"Jak żona z żoną". Takiej gazety w Polsce jeszcze nie było

"Jak żona z żoną" to pierwszy w Polsce magazyn dla lesbijek i kobiet biseksualnych, który kilka dni temu pojawił się w sieci. Kolejny numer ukaże się 20 stycznia, ale już teraz można do Angeli Kudenko wysyłać swoje teksty - opowiadania, wiersze i felietony.

*Angela Kudenko: *W jednym z magazynów, w którym się udzielałam, podpisałam się w redakcyjnej stopce jako "szczęśliwa narzeczona kobiety". Nie mam z tym problemu.

Natomiast przy naborze do redakcji zinu (nieprofesjonalne czasopismo o niskim nakładzie - przyp. red.) "Jak żona z żoną" zasmuciło mnie to, że wiele kobiet nie chciało się podpisać z imienia i nazwiska. Bo mają pracę, ludzie z otoczenia nie wiedzą o ich orientacji, boją się. To przerażające, bardzo to odchorowałam, ale nie mogę nikomu wchodzić w kompetencje. Jak ktoś mówi, że nie, to nie.

Mam nadzieję, że to się jeszcze uda, bo chcę ośmielić dziewczyny, żeby pisały o sobie i swojej codzienności. W następnych numerach ta codzienność się pojawi, podobnie jak teksty o ciekawych biznesach, prowadzonych przez lesbijki. Myślę, że to pomoże kobietom, które przez homoseksualność czują się gorsze. Bo tak jest - niektóre uważają, że ze względu na orientację muszą wylądować na kasie, nie mogą się wychylać i ubiegać o eksponowane stanowiska. Boją się.

*Tu mnie zaskoczyłaś, bo lesbijki, które znam, działają raczej w branżach kreatywnych. *
Młodsze dziewczyny są bardziej świadome. Te po trzydziestce czy czterdziestce mają z tym problem, miewają niską samoocenę, nie odnajdują się. Wiele z nich próbowało się wbić w ramy heteronormatywne, bo po prostu nie wiedziało, co się z nimi dzieje.

Ale magazyn jest skierowany nie tylko do starszych, ale również do młodych osób. Zawiera treści, które może przeczytać osiemnastolatka tuż po zorientowaniu się, że chce być z kobietą. Ja mam 21 lat i uważam, że młode osoby są bardziej odważne.Trzeba je w tej odwadze wspierać.

Jako osoba heteroseksualna przeczytałam zina "Jak żona z żoną" i zauważyłam, że jego treść nie odbiega od innych magazynów kobiecych. Są w nim dwa teksty o problemach lesbijek (etykietowanie i obawa przed wyrażeniem siebie), a w reszcie wystarczyłoby zastąpić słowo "dziewczyna" słowem "facet" i już sprawiałoby to wrażenie przyjemnego magazynu dla pań. Heteroseksualnych.
Tworząc magazyn pomyślałam, że w środowisku LGBTQ+ brakuje czasopism bliskich heteronormie, takich zwykłych gazet typu "Cosmpolitan". Brakowało mi gazety, która porusza sprawy dotyczące lesbijek i ich związków. My jesteśmy podobne do innych kobiet, różnimy się przecież tylko tym, że kochamy tę samą płeć. Heteroseksualnym dziewczynom chciałam uświadomić, że w gruncie rzeczy jesteśmy takie same. A lesbijkom i osobom biseksualnym pokazać, że mamy różne zdania, opinie, poglądy, ale tworzymy wspaniałą społeczność.

W kobiecych magazynach drażniła cię wszechobecność porad dotyczących związków, randek i seksu z mężczyznami?
Kiedy je czytam, to jest mi szkoda, że nikt nie pisze o nas. Nie ma w mainstreamowej przestrzeni czegoś, co jest dla kobiet, które kochają inne kobiety. A młode dziewczyny homo- czy biseksualne, takie między 16. a 26. rokiem życia bardzo potrzebują porad. Nie wiedzą na przykład, jak poderwać dziewczynę, jak zaprosić ją na randkę. Czują się odosobnione i nie wiedzą, jak się ujawnić.

Jaki jest pierwszy odzew czytelniczek "Jak żona z żoną"?
Wszystkie dziewczyny mówią, że brakowało im takiej pozycji w Polsce. Podoba im się, co mnie cieszy, bo środowisko lesbijek jest bardzo różnorodne. Przy tworzeniu zinu spierałyśmy się w redakcji nawet o tytuł. Nie każda lesbijka chce się nazywać "żoną", niektóre z nich to drażni, bo pochodzi z heteroseksualnej nomenklatury: "mąż i żona".To na swój sposób wspaniałe doświadczenie.

Mam nadzieję, że kiedyś tę różnorodność będzie widać w magazynie, bo dążę do tego, żeby pokazywać ludziom różne opinie na ten sam temat. Czekam też na artykuły dotyczące matek lesbijek i rodzin lesbijskich w Polsce.

Wspomniałaś, że młode dziewczyny nie wiedzą, jak wyjść z inicjatywą randkową. Jesteś w stanie udzielić im – tu i teraz – najbardziej podstawowej rady?
To trudne pytanie! Ja poderwałam moją partnerkę, pytając ją, czy chce ze mną pójść na drinka. Zastrzegłam, że chciałabym iść do miejsca, w którym czułabym się "trochę swobodniej". Zapytała, co mam na myśli, a ja wytłumaczyłam, że chodzi o miejsce, w którym są kobiety homoseksualne. I w ten sposób się zaczęła rozmowa. Między wierszami wyszło, że ona jest biseksualna i chętnie ze mną pójdzie na tę randkę. Ale nie ma jedynej dobrej drogi do nawiązania takiej relacji – najważniejsza jest rozmowa i nie udawanie kogoś innego. Podobnie zresztą jak w związkach heteroseksualnych.

*To musi być trudne. Jeśli mnie dziewczyna zaprosiłaby na kawę, to pomyślałabym o tym od razu w kategoriach koleżeńskich. Dlatego dziewczyna nieheteronormatywna musi mówić wprost, o co jej chodzi. *
Tak, to jest najtrudniejszy etap. Bardzo często lesbijki podkochują się w koleżankach, które są heteroseksualne. Boją się powiedzieć, że kochają kobiety. Zwłaszcza jeśli sytuacja ma miejsce w środowisku biznesowym, w pracy. Najczęściej dziewczyny milczą albo robią wywiad środowiskowy, podpytują innych. Niektóre tylko idą na żywioł i potrafią zapytać wprost.

Tak jak ty i twoja partnerka. Napisałyście przecież powieść LGBT, "Na jej rozkazy". To też chyba wymagało pójścia na żywioł.
Napisałyśmy trylogię, ale na razie została wydana tylko pierwsza część. Wydawca zamieścił na okładce informację, że ta książka jest "odpowiedzią na Greya", choć ja nie do końca się z tym zgadzam. To erotyk, opis relacji BDSM między dwiema kobietami. Pierwsza i jedyna taka książka w Polsce.

Jak oglądam filmy o lesbijkach, to zastanawiam się, czemu muszą być one psychologiczne, a nie mogą być po prostu lekkie. My chciałyśmy napisać prostą powiastkę, odpowiadającą na potrzeby homoseksualnych czytelniczek. Chciałyśmy zaistnieć na rynku wydawniczym, zaznaczyć, że lesbijki też piszą. Również erotyki.

*Ciekawi mnie partnerska praca nad erotykiem. *
Obie jesteśmy pisarkami, to była czysta przyjemność, odskocznia od codzienności. W scenach erotycznych przekazywałam pałeczkę mojej partnerce, która pisze na naprawdę wysokim poziomie. Nie ma takich kuriozum jak porównywanie penisa do miecza, a cipki do brzoskwinki.
Ja tworzyłam jedną postać, Ania drugą, a dialogi pisałyśmy do siebie w smsach albo na mssengerze. Później wrzuciłyśmy to do pliku i opracowałyśmy. Żyłyśmy tą historią. Czasem tak robimy - wymyślamy powieść, siadamy i piszemy. Choć teraz każda pracuje nad czym innym, bo ja piszę książki obyczajowe, a moja partnerka – fantastyczne.

Ale przy wspólnym pisaniu można ze sobą porozmawiać, odkryć swoje fantazje. I odkryć na nowo człowieka, z którym się jest.

*Byłaś zaskoczona jakąś sceną erotyczną, którą opisała Twoja partnerka? *
Nie, wszystkie mi się podobały. Rozmawiamy na bardzo różne tematy, łącznie z tymi erotycznymi. Większym zaskoczeniem było to, jak potrafiła opisać te sceny takimi słowami, które nie rażą. Zagłębiałam się w sferę językową.

Prowadzicie Instagrama, na którym przedstawiacie się jako Anna i Angela Kudenko. Zalegalizowałyście swój związek poza Polską?
W tym roku prawdopodobnie zmienię nazwisko – używam nazwiska mojej partnerki jako pseudonimu artystycznego, tak podpisuję wszystkie teksty, które tworzę. I uzasadnię to we wniosku w Urzędzie Stanu Cywilnego – że jest to nazwisko faktycznie przeze mnie używane. Podobnie zamierzamy uzgodnić wszystkie kwestie prawne związane z nieruchomościami. Natomiast jeśli powiększy się rodzina i uznamy, że to jest potrzebne, to na pewno ślub się odbędzie, chociażby w Czechach.

Ale nie chcę wyjeżdżać z Polski - jestem pisarką i copywriterką, piszę po polsku, czułabym się źle na obczyźnie. Dlatego planujemy zrobić co w naszej mocy, żeby mieć udogodnienia w Polsce. I jesteśmy zaręczone.

U par hetero zaręczyny są prostsze – na ogół to mężczyzna oświadcza się kobiecie, choć są wyjątki od tej reguły. W związku homoseksualnym jest chyba trudniej.
Lesbijki są bardziej otwarte, dlatego nie ma znaczenia, która z kobiet się oświadcza. Poza tym kobiety częściej po prostu rozmawiają o planach na przyszłość. Ania oświadczyła mi się w domu, dostałam od niej piękny słoik pełen zwitków papieru. Na każdym z nich było napisane, za co mnie kocha. Aż w końcu znalazłam tam pierścionek. Dzieli nas duża różnica wieku, może dlatego oświadczyła się właśnie ona, jako ta starsza.

Mieszkacie w Skierniewicach, niedużym mieście. Musicie się ukrywać czy dla waszego środowiska ten związek jest sprawą naturalną?
Nasze rodziny wiedzą. Domyślamy się, że sąsiedzi też, chociaż my się z tym nie afiszujemy. Dajemy sobie buziaka przed wejściem do klatki - taka standardowa czułość jak u par hetero. Nikt na to nigdy nie zwrócił uwagi. Większym problemem są nasze psy, które szczekają. Ale niestety nie mamy żadnych miejsc, w których można się spotkać z innymi lesbijkami.

Przed Świętem Kwiatów – skierniewicką imprezą, największą zresztą - odkryłyśmy, że jest w naszym mieście sporo lesbijskich par, ale kiedy ktoś się do nich zbliża, one przestają się trzymać za rękę. Trudno jest wprost zapytać "Hej, jesteście lesbijkami? To super, chodźmy na piwo, bo nam brakuje innej pary, żeby stworzyć fajną społeczność tu, lokalnie!". Dlatego postanowiłyśmy nosić tęczowe bransoletki, żeby spróbować wzajemnie się przełamać. W większych miastach ludzie są bardziej odważni.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl