Co to jest echoizm? Problem dotyka coraz więcej młodych osób
Echoizm polega na odwrotnej postawie do narcyzmu. Osoby wykazujące tę postawę bez problemu rozpoznają stany emocjonalne innych osób, jednak nie potrafią zadbać o siebie. Echoiści stawiają na pierwszym miejscu potrzeby najbliższych, zapominając o sobie. W późniejszym czasie osoby te często się wycofują, nie potrafią być asertywni oraz nie są w stanie przyjmować komplementów.
Echoizm jest pojęciem całkiem nowym, sformułowanym dopiero w 2016 roku, choć sama postawa już wielu lat temu była zauważalna przez środowisko psychologów. Podobnie, jak w przypadku narcyzmu, tak i w kwestii echoizmu ważną rolę odegrała mitologia. Echo była uległa i całkowicie zrezygnowała z własnych potrzeb – idealny przykład na nazwę antagonistycznego zaburzenia osobowości.
Echoizm – geneza postawy
Według badaczy, echoizm może mieć swoje podłoże w dzieciństwie. Bardzo często wrażliwe dziecko wychowywane przez nadopiekuńczą matkę lub ojca, w przyszłości ma dużą szansę na bycie echoistą. Dlaczego? Dziecko chcąc nawiązać relację z własnymi rodzicami, odsuwa się na bok, co skutkuje w dorosłym życiu odbiciem potrzeb i pragnień. Z drugiej zaś strony, często dzieci bywają przez rodziców strofowani, aby pamiętali o innych i nie skupiali się na sobie – wówczas dziecko tracki poczucie własnej wyjątkowości.
Echoizm – przeciwieństwo narcyzmu
Osoby narcystyczne uwielbiają być w centrum zainteresowania i przepadają za komplementami. Z koeli echoiści boją się nadmiaru atencji, aby nie być posądzeni o narcyzm – lękają się wyróżnienia oraz docenienia. Niebezpiecznym zjawiskiem jest spotkanie echoisty z narcyzem, ponieważ ten drugi w bardzo prosty sposób będzie w stanie manipulować pierwszą z nich. Echoista to materiał na idealnego przyjaciela, bo potrafi wysłuchać, udzielić rady oraz wesprzeć. Jednak echoista nie potrafi dzielić się swoimi emocjami i nie uzewnętrznia się, co z kolei przeszkadza w jego zrozumieniu czy niesieniu pomocy.
Zobacz także: Terapia śmiechem
Echoizm – szkodliwość postawy
Osoby, które można nazwać echoistami są wrażliwe, a nawet nadwrażliwe. Czują wiele rzeczy znacznie intensywniej, wykazują empatię i szybko "dostrajają" się do swoich przyjaciół. Dzięki temu uznawane są za osoby serdeczne i życzliwe, ale jednocześnie nie potrafią przyjąć szczerego komplementu, bo wolą zajmować dalsze miejsce w szeregu, unikając rozgłosu. Echoiści odczuwając smutek, nie potrafią podzielić się swoimi spostrzeżeniami z najbliższymi, boją się uzewnętrznienia. Skrajną odmianą echoizmu jest forma, gdy echoista całkowicie rezygnuje ze swoich pragnień, a w zamian faworyzuje innych, aby utrzymać relację.
Echoizm – jak sobie pomóc?
Echoizm najlepiej zdiagnozować w gabinecie psychologicznym, ale warto również samodzielnie, małymi krokami zwalczać tę postawę. Wystarczy kilka prostych zadań, które pozwolą na bycie bardziej asertywnym:
- nie daj się wykorzystywać;
- naucz się mówić stanowcze NIE;
- nazywaj swoje emocje – łatwiej nad nimi zapanujesz;
- nie bój się wprowadzać nowych postanowień;
- szczerze rozmawiaj z terapeutą.
Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl
