alicja krata(strona 5/7)

Człowiek, który jako jedyny wzorzec miłości od najmłodszych lat poznał jedynie mechanizm uzależnienia, jako dorosła osoba doświadcza i przejawia cały szereg zachowań, postaw, które są w sprzeczności z potrzebami autonomii i wolności. W ten sposób żyje w nieustannym stresie, wywołanym wewnętrznymi konfliktami.

Dzisiaj o stresie mówi się często jak o zjawisku, bez którego współczesny człowiek nie jest w stanie żyć, niemal jak bez powietrza. Tyle, że powietrze bogate jest w tlen, bez którego nie moglibyśmy oddychać i funkcjonować. Natomiast stres jest stanem, którym sami sobie szkodzimy.

W konfliktowych sytuacjach upieramy się często, że „jesteśmy jacy jesteśmy” i nie możemy nic zmienić. Pogląd ten jest bardzo wygodny, bo zawsze można użyć go jako usprawiedliwienia, oskarżyć drugą stronę, zrzucić na nią odpowiedzialność za swoje trudności i problemy.

Często myślimy o złości, utożsamiając ją z reakcjami pod jej wpływem – atakami, agresją, złośliwością, przemocą. Złość jednak to nie jest zachowanie; złość to emocja. Bardzo niewygodna, doskwierająca, więc mamy tendencje do tego, aby jej unikać, uciekać od niej.

Przeżywając zazdrość często szukamy własnego szczęścia poprzez naszego partnera. Jesteśmy szczęśliwe jedynie wtedy, kiedy on jest przy nas, zapewnia o miłości, potrzebuje, pragnie itp. A bez niego czujemy się samotne, niedocenione, a nawet niepełnowartościowe.

Emocje podczas kłótni małżeńskich rosną gwałtownie i trudno je opanować. Powstają jako reakcja na trudną sytuację, niezależnie od naszej woli. Nie możemy ich nie przeżywać ani od nich uciec, kiedy się wzmagają. Niestety skłaniają nas często do działania niewłaściwego, nieskutecznego.

Oksytocyna – zwana hormonem miłości, kojarzy się nam głównie z ciążą, porodem i macierzyństwem. Tymczasem ten neurohormon (syntetyzowany w podwzgórzu i magazynowany w tylnym płacie przysadki mózgowej) nie jest tylko domeną kobiet.

Na ogół zdajemy sobie sprawę, że problemy w związku mają swoje źródło w różnicach wzorców wspólnego życia. Mimo to niewiele o tym rozmawiamy przed ślubem, przed rozpoczęciem wspólnego życia. A potem… Okazuje się, że wszystko miało być inaczej. Tylko jak?

Osądzanie to ciągła ocena rzeczy i ludzi jako właściwych albo niewłaściwych, dobrych albo złych, korzystnych lub niekorzystnych itp. Osądzanie innych i/lub samego siebie jest przyczyną wielu niewygodnych emocji, niezadowolenia z życia, trudnych stanów wewnętrznych.

Życie – układanka scen, krajobrazów, zdarzeń, okoliczności, myśli, uczuć, snów. Historia składająca się z wielu rozrzuconych elementów, które układamy w pewną całość. Odkrywanie i poznawanie siebie na nowo, coraz większy wgląd i rozszerzanie własnej przestrzeni. Taka metafora posłużyła Natalii Smirnoff jako temat debiutanckiego filmu pt. „Puzzle” (Argentyna, Francja 2010). Film ujmuje swoją naturalnością, prostotą i szczerością. A przede wszystkim – jest autentyczny jak życie, bez udawania, bez kolorowania, bez tajemnic.

W ostatnich latach obserwujemy wokół siebie coraz więcej przypadków rozpadu rodziny, wzrastającą liczbę rozwodów i rozstań małżonków. Nierzadko konsekwencje decyzji dorosłych ponoszą też dzieci, postawione przed faktem dokonanym, nie mające wpływu na tę sytuację.

Mimo wielu zmian w naszym społeczeństwie związanych z postrzeganiem obydwu płci, często jeszcze role mężczyzny i kobiety są rozróżniane w taki sposób, że ON jest odpowiedzialny za dostarczanie środków do utrzymania i funkcjonowania rodziny, a ONA zajmuje się domem i dziećmi.

Życie często stawia nas przed trudnymi bardzo wyzwaniami. Jednym z nich jest sytuacja odrzucenia. Odejście partnera, na które nie mamy wpływu. Bezsilność, gdy nie możemy już nic zrobić, gdyż decyzja zapadła, gdy nie ma możliwości wspólnego szukania wyjścia z kryzysu.

O co kobiety bywają zazdrosne? Oczywiście o mężczyznę, na którym im zależy, z którym są w związku. Ale kobieca zazdrość dotyczy też często innych kobiet. Tych, które są atrakcyjne, osiągają sukcesy, mają powodzenie u mężczyzn, dobrze zarabiają, gustownie się ubierają itd.

W codziennym życiu często nie zwracamy większej uwagi na te czynności, które powtarzamy rutynowo. Jedną z nich jest jedzenie. Jadamy posiłki i nie wiemy jak one smakują, w jaki sposób je spożywamy, jaka ilość powoduje nasze nasycenie, jak je dobieramy do pory dnia czy pory roku, w jaki sposób je komponujemy.

Czasem tak bywa, że oceniamy innych ludzi jako trudnych, toksycznych, mamy ich dość, nie chcemy z nimi przebywać. Ich zachowania, postawy, styl bycia drażnią nas, wywołują irytację, często objawiającą się agresją słowną, docinkami, krytyką, atakami albo ucieczką z relacji.

Wciąż wiele małżeństw jest przekonanych, że „brudy pierze się we własnym domu”. Konflikty postrzegane są wciąż jako zjawisko niepożądane. Często ciągną się więc latami, bywają wielowątkowe i nabrzmiałe. Przejawiają się tendencje do unikania ich, oddalania.

Oczekiwania i wyobrażenia o tym jak powinno i jak nie powinno wyglądać życie: relacje z partnerem, małżeństwo, rodzicielstwo, podział obowiązków, styl życia, formy odpoczynku itd., tworzymy w dużej mierze w oparciu o nasze doświadczenia wyniesione z domów rodzinnych.

Konflikty małżeńskie często są wynikiem i eskalują z powodu braku lub złej komunikacji między członkami rodziny. Są częścią naszego życia i nie można ich uniknąć, więc warto być ich świadomym, kontrolować je i zarządzać nimi tak, aby możliwe było ich rozwiązywanie.

Rozwodzący się małżonkowie często toczą spory dotyczące spraw majątkowych i wspólnego dorobku, który w momencie rozstania trzeba jakoś podzielić. Jak? Na pół? Czy to będzie sprawiedliwe? A jak uwzględnić to, co każde z małżonków wniosło do wspólnego życia?