W mitologii greckiej Hiacynt (Hyakinthos) był księciem spartańskim, w którym kochali się Apollo (bóg piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, opiekun Muz) i Zefir (jeden z czterech bogów wiatru - Wiatr Zachodni).
W mitologii greckiej Hiacynt (Hyakinthos) był księciem spartańskim, w którym kochali się Apollo (bóg piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, opiekun Muz) i Zefir (jeden z czterech bogów wiatru - Wiatr Zachodni).
Hiacynt większą sympatią darzył Apollina. Opętany zazdrością Zefir wykorzystał okazję, gdy Apollo uczył Hiacynta rzucania dyskiem - podmuchem wiatru porwał dysk i zabił nim młodzieńca. W miejscu, gdzie padły krople krwi zabitego wyrosły kwiaty, nazwane Hiacyntami.
Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis) należy do rodziny hiacyntowatych (Hyacinthaceae). Pochodzi z Turcji, z rejonu basenu Morza Śródziemnego. Znany był już w starożytnym Rzymie i Grecji. W Europie uprawiany od XVII wieku - głównie w Holandii. Obecnie uprawiany jest na całym świecie zarówno w ogrodach, jak i w doniczkach.
Hiacynt jest wieloletnią rośliną cebulową. Z cebul o łusce białej wyrastają odmiany białe, kremowe i żółte, Z cebul o łusce jasnopurpurowej do ciemnopurpurowo-fioletowej - odmiany różowe, czerwone i niebieskie.
Z dużej, prawie okrągłej cebuli z szyjką wyrasta mała rozeta liści i pionowy, walcowaty pęd kwiatowy.
Ciemnozielone, mięsiste, językowate liście są lekko zaokrąglone na końcach, bez wyraźnego unerwienia. Dorastają do 15-35 cm długości i 2-3 cm szerokości.
Pęd kwiatowy, o wysokości 20-30 cm, Kwiaty, zebrane w grona po ok. 15-30 sztuk, osadzone są walcowato na pędzie (po kilku latach uprawy kwiatostan ma tendencję do rozluźniania się). Pojedyncze, rurkowo-dzwonkowe, sześciopłatkowe kwiaty o długości 2-3 cm wywijają się do tyłu, a kielichy otwierają się w bok.
Hiacynty są dość wybredne.
W ogrodzie preferują miejsca zaciszne, słoneczne lub lekko ocienione. Możemy sadzić je w dużych, jednokolorowych lub wielokolorowych grupach, na rabatach oraz na trawnikach. Podłoże powinno być żyzne, o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Najlepsza będzie ziemia ogrodowa, z dużą domieszką wapnia i z dobrym drenażem, żeby cebule nie zgniły zimą.
Cebulki hiacyntów sadzimy w ogrodzie w drugiej połowie września, co 15-20 cm, na głębokość 10 cm, tzw. piętką do dołu. Na zimę wymagają okrywania grubą warstwą kory, suchych liści lub gałązkami drzew iglastych.
Kwitną od kwietnia do maja. Mają charakterystyczny, wyraźny, dobrze wyczuwalny, zapach - przyjemny, chociaż mocny i ciężki. Pod koniec kwitnienia pędy kwiatowe mają tendencję do pokładania się. Trzeba je wyciąć, aby cebule mogły zgromadzić składniki odżywcze przed kolejnym kwitnieniem.
Pod koniec czerwca, gdy liście zaczynają podsychać, cebule wykopujemy, suszymy i przechowujemy w chłodnym, przewiewnym miejscu.
Hiacynty nadają się również do uprawy w doniczkach. Dobrze wyglądają w obszernych, masywnych donicach, często sadzone w grupach (po kilka-kilkanaście sztuk) jednogatunkowych, jednokolorowych lub mieszanych. Najlepiej rosną odmiany o krótkiej, sztywnej łodydze. Wczesną wiosną zasilamy je nawozem wieloskładnikowym dla roślin kwitnących i regularnie, lecz niezbyt obficie, podlewamy.
Hiacynty możemy rozmnażać przez cebule przybyszowe, wyrastające naturalnie lub indukowane przez nacinanie piętki lub drążenie. W miejscach zranienia, po letnim przechowywaniu, zawiązują się małe cebulki, które są gotowe do kwitnienia po trzech, czterech latach. Można je także rozmnażać z nasion, ale otrzymuje się rośliny o niejednolitych cechach (kwitną dopiero w szóstym roku).
U osób wrażliwych dotykanie cebul może powodować podrażnienia skóry;
Na świecie uprawianych jest około 100 odmian hiacynta wschodniego.
Różnią się kolorem i wielkością kwiatów. Oto najpopularniejsze z nich:
- ‘Amethyst’- ametystowy, jasnofioletowo-różowy
- ‘Amsterdam’ - karminowy
- ‘Anna Liza’ - ciemnoniebieski
- ‘Anne Marie’ - jasnoróżowy z ciemniejszą żyłką
- ‘Atlantic’- ciemnoniebieski
- ‘Blue Jacket’ - niebieski, z ciemnoniebieską żyłką
- ‘Carnegie’ - śnieżnobiały, kwiaty duże
- ‘Chestmint Flower’ - jasnoróżowy, kwiaty podwójne
- ‘City of Haarlem’ - ciemnokremowy
- ‘Crystal Palace’ - granatowo-niebieski, kwiaty pełne
- ‘Delft Blue’- porcelanowo-niebieski
- ‘Double Hollyhock’ - ciemnoróżowy, kwiaty podwójne
- ‘Fondant’ - różowy
- ‘General Köhler’ - jasnoniebieski, kwiaty podwójne
- ‘Gipsy Queen’ - łososiowo-pomarańczowy cieniowany
- ‘Jan Bos’ - ciemnoróżowy, kwiaty pełne
- ‘Lady Derby’ - biało-różowy
- ‘L’Innocence’ - biały, kwiaty drobne, ale gęste
- ‘Madame Sophie’ - biały, kwiaty podwójne
- ‘Marconi’ - ciemnoróżowy
- ‘Marie’ - ciemnofioletowy
- ‘Ostara’ - fioletowy, na brzegach płatków jasnoniebiesko-fioletowy
- ‘Pink Pearl’ - biało-różowy z różową lub różowy z ciemnoróżową żyłką, kwiaty duże ok. 4 cm średnicy
- ‘Sunflower’ - kremowy, kwiaty podwójne
- ‘White Pearl’ - biały
- ‘Woodstock’ - ciemnoróżowo-fioletowy
