Bulimia – przyczyny, objawy, skutki, leczenie

Statyki dotyczące osób chorych na bulimię nie są dokładne, ponieważ mały procent chorych zgłasza się do lekarza na pierwszym etapie choroby. Zdarzają się również przypadki bulimików, którzy sami potrafią poradzić sobie z problemem. Ze znanych lekarzom przypadków ok. 2 proc. osób umiera.

Bulimia jest zaburzeniem odżywiania, które polega na naprzemiennych napadach objadania się, wymiotów oraz drastycznych diet (zazwyczaj tzw. głodówek)
. Bulimia często zaczyna się objawiać w okresie dojrzewania. Bulimia u dziewczynek występuje w wieku 12 – 19 lat, natomiast bulimia u chłopców zdarza się niezwykle rzadko.

Rozwój choroby można zaobserwować u ludzi, którzy mają 14-21 lat. Zdarzają się również przypadki dorosłych osób (szczególnie kobiet), u których zaobserwowano bulimię. Warto wziąć pod uwagę fakt, że nie wszystkie osoby, które mają bulimię są bardzo chude. Zazwyczaj waga bulimików jest w normie.

Najczęstszymi przyczynami bulimii u młodych osób są:

• brak akceptacji własnego ciała oraz wyglądu;
• brak akceptacji ze strony rówieśników;
• brak zainteresowania ze strony rodziców;
• problemy w domu (choroba rodzica czy brak pieniędzy).

Bulimia może rozpocząć się również w niewinny sposób, od chęci zrzucenia kilku zbędnych kilogramów. Po zastosowaniu drakońskiej diety oraz intensywnych ćwiczeniach, bulimik / bulimiczka zjada bardzo kaloryczne posiłki. Po ich spożyciu pojawia się silne poczucie winy połączone z chęcią zwrócenia wszystkiego. Bulimicy często sięgają po środki przeczyszczające oraz moczopędne, które zwiększają ubytek masy mięśniowej i tłuszczowej.

Z drugiej strony, osoby nerwowe również „zajadają” stres, a następnie mają poczucie winy.

Skutki bulimii są bardzo poważne i mogą prowadzić do śmierci pacjenta. Do najczęściej występujących następstw należą:

• problemy z sercem (prowadzące do zawału) ;
• obrzęki żołądka;
• podrażnienie krtani (prowadzące do nowotworu krtani) ;
• uszkodzenie szkliwa zębów;
• anemia;
• brak okresu;
• stany zapalne stawów;
• zaburzenia snu.

Bulimia jest bardzo trudna do zdiagnozowania, ponieważ chorzy przez długi czas potrafią ukrywać objawy. Z tego względu na psychterapii pojawiają się osoby, które są w zaawansowanym stadium bulimii i nie potrafią sobie same z nią poradzić.

Motywacja pacjenta w leczeniu bulimii jest niezwykle ważna, ponieważ bulimik / bulimiczka sam musi zrozumieć, że ma poważny problem. W leczeniu bulimii można stosować dwie metody:

• Farmakoterapię: bulimik dostaje leki przeciwdepresyjne, które regulują patologiczne zachowania pacjenta.
• Psychoterapię: bulimik uczestniczy w sesjach indywidualnych i rodzinnych.

Terapie mają na celu zahamowanie nienaturalnych sposobów radzenia sobie z emocjami, zmiany postrzegania własnego wyglądu oraz zmiany sposobu odżywiania. Psychoterapia może być połączona z wizytami u dietetyka, który pomaga zregenerować obciążony układ pokarmowy.

Jeśli osoba cierpiąca na bulimię nadużywa środków przeczyszczających i moczopędnych, zostaje skierowana na oddział w szpitalu psychiatrycznym. Bardzo ważna jest również akceptacja ze strony rodziny oraz bliskich, by zmotywować bulimika do walki z chorobą. Poza tym, warto wykonywać ćwiczenia relaksacyjne np. uprawiać jogę.