Hedy Lamarr - to jej zawdzięczamy komórkę i internet bezprzewodowy

Od zawsze chciała grać w filmach, a rodzice jej kibicowali. Szybko zweryfikowali swoje poglądy, kiedy córka zabrała ich na jeden ze swoich pierwszych filmów. Wówczas na ekranie zobaczyli, jak bohaterka przez nią grana podąża w stronę jeziora nago. Po tej scenie wyszli z kina i do tematu nie powrócili.

Od tej pory w Wiedniu nie mówiło się o niczym innym – na „Ekstazę” do kin chodziły tłumy. Wszyscy chcieli zobaczyć 17-latkę, odgrywającą na ekranie orgazm. Papież Pius XI nazwał produkcję „niemoralną i szkodliwą”, Hitler zakazał jej oglądania, a rząd amerykański nie zgodził się na to, aby kopia filmu znalazła się w kraju.

Hedy zyskała liczne grono fanów. W młodziutkiej aktorce zakochał się bogaty Austriak Fritz Mandl – przyjaźnił się on z austriackimi faszystami, a majątek zdobył na handlu bronią z nazistowskimi Niemcami. Znał on Mussoliniego i Hitlera, później poznała ich także Hedy. Mandl szybko zdobył rękę wiedeńskiej piękności. Po ślubie zakazał jej grania w filmach i starał się wykupić wszystkie kopie „Ekstazy”. Żona była jego ozdobą. Kupował jej dosłownie wszystko, ale zazdrość sprawiała, że bardzo ją ograniczał. To z tego powodu wytrzymała z nim jedynie 4 lata. Uciekła.

Hedy postanowiła podbić Hollywood. W tym celu spotkała się z producentem wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer. Louis B. Mayer od razu zapowiedział jej, że w USA takie rzeczy jak „Ekstaza” nie przejdą. Mimo tego, że producent zaproponował jej kontrakt na 6 miesięcy, opiewający na kwotę 125 dolarów tygodniowo, ona się nie poddała. Kupiła bilet na transatlantyk, którym Meyer wraz z żoną wracali do Stanów i w trakcie podróży wynegocjowała umowę na 7 lat opiewającą na 500 dolarów tygodniowo. W tym momencie Hedy zmieniła nazwisko Kiesler na Lamarr.

Producenci pokładały w niej wielkie nadzieje, a media widziały w niej najpiękniejszą kobietę na świecie. Hedy grała u boku Clarke’a Gable’a, a wytwórnia chciała zrobić z niej większą gwiazdę niż Greta Garbo. Lamarr nie grała jednak tak dobrze. Nagrywała rocznie około 2-3 filmów, a przerwy między zdjęciami poświęcała na… wynalazki.

To ona wymyśliła brązową pastylkę, która rozpuszczona w wodzie dawała napój podobny do Coca-Coli. Wynalazek nie spotkał się jednak z pochlebną opinią.

Inspiracją dla kolejnych wynalazków Hedy były ataki niemieckich łodzi podwodnych na brytyjskie statki. Podczas takich ostrzałów zginęło mnóstwo ludzi, w tym dzieci. Lamarr postanowiła z tym walczyć. Samoloty nie miały szans w starciu z U-bootami, gdyż nie dysponowały zdalnie sterowanymi torpedami, którymi możnaby ostrzelać łodzie podwodne. I to właśnie Hedy opracowała system sterowania torpedami za pomocą fal radiowych. Nie była ona matką tego pomysłu, ale to właśnie ona wiedziała, jak sterować torpedą, aby wrogi telegrafista nie przechwycił nad nią kontroli. Lamarr wiedziała, że sygnał sterujący torpedą musi być wysyłany na zmieniających się częstotliwościach. W tym momencie przyszedł Hedy z pomocą jej przyjaciel muzyk, George Antheil. Kompozytor radził, aby wykorzystała do tego rolki z taśmami, których sam wcześniej używał do sterowania instrumentami muzycznymi. Na początku lat 40. Hedy i Antheil zarejestrowali swój pomysł w urzędzie patentowym. I ten moment możemy uznać za początek komunikacji bezprzewodowej (komórki, internet bezprzewodowy, bluetooth).

Mimo tego, że wynalazcy „sprzedali” swój pomysł marynarce wojennej USA i nie wzięli za to ani grosza, nie został on wykorzystany podczas wojny. Wojsko bało się tego, że nie zadziała.

Pantent został odtajniony w 1980 roku i dopiero wtedy został wykorzystany w przemyśle. Bezpieczny System Komunikacji polegający na rozpraszaniu widma przez „skakanie po częstotliwościach”, sprawdza się w bezprzewodowej komunikacji – radio, telefony komórkowe czy urządzenia GPS.

Można się zastanawiać, skąd u Lamarr wiedza i tak nowatorski pomysł? Okazuje się, że gwiazda mogła być świadkiem dyskusji o wojennych technologiach. Jej pierwszy mąż nie był zbyt dyskretny i takie rozmowy z niemieckimi konstruktorami prowadził przy nie