agata passent

Gdyby żyła, 9 października, skończyłaby 86 lat. Piosenki, do których napisała tekst, śpiewała cała Polska. Do dziś odkrywają je coraz młodsze pokolenia. Agnieszka Osiecka – poetka, pisarka, autorka tekstów. Przez większość swojego życia zmagała się także z chorobą alkoholową.

Agnieszka Osiecka i Daniel Passent byli ze sobą przez blisko osiem lat. Choć doczekali się córki, stworzyli rodzinę i zbudowali wspólny dom, nigdy nie podjęli decyzji o ślubie. Zakończyli swój związek z powodu kryzysu, z którym nie mogli sobie poradzić. Oboje rozpoczęli nowe życie, on z dzieckiem u boku.

Tancerka Agnieszka Kaczorowska stała się epicentrum dyskusji na temat prezentowania swojego wyidealizowanego wizerunku w mediach społecznościowych. Napisała, że nie rozumie wszechobecnej "mody na brzydotę" i wywołała ogromne kontrowersje.

Edukacja zdalna jest uciążliwa dla dzieci i dla rodziców, a często również dla nauczycieli. Nad tym problemem pochyliła się w najnowszym felietonie Agata Passent, córka Agnieszki Osieckiej. Nie omieszkała wywołać do tablicy Agatę Dudę, która z zawodu jest nauczycielką. Czy to mogło zdenerwować prezydentową?

Agata Passent przyznała, że zdarzało jej się być w toksycznych związkach. Córka Agnieszki Osieckiej opowiada o kontroli ze strony mężczyzn, przeradzającej się często w paranoję.

Agata Passent zabrała głos w sprawie gwałtu, którego dopuścił się Roman Polański. Apelowała do młodzieży, aby nie udawała starszej, niż jest w rzeczywistości.

- Jestem już po czterdziestce, a ciąża to duża odpowiedzialność. Dlatego poza radością, że jest, mam też mieszane uczucia. Bo czy czterdziestolatka fizycznie jest w takiej formie, żeby przeżyć te miesiące zdrowo, nie narażając dziecka? – Agata Passent po raz pierwszy mówi o tym, że znów będzie mamą.

Obserwując siebie i nasze drogie społeczeństwo, mam wrażenie, że od kobiet oczekujemy 120% wydajności, a od mężczyzn, no wystarczy 60% i już uznamy go za wyjątkowy okaz. Kobieta ma być zorganizowaną, piękną, szczupłą, niezależną finansowo dobrą matką, dobrą córką, dobrą kumpelką, dobrą partnerką.

Cóż, tym razem wpis nader osobisty. Otóż nie wiem jak tam u was, ale ja mam męża, który nie lubi tańczyć. Ja natomiast co prawda nie umiem tańczyć, ale nie przeszkadza mi to w pląsaniu, wiciu się i skakaniu po parkiecie. Chętnie obtańcowuję przyjaciółki, a w sytuacjach dużych imprez czy klubowych sal nie stronię od obtańcowywania obcych sympatycznych niewiast.

“Chciałam wymigać się od Świąt w tym roku i nie jechać do matki”, opowiada mi znajoma z pracy. Matka mieszka prawie trzysta kilometrów stąd, a ja i mój brat to lepiej czujemy się w Warszawie niż tam u nas w rodzinnym miasteczku. Nie ma tam nic do roboty. Można się co najwyżej w lesie bez GPS-a zgubić. Jak się matka dowiedziała, że nie chcemy do niej jechać, to poinformowała nas, że wsiada w Polski Bus i będzie u nas z walizką jedzenia.”

Pamiętam jak przez mgłę, działo się to chyba jeszcze w czasach gimnazjalnych: byłam na “Indyku” Mrożka w Teatrze Polskim. Momentami przedstawienie było tak komiczne, że śmiałam się tak głośno, że gdyby pani w rzędzie przede mną nosiła kapelusz , to moje rechoty zmiotły by ten jej kapeluszniczy okaz z głowy.

Czy wizerunek jest ważniejszy od prawdy? Mam wrażenie, że żyjemy w czasach, w których wizerunek stał się dla wielu z nas ważniejszy niż prawda, iluzja wypiera fakty. Dziś każdy stał się własnym specem od wizerunku, PR-owcem własnej marki, którą to markę chce nabłyszczać choćby nie wiem co.

W szkole podstawowej marzyłam o tym, by dostać duży globus, który świeci jak lampa. Ma w środku żarówkę i można sobie postawić go na szafce zamiast nocnej lampki. Z łóżka po ciemku palcem po globusie podróżować od Senegalu po Islandię.

Kto nie pamięta, niech sobie przypomni piękną piosenkę Juliana Tuwima pt: “Miłość ci wszystko wybaczy”. Odsłuchaliście sobie już na youtubie? No to git. Jak z pisownią - na “you tube” czy na “jutubie”? Cenię poetów z grupy Skamandra, ale chyba nazbyt sobie bierzemy do serca tę śliczną maksymę i w efekcie stajemy się cierpiętnicami I męczennicami.

Opowieść mojej kuzynki, która mieszka w Los Angeles. Zatrzymał się u niej w domu na nocleg 24-letni kolega, który wrócił do Stanów z Londynu. Zrezygnował z pracy w Londynie, choć zatrudnili go w prężnej firmie zajmującej się finansami w city.

Ostatnio pewna piękna dwudziestoletnia dziennikarka przeprowadzając ze mną wywiad spytała mnie, czy Agata Passent jest lubiana. Najpierw pytanie to rozbawiło mnie: po cóż to felietonista miałby być lubiany? Felietoniści mają być czytani, mają być rozpoznawalni po stylu literackim, prowokować do myślenia.

Potraficie kłócić się? Lubicie się kłócić? Nie cierpię kłótni, tych dramatycznych, tych duperelnych i tych na siłę wywoływanych przez zalanych żółcią pieniaczy. Raptusem nie jestem. Histeryczką, nerwuską, choleryczką też nie.

Mężczyzna chrapiący to trapiący temat. Kobieta chrapiąca, kto wie, stanowi może jeszcze grubszy problem. Nie wiem jak dla Państwa, ale dla mnie wszelkie grupowe szkolne wyjazdy stanowiły utrapienie. Zielona szkoła? Ptaszki ćwierkają, dęby szumią, jeziora chlupią — no, po prostu sielanka. Do czasu ciszy nocnej.

Czy to aby tatusiowie częściej od mamuś nie żałują, że ich córeczki wyprowadziły się z domów? Choć to kobiety chętniej opowiadają o tym, że cierpią na „syndrom opuszczonego gniazda“. Oto córki swej już nie uczeszą, nie pogłaszczą po głowie, nie sprawdzą, czy majtasy termiczne zimą włożyła, czy latem stanik nie wystaje spod koszulki na ramiączkach, bo jak to tak?

Tak, na pewno w mojej podstawówce było parę osób, które brały narkotyki. Ja zgrabnie udawałam, że tego nie widzę. Słyszałam pod płotem przy boisku czy na górce parkowej tuż za szkolnym ogrodzeniem szmery rozmów o jakimś Pawle, który „wącha klej“, wiedziałam, że za rogiem jest melina, ale nawet piwo wypite na murku spożywczego sklepu było poza moją sferą zainteresowania.