Zaskoczyła mnie popularność

Popularność "Magdy M." zaskoczyła mnie. Rozmowa z Pawłem Małaszyńskim.

Przyznam, że miałem niewiele czasu na przygotowania. Wziąłem udział w castingu, po tygodniu dowiedziałem się, że go wygrałem, a za dwa tygodnie rozpoczęły się już zdjęcia. To naprawdę błyskawiczne tempo. Miałem kilkanaście dni na to, żeby popracować nad postacią, zbudować bagaż emocjonalny. W pracy nad rolą pomógł mi Artur Kowalewski, producent.

Długo czekałem na dobrą kinową rolę. Do tej pory nie otrzymywałem ciekawych propozycji filmowych. Mam nadzieję, że teraz to się zmieni. Generalnie jednak nie dzielę ról na kinowe i serialowe, lecz na dobre i na złe. Wybieram te produkcje, które mają dobry scenariusz. Postać, którą mam zagrać, musi mi się spodobać, zaintrygować, zainspirować. Uważam, że nie ma nic złego w graniu w serialach, bo niejeden z nich jest lepszy od filmu. Przyznam, że w doborze ról po części kieruję się intuicją. Szukam też nowych doświadczeń zawodowych.

Jeśli mam być szczery, to sądziłem, że znajdę się w pierwszej trójce najpopularniejszych aktorów. Główna nagroda była dla mnie dużym zaskoczeniem. Ale przyznam się, że była to bardzo miła niespodzianka. To jest bowiem nagroda widzów, którzy na mnie głosowali. A my, aktorzy, gramy przecież dla publiczności.

Wszyscy byli wzruszeni. Oglądali galę rozdania „Telekamer” w telewizji. Niedługo po tym, gdy odebrałem nagrodę, poczta w moim telefonie zablokowała się od gratulacji. Cała moja rodzina i znajomi z Białegostoku cieszyli się razem ze mną.

Jeszcze nie, choć oczywiście czasami ogląda mnie w telewizji.

Trudno jest mi jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Niektórzy widzowie kojarzą mnie głównie z rolą Piotra Korzeckiego, dla innych jestem przede wszystkim Grandem z „Oficera” i „Oficerów”.

Zaczynając pracę na planie „Magdy M.” nie spodziewałem się, że ten serial zyska tak olbrzymią popularność, że aż tak spodoba się widzom. Myślę, że ten sukces „Magdy M.” zaskoczył nie tylko mnie. Cieszę się, że serial oraz postać Piotra Korzeckiego spodobała się widzom, bo to znaczy, że dobrze wykonałem swoją pracę. Nie jest tajemnicą, że nie chciałem grać w drugiej ani w trzeciej serii. Zagrałem m.in. dlatego, że nie chciałem zawieść widzów. Decyzja o tym, że ma powstać czwarta seria zaskoczyła nas wszystkich – mówię o aktorach. Mam świadomość, że trzeba zachować ostrożność, żeby serial ten nie przekształcił się w operę mydlaną i żeby widzowie nie odwrócili się od „Magdy M.”. Trzeba wyczuć moment, kiedy należy zakończyć ten serial. Bo przecież nie może on trwać w nieskończoność.

Przede wszystkim cieszę się, że nie zostałem zaszufladkowany, że mogę wciąż się rozwijać zawodowo, że wielu reżyserów postanowiło mi zaufać i że dużo pracuję. Ale przyznam się, że nie przyzwyczaiłem się do popularności i nie zawróciła mi ona w głowie. Teraz wszystko w moim życiu – zawodowym i prywatnym – dobrze się układa. Cały czas mam jednak świadomość, że ta popularność może przeminąć, że widz może mną się znudzić. Taka jest kolej rzeczy.

To jeszcze jest znak zapytania. Aktualnie trwają rozmowy, decyzje jeszcze nie zapadły. Myślę, że do marca wszystko się rozstrzygnie.

Z tego, co wiem, emisja serialu ma ruszyć we wrześniu. Prace nad nim trochę się przeciągnęły, bo ostatnie zdjęcia mieliśmy kręcić w plenerze zimowym. A jak wiadomo, śnieg spadł dopiero w styczniu. Mam nadzieję, że ta sprawa, o której pani wspomniała, nie będzie miała wpływu na emisję „Twierdzy szyfrów”, bo byłoby szkoda. 17 września na ekrany ma również wejść film „Post mortem”, w którym zagrałem. A wcześniej, wiosną wyemitowana zostanie czwarta seria „Magdy M.”

Chodzi o dużą fabułę. To ciekawy projekt, ale decyzje dotyczące obsady głównych ról jeszcze nie zapadły, więc nic więcej nie mogę powiedzieć. Dodam tylko, że film ten zawiera elementy sensacji.

Zdrowia, siły i chęci do pracy. Chciałbym też mieć więcej czasu dla rodziny i trochę więcej czasu na odpoczynek.

A zatem tego właśnie panu życzę. Dziękuję za rozmowę.