Ogrzewanie podłogowe wodne: jak wykonać?

Samodzielne wykonanie wodnego ogrzewania podłogowego jest jak najbardziej możliwe. Pod warunkiem, że posiadamy podstawową wiedzę oraz doświadczenie w tej dziedzinie. Jakiekolwiek poprawki nie będą już wchodziły w grę po ukończeniu prac. Demontaż poszczególnych elementów nie będzie możliwy, podobnie jak w przypadku poważniejszej awarii – będziemy się musieli przygotować na kosztowne rozbieranie sporego fragmentu albo i całości podłogi i wszystkiego, co ukrywa się pod spodem. Nawet jeśli zainwestujemy w najdroższe materiały, a coś nam nie wyjdzie, poszczególne elementy nie będą spełniać swoich funkcji, a to pociąga za sobą nieefektywny system ogrzewania podłogowego w domu czy mieszkaniu.

Dlatego warto realnie ocenić swoje możliwości, posiadane kompetencje w tym zakresie, a także doświadczenie w pracach remontowo-budowlanych. Dodatkowo przy samodzielnej instalacji ogrzewania podłogowego wodnego czy też każdego innego rodzaju nie otrzymamy przedłużonej gwarancji, którą udzielają fachowcy z profesjonalnych firm. Ich usługi będą kosztowniejsze niż praca własnych rąk albo robota z pomocnikiem, jednak na dłuższą metę bardziej opłacalne. Podobno dobrze wykonane ogrzewanie podłogowe elektryczne to inwestycja na nawet 50 lat bez konieczności wykonywania poprawek.

Jak wykonać ogrzewanie podłogowe wodne? Warto przygotować się do kolejnych kroków prac. Podstawą jest oczyszczenie podłoża, jego staranne wyrównanie podwyższające przyleganie płyt izolacji termicznej i minimalizujące ryzyko pęknięcia wylewki i samych rur oraz porządne osuszenie. Jako pierwsza następuje izolacja termiczna o grubości 5 bądź 10 cm, zależnie od obecności pod stropem budynku ogrzewanej kondygnacji. Sprawdzą się płyty styropianowe, keramzyt lub usztywniona wełna mineralna z dodatkiem żywicy. Mogą być one rozwijane z rolki i wygodnie przyklejone do folii z siatką, która usprawnia ich precyzyjne zamocowanie. Na etapie uwzględniania grubości izolacji zwróćmy uwagę na współczynnik przenikania ciepła podłogi. Podłogi na gruncie to współczynnik wynoszący 0,3 W/(m2∙K), podłogi na stropach położonych nad pomieszczeniami ogrzewanymi to współczynnik poniżej 1 W/(m2∙K), natomiast podłogi nad pomieszczeniami nieogrzewanymi to 0,25 W/(m2∙K). W przypadku pomieszczeń takich jak łazienka świetnie sprawdzi się również dodatkowa warstwa izolacji przeciwwilgociowej w postaci specjalnej folii budowlanej.

Właściwą część instalacji ogrzewania podłogowego wodnego stanowią rury grzewcze. Ich typ przewiduje się, tworząc schemat instalacji. Równomierny rozkład ciepła i promieniowanie w poszczególnych pomieszczeniach zapewni zastosowanie rur z polibutylenu (PB), polietylenu sieciowanego (PE-X), polipropylenu (PP) bądź miedzi z płaszczem z tworzywa sztucznego. Tylko solidnie zamocowane do podłoża rury nie wypłyną w trakcie robienia wylewki cementowej albo anhydrytowej.

Temperatura w pomieszczeniach będzie się odpowiednio rozkładała, jeśli zadbamy o ułożenie rur we właściwym kształcie. Stosuje się wężownicę – meandrową bądź pętlową z podwójnie złożonym przewodem (więcej rur i więcej pracy). Układanie instalacji o tym kształcie rozpoczyna się przy oknie, czyli w miejscu teoretycznie największych strat ciepła. Można ułożyć rurki w ogrzewaniu podłogowym wodnym osobno dla zewnętrznej części pomieszczenia, tak aby znajdowały się one powyżej 50 cm od ściany. Jeśli nie stosujemy osobnego obwodu dla obwodu pokoju czy kuchni, w częściach zewnętrznych zagęszczamy ułożenie rurek grzewczych. Brzegi wężownicy powinny być oddalone o 10-30 cm. Poszczególne odcinki rur nagrzeją się równomiernie, gdy długość każdego z nich nie przekroczy 150 cm. Nie będą wówczas stanowiły wyzwania dla pompy grzewczej.

Gdy ułożenie rur grzewczych mamy już za sobą i jesteśmy pewni, że są bardzo dokładnie przymocowane do podłoża, czas na sprawdzającą szczelność pętli próbę ciśnieniową. Jakikolwiek wyciek wody oznacza konieczność usunięcia nieszczelności, aby w przyszłości na nazbyt wilgotnym podłożu nie namnażała się pleśń ani nie pojawiały się grzyby. Dopiero wtedy czas na montaż dylatacji obwodowej, po której następuje kolejna warstwa, czyli wylewka. Dylatacja obwodowa o grubości 0,5 cm gwarantuje swobodne odkształcanie się naszego podłoża. Szczeliny nie mogą znajdować się nad poszczególnymi pętlami grzewczymi. Ruchy naprężne podłogi niczego wówczas nie uszkodzą.

Kolejną warstwą podczas instalacji wodnego ogrzewania podłogowego jest odpowiednia wylewka. Poszukujemy takiej o możliwie jak najwyższym przewodzeniu ciepła. Zapewnia to najmniejszą bezwładność cieplną, podwyższenie komfortu domowników oraz niższe rachunki za ogrzewanie podłogowe wodne. Pod panele laminowane potrzebujemy warstwy o grubości 2 cm. Będzie ona powoli podnosić temperaturę w podłodze oraz efektywnie ją utrzymywać.

Pierwsza próba ogrzewania podłogowego wodnego może odbyć się dopiero po wyschnięciu wylewki. W przypadku takiego materiału jak beton cementowy, na całkiem suche podłoże poczekamy nawet 3 tygodnie. Możemy włączyć podłogówkę na 2 tygodnie, ustawiając temperaturę minimalną, a następnie stopniowo zwiększamy ją o 5 st. C każdego dnia. Instalację włączamy na pełną moc grzewczą na 5 dni przed planowanym terminem kładzenia paneli, po czym wyłączamy ją po 3 dniach. Idealna temperatura na montaż paneli wynosi 18 st. C. Wyjmujemy je z opakowania do samodzielnego ogrzania na dobę przed ich instalacją.

Czas na panele laminowane. Albo wysoce odporne płytki ceramiczne bądź kamienne idealne na podłogi w kuchni, łazience oraz holu. Płytki są bardziej odporne na działanie wysokich temperatur oraz lepiej oddają ciepło do otoczenia, ale ze względów estetycznych oraz na komfort domowników nie stosuje się ich w sypialniach, salonach czy pracowniach. Na ogrzewanie podłogowe każdego rodzaju kładzie się specjalne panele laminowane, przystosowane najbardziej do ogrzewania podłogowego wodnego. Taki rodzaj instalacji grzewczej pociąga za sobą konieczność stosowania dobrze oznaczonych paneli podłogowych. Podstawowe parametry paneli na ogrzewanie podłogowe wodne to:

• Sposób montażu. Preferowane są połączenia bezklejowe, a najlepiej sprawdzają się systemy zatrzaskowe, takie jak Twin Click.
• Grubość paneli. Powinna ona wynosić od 8 do 9 mm, dzięki czemu wzrośnie ich stabilność oraz odporność na odkształcenia, a także przewodzenie ciepła.
• Klasa ścieralności. Wybierajmy panele klas AC 3 lub AC 4 z podwyższoną odpornością na skoki temperatur (których jednak przy ogrzewaniu podłogowym wodnym warto unikać) i mechaniczne ścieranie w wyniku użytkowania podłoża.
• Klasa użyteczności. Zgodnie z europejską normą EN 13329 mamy do wyboru 6 klas – oznaczenia mieszczą się pomiędzy 21 a 33 (21, 22, 23, 31, 32, 33). Pierwsza z cyfr to pomieszczenia mieszkalne (2), natomiast druga użyteczności publicznej (3). Druga z nich określa, w jakim stopniu będziemy użytkować podłogę (od 1 do 3).