Dziecięca prostytucja

Mają po 12-15 lat i szukają klientów na dworcach i w centrach handlowych

Mają po 12-15 lat i wystają na dworcach i w centrach handlowych. Dziecięca prostytucja dotyczy chłopców i dziewczynek. Powrót do normalności jest dla nich niezwykle trudny, a skala zjawiska niestety rośnie.

Tekst: Monika Doroszkiewicz

Trudno dokładnie określić liczbę dzieci, które się prostytuują. Naukowcy z Wyższej Szkoły Pedagogiki Resocjalizacyjnej w Warszawie szacują, że problem dotyczy około 3 proc. młodych ludzi. Tylu przyznało się, że uprawia seks dla pieniędzy. Z badań wynika, że prostytucja nieletnich zaczyna się już w wieku gimnazjalnym.

Z kolei z badań przeprowadzonych przez prof. Wiesława Pływaczewskiego z Wyższej Szkoły Policyjnej w Słupsku wynika, że średnia wieku zawodowej prostytutki wynosi 24 lata. Wszystkie jednak zaczynały przed 17 rokiem życia. I mimo że wzrasta zamożność polskich rodzin, to coraz więcej dzieci trafia na ulicę. Rośnie też popyt na usługi seksualne małoletnich, bo do Polski wraz z tanimi liniami lotniczymi, napływają pedofile z innych krajów. Tutaj czują się anonimowi i bezkarni.

Chociaż nieletnich parających się prostytucją nazywa się „dziećmi ulicy”, to jednak rzadko można spotkać ich w dzielnicach „czerwonych latarni”. Są niewidoczni. Dziewczynki często krążą w centrach handlowych i pozornie nie różnią się od swoich rówieśników, ale pedofile potrafią je wyłowić. Chłopcy spotykają się w ustalonych miejscach, znanych pedofilom. Kiedy dziecko trafia do sutenera, to on „otacza je opieką” i organizuje siatkę klientów. Wtedy trudniej jest dotrzeć do takiego dziecka.

Większość nastolatków żyjących z prostytucji, doświadczyło przemocy fizycznej, seksualnej, czy psychicznej. W ich domach często gościł alkohol. Zdarza się jednak, że dzieci ulicy nie są z rodzin patologicznych. Pochodzą z zamożnych domów, mają wykształconych rodziców. Brakuje im jednak miłości i uwagi dorosłych. Często też wybierają ulicę, bo nie są w stanie podołać wymaganiom rodziców, którzy równocześnie odmawiają im wsparcia. Na ulicy szukają akceptacji i ciepła, a to początkowo znajdują u sutenerów.

Tutaj znajdują poczucie bezpieczeństwa, jakie daje przynależność do grupy. Poza tym rodzice nie mają czasu dla swoich dzieci, a rozmowę w takich domach zastępuje wspólne oglądanie telewizji. Młodzież czerpie z niej wzorce i dlatego chce mieć najnowsze modele komórek i ubrania, takie jak modelki z reklam. Żeby zdobyć na to pieniądze szukają bogatych sponsorów. Rzadko im samym udaje się zerwać z procederem, zazwyczaj potrzebują pomocy i wsparcia kogoś, kto pokaże im, że to, co robią jest złe, że mogą żyć inaczej.

Walka z dziecięcą prostytucją jest jednak trudna. Pedofile są niezwykle zamkniętym środowiskiem. To nie znaczy, że dorośli, którzy przykładają rękę do dziecięcej prostytucji, pozostają bezkarni. Obcowanie płciowe z nieletnim do lat 15 jest przestępstwem ściganym z art. 200 kodeksu karnego. Grozi za to do 12 lat więzienia.

Więzienie grozi też sutenerom. W ubiegłym roku udało się skazać cztery osoby, które oskarżono o ułatwianie prostytucji dziewczynkom w wieku 14-15 lat. Sąd w Kępnie (Wielkopolska) wymierzył karę od 2,5 do 4 lat pozbawienia wolności czterem osobom. Łagodny wymiar kary, sąd tłumaczył tym, że sutenerzy mogli nie wiedzieć, że dziewczynki są tak młode, bo wyglądały na starsze.

Od kilku lat na ulicach dużych polskich miast działają „streetworkerzy”. Wyszukują nastoletnie prostytutki np. na dworcach. Zapewniają im mieszkanie i opiekę psychologiczną. Pokazują, że istnieje inny, dużo ciekawszy świat. Nawet jeśli uda im się wyrwać dziecko ze szponów prostytucji, to potrzebna jest terapia psychologiczna. Konfrontacja z przeszłością zawsze jest dla nich bardzo trudna i przez całe życie muszą dźwigać tę tajemnicę.

Gdzie szukać pomocy. Zacznij od strony www.parasol.org.pl, lub telefonu interwencyjnego programu "Stacja" 0 507 540 887.

Tekst: Monika Doroszkiewicz