Czy nauczyciel zawsze ma rację?

Prawie każdy z nas zna albo choćby raz w życiu słyszał powiedzenie: „Punkt pierwszy: Nauczyciel zawsze ma rację. Punkt drugi: Jak nie ma racji - patrz punkt pierwszy”. I - choć być może dla wielu z nas jest to dzisiaj nie do uwierzenia - w wielu szkołach było ono kiedyś jak najbardziej przestrzeganie.

Prawie każdy z nas zna albo choć raz w życiu słyszał powiedzenie: „Punkt pierwszy: nauczyciel zawsze ma rację. Punkt drugi: jak nie ma racji - patrz punkt pierwszy”. O ile jednak, słowa te miały jeszcze jakieś znaczenie dziesięć lat temu, to współcześnie dla wielu uczniów, a nawet dla niejednego rodzica, brzmią co najmniej śmiesznie.

ŹLI UCZNIOWIE?

CZEGO SIĘ BOJĄ NASTOLATKI?

DEPRESJA NASTOLATKÓW

Co właściwie się zmieniło przez ten czas? Uczniowie czy nauczyciele? Czy szkoła nadal uczy i wychowuje? Czy dzieci mają tyle samo praw co obowiązków?

Razem z oszałamiającą popularnością bezstresowego modelu wychowania spadł autorytet nauczyciela. Uczniowi wolno wszystko, zamiast obowiązków ma prawo wyrażać własne zdanie bez względu na formę i wypowiadane w nim treści. Rodzice traktując dzieci jako partnerów w dyskusjach i na co dzień, zapominają pokazać im, iż są w życiu pewne wartości, przed którymi należy pochylić czoło. Nie pamiętają również o tym, żeby nauczyć ich okazywania szacunku i pokory wobec starszych, zasłużonych i doświadczonych życiowo ludzi. Stawiając swoje ukochane dzieci w centrum całego świata, zupełnie nieświadomie robią zarówno im, jak i sobie ogromną krzywdę.

W czasach, kiedy uczniowie zakładają nauczycielowi kubeł na głowę, trudno mówić o tym, że szkoła uczy i wychowuje. Skoro proces wychowania nie rozpoczął się w domu, placówka edukacyjna nie jest w stanie stworzyć jego substytutu. Zapatrzeni w swoje wyjątkowe dzieci, rodzice nie zawsze chcą słuchać kontrargumentów nauczyciela. Potrafią nawet bezpodstawnie wykłócać się o prawa i przywileje dla swojego dziecka. W związku z takim stanem rzeczy, nie jest dzisiaj możliwe, aby autorytet nauczyciela cokolwiek znaczył. Co więcej, dla niektórych słowa: autorytet i nauczyciel nawet nie powinny stać obok siebie. Zapominamy przy tym zupełnie, że dobry nauczyciel to przecież prawdziwy skarb.

Oczywiście nauczyciele to też ludzie, więc im również zdarzają się błędy, pomyłki i potknięcia. Poza tym, nie każdy z nich „z powołania” wybrał szkołę jako miejsce pracy. Jednak, zanim po raz kolejny – nie słuchając co nauczyciel ma na dany temat do powiedzenia - staniemy po stronie dziecka, powinniśmy się nad czymś poważnie zastanowić. Otóż, czy za parę czy za kilkanaście lat nasza pociecha będzie umiała uszanować i pomóc starszym od siebie ludziom? Czy poda nam szklankę herbaty do łóżka i raz w miesiącu kupi leki w aptece? A może, tak zajęta własnymi sprawami i żyjąca w przeświadczeniu, że jest pępkiem świata, nie będzie widziała nikogo ani niczego poza sobą? I to wcale nie będzie jej wina.

Model surowego, bezdusznego, groźnego, nieprzystępnego i bijącego „po łapach” nauczyciela odszedł już dawno w zapomnienie. I bardzo dobrze. Bowiem paniczny strach przed nauczycielem nie może wpływać pozytywnie na psychikę ucznia. Jednak, w dzisiejszych czasach wszystko posuwa się w przeciwnym kierunku. A to już bardzo niedobrze. Być może niedługo będziemy świadkami sytuacji, kiedy to nauczyciel słucha ucznia a nie odwrotnie. Należy wreszcie uświadomić sobie fakt, że wyznaczając młodemu człowiekowi więcej praw niż obowiązków, nie można go niczego nauczyć, a już na pewno nie można go w ten sposób wychować na odpowiedzialnego i mądrego człowieka. I tutaj nasuwa się pytanie retoryczne: Czy aby na pewno tego chcemy? A może jeszcze nie jest za późno, aby coś zmienić w sposobie wychowywania własnych pociech?

Czasy się zmieniają, więc my też możemy zatrzymać się w miejscu. Nie powinniśmy zapominać o nauce grzeczności i dobrego wychowania. Jeśli nie zapoczątkujemy tych lekcji w domu – szkoła nie da rady naprawić naszego błędu. Można posyłać dzieci na kursy dyskutowania i prowadzenia sporów, ale trzeba im także wpoić przeświadczenie, że nie są sami na tym świecie, a już na pewno nie są najmądrzejsi. I nie chodzi tutaj wcale o obniżanie ich samooceny. Chodzi o to, by wiedziały, kogo należy szanować i przed kim pochylić czoła. A taka wiedza to największa mądrość, jaką jesteśmy w stanie im przekazać. I na pewno, za jakiś czas nam za nią z całego serca podziękują.