Pracoholicy - bohaterowie czy ofiary pracy

Nie ma nic chorobliwego w zaangażowanej i intensywnej pracy. Pracoholizm nie może być rozpoznawany tylko na podstawie stwierdzenia, że ktoś dużo pracuje. Uzależnienie od pracy to globalna postawa życiowa, która pochłania nałogowcowi czas, energię i uwagę.

Praca to oczywiście część życia
Zdrowy pracownik poświęca pracy ilość czasu i uwagi proporcjonalną do innych ważnych spraw w jego życiu. Cieszy się swą pracą, jest produktywny i dobry w tym, co robi. Utrzymuje jednak równowagę między aktywnością zawodową a życiem rodzinnym, czasem wolnym i osobistymi zainteresowaniami. Nałogowiec pracy nie potrafi racjonalnie sprawować kontroli nad swą nadmierną aktywnością zawodową i żyje z przekonaniem, że to zewnętrzne okoliczności decydują o tym jak ciężko musi pracować.

Najważniejsza jest efektywność
Praca ludzka jest zazwyczaj oceniana z punktu widzenia efektywności i jakości. Istnieje już wiele dowodów, że nałogowcy pracy, mimo często zdumiewających wyników, jakie osiągają do pewnego momentu, nie są na dłuższa metę najlepszymi pracownikami, ponieważ wypalają się wewnętrznie, stają się mniej twórczy i efektywność ich pracy ulega z czasem obniżeniu. Część z nich z czasem zapada na zdrowiu i wymaga pomocy lekarskiej, która czasem pojawia się za późno. Dlatego w ciągu ostatniej dekady pracodawcy zaczęli zwracać uwagę na ten typ paradoksalnych problemów związanych z nadmierną pracowitością.

Pracoholizm - ryzyko dla pracodawcy
Stwierdzenie objawów pracoholizmu nie zawsze zatem wywołuje zachwyt szefa. W amerykańskich ośrodkach terapeutycznych na początku lat dziewięćdziesiątych utworzono specjalne programy dla osób uzależnionych od pracy i koszty uczestnictwa w takich programach nieraz pokrywa pracodawca.

Artykuł przygotowany w ramach współpracy z serwisem psychologia.edu.pl