Miłość w czasach koronawirusa. "To nie samotność jest najgorsza, ale ta niepewność"

– Planowaliśmy wspólny poród w radości, bo to nasze pierwsze dziecko, a teraz przez to wszystko pewnie nawet własnego dziecka nie zobaczy w najbliższym czasie – żali się Kasia. Jest w 8. miesiącu ciąży. Jej plany, podobnie jak plany wielu par, pokrzyżował koronawirus.

Katarzyna mieszka w małej wiosce nieopodal Rzeszowa. Jej mąż, Kamil, pracuje od dwóch lat w Niemczech. Jeszcze niedawno planowali, że wkrótce powróci do Polski – spodziewają się dziecka. Kamil obiecał, że będzie przy żonie w trakcie porodu. Dla Kasi było to szczególnie ważne, ponieważ cierpi na nerwicę lękową.

W codziennych obowiązkach Kasi pomaga rodzina. Tata robi zakupy, brat troszczy się o to, żeby niczego jej nie brakowało. Kobieta stara się nie wychodzić z domu, bo w ciąży ma obniżoną odporność.

– Chodziłam w każdą niedzielę do kościoła, jestem wierząca, ale przez tę całą sytuację chwilowo przestanę. Wolę pomodlić się w domu i nie narażać mojego maleństwa. Przed ciążą nie pamiętam, kiedy byłam chora. Teraz dopiero skończyłam się kurować, a to był już szósty raz. Tu mam wszystko, czego mi potrzeba – mówi. Martwi ją jednak to, że poród zbliża się wielkimi krokami, a jej mąż utknął w Niemczech. Chciałaby, żeby wrócił i był bezpieczny w domu przy niej i dziecku, ale nie mogą sobie na to pozwolić.

– Jesteśmy po ślubie cywilnym, kościelny mamy w przyszłym roku. Musimy mieć na to pieniądze, a i mieszkanie będziemy chcieli wyremontować, bo wyprowadzamy się później od rodziców. Tak się złożyło, że ja jestem bezrobotna, więc tym bardziej nie może teraz wrócić i szukać pracy za 1600 zł. Dziecko tuż, tuż – martwi się.

Kasia i Kamil zdecydowali, że ze względów bezpieczeństwa, jeśli sytuacja się nie uspokoi, mężczyzna nie przyjedzie na poród. – To, że będę rodzić sama przy nerwicy lękowej, jest ogromnym wyzwaniem. Z twoim ciałem dzieją się wtedy rzeczy, na które nie masz wpływu – mówi. Mimo wszystko pogodziła się z myślą, że męża nie będzie obok i nie będzie jej uspokajał. Martwi się jednak o to, czy jeszcze się zobaczą. Nie potrafi wyzbyć się lęku, że przy porodzie coś pójdzie nie tak.

– Wiem, to głupie, ale tak mam. Martwi mnie też to, że swoje pierworodne dziecko pierwszy raz zobaczy na zdjęciu albo przez kamerkę – wzdycha.

Najważniejsze jest dla niej to, że cały czas są w kontakcie. Najczęściej korzystają z opcji wideorozmowy w popularnym komunikatorze. Mąż wtedy pociesza ją, że do terminu porodu może się dużo zmienić, że może niebezpieczeństwo związane z koronawirusem minie. Mówi, że nie wyobraża sobie, że nie będzie go obok w tak ważnym momencie.

– Mi się płakać chce, a on mnie pociesza, bo nie chce, żebym się martwiła, ale znam go i widzę, że cierpi. Całe szczęście moja rodzina była i jest od początku przy mnie. Bez nich nie dałabym sobie rady. Mam najlepszą rodzinę, jaką mogłam mieć – wyznaje Kasia.

Karolina Jarmołowicz, psychoterapeutka, podkreśla, że nie powinniśmy koncentrować się na tym, czego nie możemy w danym momencie mieć i czego nie możemy robić, ale na tym, co jest możliwe – i z tego racjonalnie korzystać.

– Możemy korzystać z dobrodziejstw nowoczesności. Jeżeli mamy narażać się na rozprzestrzenianie wirusa, to możemy podejść do tego jako do takiego czasu, który jest nam dany i który możemy spędzić z rodziną – albo na żywo, albo możemy z nimi porozmawiać telefonicznie. Możemy także dawać sobie taki system wsparcia, który jest możliwy tu i teraz, np. za pośrednictwem aplikacji czy komunikatorów. Jeżeli ktoś nie może zobaczyć się z drugą osobą, to korzysta z tego, co dostępne i możliwe – zachęca ekspertka.

Iga ma 24 lata, Adam 21. Poznali się dwa lata temu na Woodstocku, gdzie oboje byli wolontariuszami. Mimo tego, że mieszkali na dwóch końcach Polski, zaczęli się spotykać. 7-godzinne dojazdy pociągiem w obliczu miłości nie były dla nich żadnym wyzwaniem.

We wrześniu 2019 roku Adam dostał się do szkoły pożarniczej w mieście, w którym studiuje Iga. Na południu Polski. – Generalnie to szkoła, w której na co dzień mieszkają, uczą się i do tego mają jednostkę ratowniczo-gaśniczą, gdzie pełnią służby. Mniej więcej wypadają na osobę jakieś 2 służby w ciągu miesiąca, bo to bardziej w ramach praktyk niż czystej pracy – opowiada Iga.

System pracy w szkole wygląda tak, że co 3 dni Adam ma wolne popołudnie, w czasie którego może opuszczać teren szkoły, a przepustki dostaje co drugi weekend. Nieraz zdarzało się też, że Iga odwiedzała go w placówce. Jednak ich szczęście ze wspólnego życia w tym samym mieście nie trwało długo.

Zobacz także: Koronawirus a seniorzy. Rodzice stanęli przed dylematem

Jak informuje 24-latka, w poniedziałek 9 marca komendant główny zadecydował, że wszystkie przepustki, urlopy i zmiany "wolne" mają zostać odwołane na czas nieokreślony. Odwiedziny również. Nie podano powodu tych zaostrzeń. Nie mówią też, ile to może potrwać. Adam i jego koledzy domyślają się, że chodzi o stan podwyższonej gotowości.

– Świadomość tego, że nie wiem, czy zobaczymy się za tydzień, miesiąc czy może jeszcze dłużej, jest bardzo przykra. Szczególnie że poza nim nie mam nikogo bliskiego w mieście, w którym mieszkamy – żali się Iga i dodaje, że najgorsza jest niepewność.

– Nie wiem, dlaczego ich tam trzymają. Nie wiem, czy ktoś był chory na koronawirusa i robią im kwarantannę czy naprawdę chodzi o to, żeby byli w gotowości. Mam dużo pytań, na które nikt nie jest w stanie odpowiedzieć – mówi.

Iga i jej partner głównie kontaktują się przez internet, ale to nie to samo. Poza tym ich rozmowy kręcą się wokół jednego tematu. – To nie samotność jest najgorsza, ale ta niepewność, bo nikt nie ma pojęcia, jak to się potoczy i ile czasu nie będziemy się widzieć – podsumowuje.

Karolina Jarmołowicz apeluje o rozwagę i nierobienie niczego, co szkodzi odporności. Jednym z takich negatywnie wpływających na nią czynników jest stres.

– Nie ma co tej spirali paniki i lęku nakręcać, tylko robić to, co możemy robić. A z każdej sytuacji czerpać możemy dobre wnioski. Na pewno na przyszłość będziemy bardziej dbali o higienę. Z całą pewnością aktualna sytuacja z kornawirusem nas zmieni i na pewno da nam refleksję na temat tego, w jaki sposób funkcjonujemy, jak dbamy czystość, jak dbamy też i o nasze relacje. Przede wszystkim trzeba patrzeć na to, jak wygląda sytuacja i adekwatnie w niej się poruszać – zaznacza.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl