Partnerstwo w rodzinie

W kulturze współczesnej funkcjonuje wiele wzorców zachowań kobiet i mężczyzn, różnych modeli relacji między płciami, wspierających się na odmiennych wartościach.

DETEKTYWI TROPIĄ MAŁŻEŃSKIE ZDRADY

W ciągu ostatnich kilku dekad w obszarze kultury zachodniej rozprzestrzenił się model związku partnerskiego, który łączy się z nową wizją mężczyzny (i kobiety). Nowy paradygmat męskości akcentuje równość oraz partnerstwo płci, uznając te wartości za fundamentalne w tworzeniu nowego ładu społecznego; pozwala mężczyźnie na eksponowanie zarówno cech męskich jak i kobiecych. Ta wizja męskości daje mężczyźnie szansę rozwinięcia pełni indywidualnego potencjału człowieka.

Cechą związków partnerskich jest przyjazne współdziałanie, które pomaga tworzeniu głębokich więzi emocjonalnych między mężczyzną i kobietą, jak również pomiędzy mężczyzną i dziećmi. Pełny rozwój osobowości mężczyzny i wykorzystanie jego potencjału jako człowieka najlepiej przebiega w relacji partnerskiej. W takim związku kobieta ma te same prawa i obowiązki co mężczyzna. Szacunek okazywany przez mężczyznę swojej partnerce to jeden z istotnych elementów zdrowej relacji, wpływający pozytywnie na psychikę kobiety. Związki partnerskie charakteryzują się zrównoważonym podziałem prac domowych i uczestnictwem w opiece nad dziećmi obu partnerów. Nikła partycypacja mężczyzn w tych obowiązkach może rodzić niezadowolenie i frustrację kobiety.

Wyznaczanie mężczyźnie roli żywiciela rodziny oraz „zamykanie” kobiet w domu, nie jest rozwiązaniem dobrym ani dla mężczyzny, ani dla kobiety, a także dziecka. Wielu mężczyzn w naszym kraju, starając się realizować anachroniczne założenia leżące u podstaw tradycyjnego wzorca męskości, nie tylko traci zdrowie, ale i znacznie ogranicza swoje człowieczeństwo (w polskich warunkach utrzymanie rodziny na przyzwoitym poziomie z jednej pensji jest na ogół bardzo trudne). Można też postawić pytanie o moralne kwalifikacje wzoru, który z mężczyzny czyni despotę i egoistę dbającego o swój prestiż, władzę i pieniądze, niewrażliwego na niesprawiedliwość i krzywdę innych. Większe uczestnictwo mężczyzn w opiece i wychowaniu dzieci, mogłoby pomóc w przełamaniu stereotypu mężczyzny jako nieobecnego w domu żywiciela rodziny oraz dać wiele satysfakcji ojcu z tytułu nawiązywania głębokich więzi emocjonalnych z dzieckiem.

Dziś ojcowie są słabo przygotowani do pełnienia roli wychowawcy i opiekuna dziecka, gdyż wielu z nich było wychowywanych głównie przez matki. Należy więc dołożyć starań, by ojcowie bardziej angażowali się w rozwijanie relacji ze swoimi dziećmi, by przekazywali pozytywny wzorzec męskości.

Partnerstwo daje mężczyźnie i kobiecie możliwość wyboru własnej drogi życiowej, niezależnie od stereotypów płci, presji ideologicznej czy przymusu prawnego. Warto zauważyć, że narzucanie wszystkim kobietom roli matki i piastunki domowego ogniska nie jest korzystne dla społeczeństwa, gdyż mamy tu do czynienia z marnotrawstwem energii, potencjału, umiejętności i zdolności wielu kobiet (w Polsce jest więcej kobiet z wyższym wykształceniem niż mężczyzn).

Z drugiej strony, wielu mężczyzn z powodzeniem może wypełniać obowiązki domowe i opiekę nad dziećmi, lecz tego nie czyni, gdyż nie jest to zgodne z dominującym wzorcem męskości. Partnerskie związki mogą pomóc zbliżeniu między sferą zawodową i rodzinną, umożliwiają mężczyznom i kobietom na równych prawach realizowanie się w obu dziedzinach życia, w zależności od aktualnych potrzeb i predyspozycji. Ponowoczesne odejście od tradycyjnych zasad życia, rodzi niepewność i niepokój związany z utratą poprzedniego porządku. Jednak utrzymywanie się tradycyjnych modeli zachowań może być większym złem niż ich upadek (np. ze względu na istnienie nieegalitarnych relacji między płciami w rodzinie, generujących często męską przemoc).