Koty perskie

Rzeczywiste pochodzenie persów nie jest znane. Być może posiadanie obfitego futra było wynikiem trudnych warunków klimatycznych, do których musiały się przystosować lub jest wynikiem krzyżówek między dzikimi kotami.

Pierwsze wieści o kotach porośniętych długim włosem dotarły do Europy około roku 1521. Już pod koniec XVI wieku Nicolas Fabri de Pieresc przywiózł z Turcji pierwsze koty długowłose.

Koty te szybko zdobyły popularność w Europie, a szczególnie wśród bogatych magnatów i szlachty. Były nazywane kotami perskimi, azjatyckimi, indyjskimi. Pierwsze koty długowłose nie były zbyt podobne do dzisiejszych persów. Posiadały smukłą sylwetkę, wydłużone pyszczki i skromniejszą okrywę włosową.

Rozwój hodowli rozpoczął się w Anglii w 1871. Już w 1890 r zarejestrowano pierwszy klub miłośników tej rasy. W 1893 opublikowano pierwszy artykuł charakteryzujący te koty: "Białe persy, gdyby były importowane z Indii, powinny mieć charakterystyczną głowę, puszyste futro, typową płaska twarz, krótki mocny tułów, przepiękne pędzelki w uszach i naturalną powabną sylwetkę...". Obecnie istnieje bardzo wiele odmian tej rasy. Najpopularniejsze persy to koty o barwie: czarnej, białej, niebieskiej, kremowej, rudej, dymnej, szylkretowej i dwukolorowej. Łagodni arystokraci

Obecnie to jedna z najbardziej rozpowszechnionych i najpiękniejszych ras kotów długowłosych. Są to zwierzęta o długiej, lśniącej i puszystej sierści. Koty te posiadają nie tylko arystokratyczny wygląd, ale także bardzo łagodny charakter. Persy są inteligentne i przywiązane do swojego właściciela. Dlatego jeśli zależy nam na zwierzęciu spokojnym i pięknym, to możemy rozważyć kupno perskiego kota.

Oczywiście, musimy pamiętać o odpowiedniej pielęgnacji zwierzęcia. Koty te należy koniecznie codziennie czesać gdyż długie futro skręca się w strąki, a skrajnych przypadkach zaniedbania filcuje się. Wtedy należy zwierzę całkowicie ostrzyc. Kota powinno się strzyc delikatnie. Jeśli pojawią się drobne kołtuny to można je delikatnie wystrzyc nożyczkami. Bardzo starannie czeszmy futro pod szyją, pod pachami i uszami.

Od czasu do czasu można persa wykąpać. Jednak nie częściej niż raz na kilka miesięcy – koty o jasnej sierści – raz na kwartał. Natomiast zwierzęta o ciemnej sierści jeszcze rzadziej. Kota kąpmy w wodzie o temperaturze 30 stopni i pamiętajmy, żeby woda sięgała mu tylko do brzucha. Do mycia najlepiej stosować szampony dziecięce. Uważajmy, żeby woda nie dostała się do oczu i uszu. Po kąpieli persa dokładnie wytrzyjmy ręcznikiem. Możemy spróbować wysuszyć go suszarką, ale róbmy to ostrożnie, ponieważ wiele kotów boi się suszarek. Gdy sierść persa podeschnie to najlepiej pozwolić mu pobiegać po mieszkaniu bo wtedy futro szybko wyschnie i nie narazimy zwierzaka na przeziębienie.

W pielęgnacji sierści kotów perskich równie ważne jest pudrowanie. Można w tym celu wykorzystać puder dla dzieci lub przeznaczony specjalnie dla kotów. Warto ze względu na duże wydzielanie łoju, obficie pudrować ogon persa. Po pudrowaniu szczotkujemy kota po upływie kilku godzin.

Zwierzęciu należy także raz w tygodniu wyczyścić uszy pałeczką owiniętą watą. Można nabyć specjalny płyn do ich czyszczenia. Czasem trzeba kotom przycinać pazury gdy zbyt szybko im odrastają. Jeśli boimy się, że zrobimy zwierzakowi krzywdę to lepiej powierzmy wykonanie tego zabiegu weterynarzowi. Niekiedy na zębach persów tworzy się kamień. Jeśli nie jest go wiele, możemy spróbować go usunąć smarując zęby 2% kwasem mlekowym.

Persy, tak jak inne koty, trzeba wychowywać bezstresowo i nie stosować wobec niego przymusu. Jednak jeśli karcimy za coś kota, to musimy to robić konsekwentnie, ponieważ tylko wtedy będzie nas słuchał. Aby kot nie niszczył nam mebli możemy go nauczyć korzystania ze specjalnej deseczki do drapania. Jeśli szukacie miłego, spokojnego kota to może warto zdecydować się na persa?