Wystarczy kilka sekund, by stracić dziecko z oczu. "To często trauma na długi czas"

- Świat zatrzymał się w miejscu. Dookoła był roześmiany tłum, a ja poczułam, jakby ktoś uderzył mnie ciężkim przedmiotem w tył głowy – mówi pani Katarzyna. Jest jedną z matek, której podczas wakacyjnego wypoczynku zdarzyło się zgubić dziecko na kilka minut. Gdy myśli o tej sytuacji, do dziś czuje na plecach ciarki.

Wraz z początkiem wakacji po sieci zaczął krążyć "Wakacyjny manifest" zachęcający rodziców do zapewnienia dzieciom większej swobody. Obok niewinnych podpunktów, takich jak: "Smak truskawek z krzaczka to obowiązkowy element dzieciństwa", pojawiło się w nim zdanie, które oburzyło wielu internautów: "Zgubienie własnego dziecka nie jest niczym złym, o ile później je znajdziemy". Głos w tej sprawie postanowiła zabrać m.in. Dorota Zawadzka, znana jako "Superniania".

"Zgubienie dziecka jest czymś złym. Co roku na polskich plażach znajduję zgubione dzieci, przerażone, zapłakane, zdezorientowane. Mam poczucie humoru — gdyby ktoś pytał, ale zgubienie dziecka? Z jego perspektywy to często trauma na długi czas. Rodzicowi także nie życzę stresu związanego ze straceniem dziecka z oczu w tłumie".

Nad samym Bałtykiem ratownicy przyjmują co najmniej kilkanaście zgłoszeń o zaginięciu dziecka dziennie. Zdecydowana większość z nich kończy się szczęśliwym odnalezieniem, jednak i w tym przypadku zarówno maluch, jak i jego rodzice, przeżywają chwile grozy.

Pani Katarzyna straciła z oczu czteroletnią córeczkę tylko na chwilę. Wypoczywała z rodziną w Międzyzdrojach, spacerowała po deptaku. - Świat zatrzymał się w miejscu. Dookoła był roześmiany tłum, a ja poczułam, jakby ktoś uderzył mnie ciężkim przedmiotem w tył głowy. Ogłuszona stanęłam w miejscu, natychmiast pojawiło się przerażenie, miałam nadzieję, że śnię. Nikomu nie życzę tego potwornego uczucia – opowiada w rozmowie z WP Kobieta.

Dziewczynka znalazła się szybko – postanowiła przejść na drugą stronę, do oddalonego o kilka metrów automatu z zabawkami. Usłyszała krzyk mamy i po prostu do niej wróciła. - Cała sytuacja trwała na tyle krótko, że potraktowała ją jak zabawę. Wiem jednak, że po kilku chwilach też zaczęłaby się bać i płakać – relacjonuje przejęta mama.

- Tak, zgubiliśmy dziecko. Na wycieczce. Co prawda wszystko trwało pewnie 10 minut, ale wstrząsnęło nami dość mocno. Każda sekunda była jak wieczność — przyznaje pani Marzena, która po tym zdarzeniu nie spuszcza pociechy z oczu nawet na chwilę.

- Najgorsza była niemoc. Kiedy już wiesz, że dziecka nie ma w tym miejscu, w którym powinno być. Łapiesz za telefon, żeby do kogoś zadzwonić i poprosić o pomoc. Wtedy pojawiają się jednak pytania: Jaki numer wybrać? Co robić? Biec i szukać? Tylko w którą stronę? Chociaż krzyczałam, miałam wrażenie, że nikt mnie nie słyszy. Ludzie dookoła chodzili, uśmiechali się, jak gdyby nigdy nic, a ja trwałam w niewiedzy, rozedrganiu, wewnętrznym horrorze – mówi w rozmowie z WP Kobieta.

Podobne emocje towarzyszyły dziecku, które zostało zaprowadzone przez obcą kobietę do punktu informacji turystycznej. – Syn był zapłakany i bardzo przestraszony całą sytuacją. Na szczęście zaufał tej pani. Gdy tylko zobaczył tatę, rozpromienił się i pytał: "Gdzie wy byliście?".

Dziś pani Marzena kładzie szczególny nacisk na rozmowy z dzieckiem. Na wyjazdach powtarza, gdzie dokładnie przebywają, wskazuje na konkretne miejsca, tłumaczy. Jej syn w kieszonce nosi karteczkę z numerem telefonu. Otrzymał także instrukcję, zgodnie z którą w razie stracenia rodziców z oczu, ma zaczepić najbliższą osobę i stanowczo powiedzieć, że zgubił mamę i tatę oraz poprosić o pomoc. W razie czego głośno krzyczeć…

Pani Marta wie, jakie emocje wiążą się ze zgubieniem dziecka — przydarzyło się to jej trzy razy: w ogrodzie zoologicznym, dużej restauracji i na terenie Magicznych Ogrodów. Podczas dwóch pierwszych sytuacji źródłem stresu był brak komunikacji między dorosłymi: w ZOO maluch znajdował się pod opieką wujka, w restauracji poszedł z ciocią do toalety.

- Przez te kilka minut czułam ogromny lęk, a wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Za trzecim razem synek oddalił się z placu zabaw. Miał wtedy cztery lata. Zachował zimną krew i dzielnie spacerował. O pomoc zwrócił się do człowieka, którego kojarzył – ten pan robił nam wcześniej zdjęcie. Dopiero gdy wpadł mi w ramiona, wybuchł płaczem. Nigdy nie zapomnę tego strachu w jego oczach – zwierza się w rozmowie z WP Kobieta.

Doświadczona mama nie zamierza się usprawiedliwiać – jej zdaniem zgubienie małego dziecka to zawsze wina rodzica i trauma dla obu stron. Dziś jej syn nosi na ręce opaskę z numerem telefonu, adres i numer do niej zna na pamięć. Uczula też wszystkich dorosłych z otoczenia, by informowali, gdy oddalają się z maluchem nawet na kilka metrów.

Krótkotrwałe zaginięcia dzieci nie zawsze wyglądają tak samo. - Kiedy maluch samodzielnie wychodzi ze żłobka czy przedszkola i rusza przed siebie, rzadko towarzyszą mu lęk i stres. Jednak taka sytuacja wiąże się z potworną traumą rodziców lub opiekunów i zostaje na stałe w psychice – wyjaśnia psycholog dziecięcy Monika Rościszewska-Woźniak z Fundacji Rozwoju Dzieci.

- Natomiast przypadki, gdy dziecko orientuje się, że nie widzi bliskich i nie wie, gdzie jest, a rodzice mają świadomość, że zniknęło z ich pola widzenia, są strasznym przeżyciem dla obu stron. Dorośli muszą jednak spróbować zachować zimną krew – także ci, którzy widzą takie zagubione dziecko. Wówczas należy wziąć je za rękę, zaopiekować się nim, zapewnić, że wszystko jest w porządku, a mama zaraz się znajdzie – dodaje.

Zdaniem Rościszewskiej-Woźniak wakacje z dzieckiem to nie jest czas na odpoczynek dla dorosłych. - Bardzo często widzę dorosłych leżących za parawanem, pogrążonych w rozmowie i dziecko samodzielnie bawiące się na brzegu. To sytuacja niedopuszczalna – podkreśla w rozmowie z WP Kobieta.

Podpowiada także, by przed każdym wyjściem w zatłoczone miejsce wybrać jeden punkt, przy którym w razie sytuacji awaryjnej dojdzie do spotkania, a na plaży oznaczyć dodatkowo swój parawan, np. balonikiem. Oprócz tego wprowadzić zasady – np., że dziecko ma mieć rodziców zawsze w zasięgu wzroku.

- Obserwacja dziecka z dystansu, np. na plaży, daje mu możliwość eksploracji przestrzeni, jest korzystna rozwojowo, zwiększa samodzielność, ale jednocześnie nie wprowadza paniki. Wakacje to świetny czas, żeby uczyć dzieci wychodzenia i wracania. Wymaga to jednak od rodzica czujności – uczula psycholog.

Zapraszamy na grupę FB - #Wszechmocne. To tu będziemy informować na bieżąco o terminach webinarów, wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was!

Chętnie poznamy wasze historie, podzielcie się nimi z nami i wyślijcie na adres: wszechmocna_to_ja@grupawp.pl