alicja krata(strona 4/7)

Jakość życia zależy w dużej mierze od naszego zdrowia. Przy czym ważne jest nie tylko to, czy nie chorujemy, ale w jakiej kondycji jest nasze zdrowie psychiczne. Osoby stabilne emocjonalnie tryskają energią, nie zrażają się trudnościami, odnoszą sukcesy na każdym polu.

Rozwodzący się małżonkowie rozstają się ze sobą, ale nie ze swoim dzieckiem. Rodzice zdecydowani na to, że nie są w stanie być już razem, często zapominają o perspektywie dziecka, które uwikłane w tę sytuację, potrzebuje ich miłości i wsparcia, aby przez nią przejść.

On zapracowany, wciąż w swoich biznesach, pilnych do realizacji projektach, zadaniach i priorytetach własnej firmy. Ona aktywna zawodowo, też zaangażowana w pracę, ale po powrocie do domu pragnąca kontaktu, rozmowy, wspólnego spędzania czasu z mężem. Jak zmienić tę sytuację?

Niedokończone sprawy, odkładane w nieskończoność. Piętrzące się dokumenty na biurku. Rachunki do zapłacenia, o których zapomnieliśmy. Wizyta u lekarza, którą mieliśmy odbyć miesiąc temu. Wyjazd na urlop, na który nie możemy znaleźć dogodnego terminu. Gdy zaczynamy myśleć o tym, co planowaliśmy w ostatnich miesiącach, a czego nie udało nam się zrealizować, pojawia się ta sama refleksja - nieustannie brak nam czasu na to, co chcielibyśmy zrobić.

Kryzys w związku połączony z decyzją o rozwodzie to jest trudny czas, dla rozstających się małżonków. Często, zajęci swoimi problemami, nie zauważają, że dla ich dzieci to niejednokrotnie traumatyczne przeżycie. Może ono objawić się wręcz regresem w rozwoju, szczególnie gdy rodzice pozostają w silnym konflikcie.

Osoby, które trafiają do psychoterapeutów z problemem zdefiniowanym jako uzależnienie, dzięki programom terapeutycznym mogą nauczyć się samodzielnego życia, poznać siebie i brać za siebie odpowiedzialność. Są to często ludzie mający swoje rodziny, dzieci, pracujący zawodowo. Choć są dorośli, to trudno powiedzieć patrząc na ich nałogi, że są dojrzali.

Decydując się na małżeństwo większość par wychodzi z przekonania, że związek sam będzie żył swoim życiem, a miłość trwała dozgonnie. Na etapie zakochania większość par nie dostrzega potrzeby pracy nad budowaniem relacji, pogłębianiem więzi, rozwojem każdego z partnerów.

Kobiety wykształcone, realizujące się w pracy, zajmujące wysokie stanowiska, korzystające z różnych form samodoskonalenia – szkoleń, warsztatów, coachingu, psychoterapii, itd., mają często problem ze znalezieniem odpowiedniego partnera.

W dzisiejszych czasach rzadkością jest spotkanie osoby, która może o sobie powiedzieć, że prowadzi spokojne życie, nie doświadcza stresu i nie wie, czym on jest. Stres stał się nieodłącznym elementem naszej codzienności. Często niestety utrudnia nam funkcjonowanie i obiera siły.

Życie zawodowe dostarcza nam wielu trudnych sytuacji konfliktowych. Są one nieodłączną jego częścią. Nieporozumienia z szefem, współpracownikami, z klientami, z podwładnymi, z kontrahentami, z urzędnikami wywołują wiele niewygodnych emocji, myśli, nieprzemyślanych reakcji.

Do osób, które kończą 50 lat, docierać zaczyna to, że przeżyli pół wieku, jak też z pewnością mają już połowę własnego życia za sobą. To ważny czas, więc warto przeżywać go świadomie. Daje szansę dojrzałego rozwoju i wielu nowych doświadczeń na drodze samorealizacji.

Żyjemy w czasach nastawienia na samorealizację. Każda osoba ma dziś szansę lepiej poznawać siebie, rozwijać się, zmieniać. Dostępnych jest wiele wartościowych książek psychologicznych, coraz częściej korzystamy z pomocy terapeutycznej, szkoleń czy warsztatów rozwoju osobistego.

Zazdrość jest emocją znaną wszystkim, którzy kochają. Pojawia się niezależnie od naszej woli, najczęściej łatwo jej ulegamy. To co robimy pod wpływem zazdrości możemy ocenić w kategoriach moralnych jako dobre czy złe. Z zachowania tego nie zawsze jesteśmy zadowoleni. Dopiero po fakcie stwierdzamy, że nasze działanie nie miało sensu. Jak walczyć z zazdrością?

Podstawą inteligencji emocjonalnej jest zdolność uświadomienia sobie swoich emocji w momencie ich pojawienia się. Psychologowie podobnie jak postrzeganie własnych procesów myślowych określają „metapoznaniem”, tak odbieranie własnych emocji nazywają „metanastrojem”.

Emocje powstają poprzez połączenie naszych myśli, zmian fizjologicznych oraz zachowań. Są reakcją na wydarzenia zewnętrzne, na zachowania innych, na ich komunikaty, wyrażane opinie, też na własne myśli. Czasem są tak silne, że trudno nam w pierwszej chwili zapanować nad nimi.

Wszystko runęło, nie ma już na co liczyć. Ona wyprowadziła się z dzieckiem. On zakomunikował, że ma dość takiego związku bez miłości i odszedł. Albo też oboje stwierdzają, że coś się wypaliło i dalsze życie razem już sensu nie ma, więc trzeba się rozstać.

Emocje i uczucia są istotną częścią ludzkiej natury. Nie możemy ich nie odczuwać, pojawiają się na skutek tego, co się wydarza, okoliczności, komunikatów innych osób, własnych myśli. W języku potocznym i w literaturze słowa „emocje” i „uczucia” są często używane zamiennie. Jest jednak między nimi pewna różnica.

Komunikujemy: „czuję się dobrze”, „czuję się okropnie”, „czuję się beznadziejnie”, będąc przekonani, że mówimy o naszych uczuciach. Tymczasem w ten sposób nie wyrażamy emocji, tylko nasze myśli, interpretacje, oceny. W ten sposób ani sami nie wiemy, co czujemy, ani nie wie tego nasz rozmówca, do którego kierujemy nasze słowa.

Nasz umysł funkcjonuje tak, że na podstawie wiedzy, doświadczeń, informacji, które zbieramy w życiu, dokonuje analizy tego, co się dzieje w danej chwili, stawia diagnozy, tworzy hipotezy. Oceniamy, opiniujemy, interpretujemy sytuacje życiowe poprzez nasz własny filtr. Czasem niesłusznie osądzamy innych…

Nie możemy się ze sobą nie komunikować, jesteśmy wzajemnie zależni od siebie. Słowa, gesty, zachowania, działania innych ludzi mają wpływ na to, co przeżywamy. Także ktoś może poczuć się lepiej lub gorzej za sprawą naszych czynów albo naszego sposobu porozumiewania się.