Reni Jusis: jest ryzyko, jest zabawa

Reni Jusis to jedna z najbardziej wyrazistych postaci polskiej sceny muzycznej. Jej styl to gustowne podążanie za najnowszymi trendami. Jest jedną z nielicznych polskich gwiazd, których garderoba utrzymuje się na światowym poziomie. O modowych inspiracjach i życiowych pragnieniach opowiada Wirtualnej Polsce.

Osobą, która ukształtowała moje poczucie estetyki jest moja Mama. To dzięki niej zainteresowałam się muzyką, jak również modą. Dzisiaj inspirują mnie głównie podróże. Z każdej takiej wyprawy przywożę zawsze sporo płyt, no i kilka par butów...

David Bowie.

Ze względu na brak czasu coraz częściej korzystam z rad i pomocy stylistów. Wpadek na koncie mam pewnie mnóstwo, ale podchodzę do tego z przymrużeniem oka. Jest ryzyko, jest zabawa.

Te czasy mam już za sobą. Kiedyś wydawało mi się, że wszystko może się kiedyś przydać i nie należy tracić nadarzających się okazji. Dzisiaj robię zakupy bardzo precyzyjnie, ograniczając się wyłącznie do rzeczy potrzebnych na konkretne okazje. Zaczęłam też doceniać i inwestować w jakość.

Dobrze wypracowany wizerunek na pewno pomaga na początku zwrócić na siebie uwagę, skupić zainteresowanie. Ale później najważniejsze są przede wszystkim predyspozycje i kompetencje, i nie da się tego oszukać, ani ominąć w każdej dziedzinie, nie tylko w sztuce.

Mam ciągle problemy z asertywnością. Często boję się powiedzieć „nie”, żeby kogoś nie urazić.

Może tego, że jestem dużo bardziej odważna na scenie, niż w życiu.

Chyba ważny jest regularny odpoczynek od zgiełku, hałasu i tłocznych miejsc, kompletne odcięcie się od świata np. na wakacjach. Niestety nie zawsze jest czas na długie wyjazdy, wtedy najczęściej decyduję się na weekend w domu z książką, albo maraton filmów na dvd.

Najlepszy lekiem jest dla mnie sen. Dobrze na mnie wpływa również aromaterapia, zapach podgrzewanych nad świecą naturalnych olejków eterycznych, obecność delikatnego światła świec. A czasami jak nic mi nie wychodzi, jadę do domu, zabieram się za gotowanie i słucham ulubionej muzyki, np. jazzowych ballad.

Nie mam takiego przepisu. Staram się po prostu jak najczęściej robić rzeczy które sprawiają mi frajdę, które kocham, które mnie pasjonują. Zauważyłam, że jeśli w codziennym nawale pracy zapomnę o małych przyjemnościach, szybko tracę motywację do działania.

Jest wiele takich rzeczy. Wychodzę jednak z założenia, że o marzeniach nie należy głośno mówić, tylko po cichu działać, tak aby pomóc swemu szczęściu.

Od dziecka marzyłam, aby zajmować się muzyką zawodowo. Do dzisiaj nie mogę się nadziwić, ile miałam szczęścia i siły w sobie, aby to osiągnąć.

Największą satysfakcję zawodową odczuwam, kiedy mam pomysł na nową piosenkę albo gram koncerty w klubach. Natomiast z życiu osobistym najbardziej mnie cieszy, gdy zapominam zupełnie o pracy, potrafię się wyłączyć i jestem tylko dla mojej rodziny.

Mam nadzieję, że osiem lat mojej kariery to dopiero początek mojej drogi. Myślę, że za drugie tyle będę miała dopiero co oceniać lub podsumowywać. Na razie ciągle się czegoś nowego uczę, jak choćby teraz, gdy od roku pracuję na rachunek własnej wytwórni fonograficznej.

Byłam bardzo skupiona na swojej pasji – muzyce. Poprosiłam rodziców, aby zapisali mnie do szkoły muzycznej i ćwiczyłam na fortepianie kilka godzin dziennie. A jak miałam wolne chwile, to pisałam własne utwory lub improwizowałam piosenki z listy przebojów Marka Niedźwieckiego.

Jakiś czas temu spełniło się moje marzenie i stanął w moim mieszkaniu fortepian. Znowu więc wracam do korzeni.

Każdy sukces kosztuje wiele wyrzeczeń, szczególnie osobistych. W moim przypadku najtrudniejsze jest znalezienie czasu dla najbliższych i przyjaciół, ponieważ moje praca kompletnie zdominowała moje życie i często wywraca je do góry nogami. Trudno jest mi wtedy odnaleźć się w świecie rzeczywistym.

Dni spędzam w biurze mojej firmy fonograficznej, gdzie również jest studio nagraniowe, w którym pracujemy nad nowymi projektami. Późnym wieczorem mam czas dla siebie i najbliższych. W weekendy wyjeżdżamy na koncerty. Wywiady natomiast staramy się umawiać wszystkie w jeden dzień w tygodniu, tak by w inne dni nie odrywać się od pracy twórczej, bo to bardzo rozprasza.

Lubię odwiedzać z przyjaciółmi „Czułego Barbarzyńcę” na Powiślu. Mają tam bardzo ciekawy wybór książek i rogale z nadzieniem migdałowym (smakują jak poznańskie rogale marcińskie, do których mam wielki sentyment). Inne miejsca bliskie memu sercu to ogród na dachu biblioteki na Dobrej, sushi bar Sakana na Moliera, chińska restauracja „Dziki Ryż” na Puławskiej czy pijalnia czekolady Wedla na Szpitalnej.

Pasja, kreatywność, bezkompromisowość.

Zazdrości, chciwości, plotkarstwa.

Chciałabym w pierwszej połowie roku poświęcić się koncertom. W drugiej połowie natomiast marzę aby wybrać się w długą i daleką podróż, która byłaby nie do końca zaplanowana i przez to mam nadzieję, obfitowałaby w wiele nieprzewidzianych wydarzeń i zwrotów akcji.

Również dziękuję i pozdrawiam.