Po naszej publikacji odezwała się kolejna molestowana konduktorka. "To wszystko prawda"

Po naszej publikacji "'Zamknął przedział i polizał mnie po szyi'. Nie tylko ją molestowali konduktorzy" odezwała się do nas jedna z konduktorek tej samej spółki. "Patologia, którą opisaliście to prawda, też byłam mobbingowana i molestowana w pracy. Naczelnik nic z tym nie zrobił" – napisała i zgodziła się na anonimową rozmowę. Imię bohaterki zostało zmienione.

Ewelina, 27-letnia była konduktorka: Dokładnie trzy lata temu, podczas jednego z moich pierwszych kursów. Większość konduktorów to mężczyźni po 50-tce i wielu traktuje kobiety jak gó.no. Ale jeden z nich szczególnie. Miał około 60-tki i był kierownikiem pociągu. Jechałam z nim do Częstochowy i chciałam się upewnić, czy dokument, który dostałam w czasie kontroli, jest ważny. Poszłam do niego i zapytałam, czy pasażer na pewno ma prawo do ulgi. Krzyczał, że to debilizm, że w ogóle o to pytam i że on zawsze powtarzał, że baby nie nadają się do pociągu, tylko na kasy. Powiedziałam, że sobie nie życzę, a on, żebym się zamknęła i wypier....ła mu z oczu. Następnego dnia skontaktowałam się z naczelnikiem i zgłosiłam mobbing, a on odpowiedział, że porozmawia ze wskazanym przeze mnie kierownikiem.

Absolutnie nic. Było jeszcze gorzej. Niedługo po spotkaniu z naczelnikiem zobaczyłam w grafiku, że mamy wspólny kurs. Potwornie się zdenerwowałam, nie jadłam, nie piłam, nie spałam. I miałam się czego obawiać. Jechaliśmy z miasta do miasta przez cztery godziny. Gdy chciałam się czegoś napić, albo wyjść do łazienki mówił: "To po co przyszłaś do pracy, jak się teraz chcesz obijać?". Na kolejnym wspólnym kursie zamknął na kłódkę przedział konduktorski, w którym trzymałam swoje rzeczy. Powiedział, że nie poda mi szyfru, dopóki nie skończymy pracy. A ja tam miałam wszystko – portfel, wodę, kanapki... Na kolejnym kursie nosiłam już rzeczy ze sobą, ewentualnie wciskałam do przedziału, w którym nie było ludzi. Sytuacja między nami napinała się coraz bardziej, aż w końcu usłyszałam od koleżanek, że wszyscy plotkują na mój temat – ten kierownik zaczął rozpowiadać, że widział, jak zdradzam męża i bzykam się w przedziale z kolegą konduktorem – facetem po 50-tce, który ma żonę i dwójkę dzieci.

Ponownie poszłam do naczelnika, a on znów obiecał, że weźmie go na rozmowę, ale nic się nie zmieniło. Ta plotka żyła już swoim życiem i inni konduktorzy i kierownicy zaczęli traktować mnie jak dz...ę. Pozwalali sobie na koszmarne żarty.

Mówili, że chyba mnie mąż kiepsko bzyka, skoro potrzebuję ru..ania w pracy. Że jeśli chcę, to mogę iść z nimi i załatwić sprawę. Podczas jednego z kursów inny kierownik pociągu ciągle naigrawał się z plotki na mój temat. Gdy wychodziłam z przedziału, wziął radio, przez które się komunikujemy i zaczął wsadzać mi je w tyłek i pytać, czy tak lubię. Natychmiast zareagowałam, że to zgłoszę, a on się zaśmiał, że to przecież takie żarty.

Innym razem siedzieliśmy w tzw. drużynie konduktorskiej, pomieszczeniu, gdzie czeka się na kursy i jeden z konduktorów z innej sekcji, którego w ogóle nie znałam, podszedł do mnie, położył rękę na ramieniu i powiedział, że coraz piękniejsze konduktorki przychodzą do pracy, po czym złapał mnie za pierś i zaczął masować. Początkowo mnie zamurowało, ale za chwilę strzeliłam mu w twarz. Wszyscy zamilkli, wyleciał dyspozytor, który pilnuje tam porządku i zapytał, co się stało. Tamten facet przestraszył się, wziął rzeczy i wyszedł.

Gdy przyszłam do pracy i powiedziałam koledze, że rano byłam u lekarza. On wymyślił sobie, że pewnie u ginekologa i powiedział o tym głośno przy innym konduktorach i kierownikach. Posypały się świńskie komentarze. W końcu ktoś zapytał: "Jakie to uczucie siedzieć na samolociku?" (samolocik - potoczne określenie na fotel ginekologiczny, przyp. red.). Nic nie powiedziałam, a oni cisnęli dalej: "No powiedz, jak się na tym samolociku siedzi? Nie bądź taka!". Odpowiedziałam w końcu, że jak chcą, to mogą iść do lekarza i sprawdzić, ale było mi cholernie… (mojej rozmówczyni łamie się głos). To było cholernie niesprawiedliwe i upokarzające. Przecież mam prawo iść do lekarza!

Myślałam, że może tylko ja tak mam, ale moja koleżanka zakończyła jeden z dyżurów z płaczem. Była dużo młodsza stażem i bardzo nieśmiała. Powiedziała mi, że popełniła błąd podczas kontroli biletów, bo nie zauważyła nieważnej legitymacji studenckiej. Kierownik ma prawo do kontroli wtórnej, a jeśli wykryje błąd konduktorki, może napisać raport i skierować go do naczelnika. Facet wykrył, że ona tę legitymację przeoczyła i powiedział: "Albo będzie seks, albo napiszę raport". Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko popłakała się i odeszła od niego.

Firma jest nieprzychylna kobietom. To mężczyźni zamują najwyższe stanowiska. Tylko raz miałam kontakt z kobietą naczelnik. Rekrutowała mnie jakiś czas temu do pracy i powiedziała wprost – to nie jest miejsce dla kobiet. Dodała, że powinnyśmy raczej zatrudniać się na kasach, a nie w pociągach i że jeśli któraś z nas pójdzie na macierzyński, nie ma do czego wracać. Zostanie zwolniona zaraz po powrocie.

Nie, bo ja marzyłam o byciu konduktorką. Jeździsz, podróżujesz, czujesz, że żyjesz. Ale wiesz co, tydzień temu oficjalnie odeszłam z pracy i dopiero od tygodnia czuję, że żyję.

Jeśli chcesz porozmawiać z psychologiem, zadzwoń pod bezpłatny numer 800 70 2222 całodobowego Centrum Wsparcia dla osób w kryzysie. Możesz też napisać maila lub skorzystać z czatu, a listę miejsc, w których możesz szukać pomocy, znajdziesz TUTAJ.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl