Nie matkuj! Mężczyźni tego nie znoszą

Krótko. Według facetów mamy umiejętność rozkładania każdej sprawy na czynniki pierwsze, bardzo dokładnie podchodząc do każdego szczegółu. Niestety, robimy to na poziomie nie do ogarnięcia przez męski umysł. Więc chyba nasze trudy są daremne. A co do pamięci, to nasza jednak jest zbyt dobra, zbyt szczegółowa. Faceci twierdzą, że jej największe przebłyski mamy przy kłótniach, że wtedy idealnie potrafimy coś wypomnieć. Z dokładnością co do daty, koloru jego koszuli, wypowiedzianych wraz z przecinkami słów. Zgoła inaczej jest przy sprawach bardziej przyziemnych. Faktycznie, jak tak o tym pomyślę, to jest w tym trochę racji (odrobinę musimy im przytaknąć), bo gdy on pyta, gdzie schowałam ostatni rachunek za prąd, to rzadko kiedy pamiętam.

Mówią, że jest tak: wracają do domu po podłym dniu w pracy, zmęczeni, źli, poniżeni, dramat. Każdy ma takie dni i ciężko się z tym nie zgodzić. I wtedy my podajemy obiad, pytamy, czy nie jest głodny i zamiast dać mu spokój, wszczynamy śledztwo. Czy aby chodzi tylko o pracę, dlaczego jest taki dziwny, nieobecny, podejrzany? Tylko się tak tłumaczy, a pewnie ma mnie już dość, chce odejść. Acha! On kogoś ma i chce mi to w końcu powiedzieć! Wpadamy w rozpacz, pęka nam głowa. Jemu już z tego wszystkiego chce się płakać. My te zaszklone oczy, odbieramy jako potwierdzenie, że to koniec. Serio, aż takie jesteśmy? Niemożliwe.

Podobno to najgorsza katorga – z tymi pytaniami. Na nasze pytania nie tyle trzeba odpowiedzieć, co odpowiedzieć w sposób odpowiedni. Dobierając starannie słowa, cały czas intensywnie myśląc i ciągle starając się to myślenie ukryć. Bo przecież my kobiety jesteśmy bardzo spostrzegawcze i jak tylko to zauważymy, od razu pomyślimy, że kombinuje. Nie, że stara się wybrnąć, żeby nas nie urazić. Tylko, że już coś jest na rzeczy, bo czemu nie odpowie wprost?! Bywamy aż takie nieznośne?

Coś, co u niewprawnego kobiecego oka wygląda jak chaos, jest w rzeczywistości przemyślaną, często tygodniami budowana misterną konstrukcją. Umożliwia ona znalezienie najmniejszego i najbardziej potrzebnego przedmiotu, nawet w ciemności. Tzw. porządkowanie to zamach na wrodzony, inżynieryjny geniusz mężczyzny. Zjawisko to jest jeszcze groźniejsze, jeśli któraś z nas (czyli większość, dobra bądźmy szczere – wszystkie) posiada umiejętność chowania rzeczy w tzw. „bezpieczne miejsca”. To w zasadzie po temacie. Szukaj wiatru w polu. Przedmiot, który tam umieścimy, faktycznie dostaje status bezpiecznego na wieki, bo niemożliwego do odnalezienia.

Wygląda na to, że własnego faceta nie można zapytać, co będziemy robić za tydzień po godzinie 18. Albo czy będzie nas równo mocno kochał za 23 lata. Albo czy za rok polecimy w końcu na tę Teneryfę. Bo od razu usłyszymy, że wymagamy, żeby byli wróżbitami. Argumentują to tym, że nawet jutro jest niepewne, po co wybiegać aż tak w przyszłość? Że przecież nie może mi dziś powiedzieć na pewno, bo jutro może z jakichś przyczyn zwolnią go z pracy. Że jeszcze jest czas. Oni zawsze mają na wszystko czas, zauważyłyście? A i jeszcze robimy tak, że wysyłamy sprzeczne informacje i chcemy, żeby się domyślił.

Słuchamy rad i wskazówek swoich mam do tego stopnia, że przestajemy używać własnych mózgów. Prowadzi nas to do całkowitej utraty gwarancji niezależnego, suwerennego myślenia. O rany, faktycznie źle z nami dziewczyny. Suwerenne myślenie szlag trafił. No i wytknięto nam naszą ”tajną broń”, czyli dolewanie oliwy do ognia, wbijanie szpili, gwoździa do trumny. Wiemy, co ich drażni i w odpowiednim momencie potrafimy tej wiedzy użyć.
No ale zaraz, o co te pretensje? Jeśli już nawet coś takiego się zdarza, to nie jest tak, że robimy to dla kaprysu, w ramach hobby. Wy przedstawiacie swoje argumenty, to my swoje też.

Oni wchodzą do jednego sklepu, wybierają: koszulę, spodnie, kurtkę, krawat, szalik. Płacą i wychodzą. Akcja trwa 15 minut, w porywach do 25. My, zanim wybierzemy sklep, do którego najpierw wejdziemy z miliona innych planowanych, potrzebujemy dwa razy tyle czasu. I proste rozwiązanie brzmi, żeby każde z nas chodziło osobno na wojaże galeriowe. My możemy z koleżankami. No pewnie, dźwigajcie też same, i same się brońcie przed natrętami koło przymierzalni. A potem wracamy i słyszymy, że ta sukienka za krótka, a w tej bluzce dekolt za duży.

Przejdźmy lepiej do samochodu. Zawsze, ale to zawsze pytamy facetów, czy aby na pewno dobrze jedziemy. Nigdy nie powinnyśmy o to pytać! Bo mężczyzna zawsze zna drogę, nawet gdy jej nie zna. Sam przed sobą za nic się nie przyzna, że pomylił trasę, a co dopiero przed nami! Zresztą oni nigdy nie błądzą. Zawsze jest to wina złej mapy, nie takiego oznaczenia lub jego braku. No, i wszystko jasne. Po prostu, niech jedzie ostrożnie! Nie matkuj, o f*ck, zapomniałam. Ale co tam.
Tak sobie pomyślałam, że skoro za tyle rzeczy nie do końca nas lubicie panowie, to chyba jutro z rana przyatakuje innym pytankiem. W takim razie, za co nas tak kochacie, że żyć bez nas nie umiecie?

Tekst: Anika Zadylak - dziewczyna z niejednym tatuażem. Wieczna Alicja z Krainy Czarów, która uparcie wierzy w życie po Tamtej Stronie Lustra. Optymistka niepokonana przez żadne burze i kataklizmy. Otwarta na świat i ludzi, których uwielbia. Pisanie jest dla niej jak oddech. Kocha ponad wszystko swoje dzieci, wszystkie dzieci, koty i inne zwierzęta. Wegetarianka i buntowniczka, manifestująca głośno swoje poglądy.

Weź udział w największym badaniu zadowolenia w Polsce!