanów, wyczekuje weekendów, kiedy robicie sobie ucztę w sushi bar lub dopytuje się, kiedy znów przyszykujesz tę przepyszną sałatkę selerową z sosem remoulade, to nie czytaj dalej tego tekstu.

Madonna przyznała niedawno, że bycie mamą nastolatków bywa męczące i trudne. Piosenkarka zawsze określała siebie jako surowego rodzica. Chociaż stać ją na to, żeby kupić dzieciom wszystko, nie zasypuje ich prezentami. Chociaż...

Im bardziej rodzic postrzega dziecko jako część samego siebie, tym więcej pokłada w nim nadziei na realizację własnych niespełnionych ambicji - można przeczytać w czasopiśmie "PLOS ONE".

Ewa ma 35 lat. Od trzech jest matką Adasia. Adaś ma tylko mamę. Ojca nie znał nigdy i nigdy nie pozna, bo Ewa zdecydowała, że będzie samotną matką. Od początku do końca.

Wiele dziewczyn na początku romansu, gdy furkoczą feromony i całe płoną z emocji, uważa chłopięce zachowania ukochanego za wyjątkowo rozczulające. A to rozrzuci ubranka jak małolat, a to zje cały zapas czekolady, a to zaśnie na kanapie z otwartymi usteczkami pochrapując, a to beknie, a to wyliże talerz, a to złamie rękę, bo gra za ostro w tenisa, a to nogę, bo musi się popisywać przed kolegami z klasy.

Kampania społeczna „Etat Tata. Lubię to!” jak najbardziej zasługuje na uznanie. Nie ma promowania macierzyństwa, tylko jest promowanie rodzicielstwa, bo ktoś zauważył nareszcie, że to robota dla dwojga rodziców.

Kiedy po urodzeniu dziecka minie trochę czasu, opadną emocje, gospodarka hormonalna wróci do normy i skończy się parada szczebioczących gości z zabawkami ekologicznymi, nagle zostajesz sama z nowymi emocjami, które nie zawsze rozumiesz, i z nowymi potrzebami, które czasami zaskakują.