felieton

Powiedzieć "budzi emocje" o facebookowej stronie randkowej dla Polaków i Ukrainek, którą w sieci polubiło już 17 tys. osób, to nie powiedzieć nic. Anonse ukraińskich kobiet, których prawdziwości nie sposób potwierdzić, stały się pretekstem do wojny na obelgi i komentarze. Walczących stron jest w niej co najmniej kilka, a przegrywa każdy, kto daje się ponieść emocjom i wpada w pułapkę manipulacji.

Kiedy trzy tygodnie temu wyemitowano pierwszy spot kanału TVP Kobieta, w sieci zawrzało. Krytyczne głosy feministek i speców od wizerunku przeplatały się z mniej lub bardziej zabawnymi parodiami. W Dzień Kobiet poświęciłam kilka godzin, aby zobaczyć, co ma do zaoferowania telewizja publiczna. Okazuje się, że niewiele.

Marta Kaczyńska od śmierci swoich rodziców nie ustaje w pielęgnowaniu pamięci o nich. Przy różnych okazjach przywołuje pewne sytuacje, których byli uczestnikami. W jednym z najnowszych felietonów prawniczka przypomina o ważnych wydarzeniach sprzed 50 lat, a także opowiada o corocznym rytuale Lecha Kaczyńskiego.

Myślę o tym od dnia, w którym na świat przyszła moja córka. Zwłaszcza teraz, w wakacje, których po raz kolejny nie mogę z nią spędzać. Myślę o tym, że nie mam prawa wyboru. Jako wolny człowiek nie mam prawa po prostu być matką.

Piętnastoletnia Laura, autorka felietonu, który w styczniu wniósł trochę błota do gimnazjalnego bajorka, przez swoją twórczość musiała się przenieść do innej szkoły. Mimo to jej tekst o gimnazjalnym okrucieństwie i głupocie został wyróżniony w konkursie dziennikarskim. Publikujemy go w całości.

"Patologia prawno-seksualna gimbusek" – to tytuł felietonu nastolatki, o którym piszą dziś wszyscy. 15-letnia Laura opisała, co dzieje się w środowisku jej rówieśniczek i wywołała burzę. Mama dziewczyny w rozmowie z WP Kobieta tłumaczy, dlaczego córka musiała zmienić szkołę i co wydarzyło się po tym, gdy o jednym felietonie zaczęła pisać cała Polska.

Czy pamiętacie swoje 30. urodziny? Wydawało się wtedy, że przed nami ocean życia, wiele planów do zrealizowania i marzeń czekających na spełnienie. Czy w kolejną dekadę wchodzicie z takimi samymi oczekiwaniami?

Patriotyzm jest w cenie, a bycie zadeklarowanym patriotą to ponoć jeden z największych możliwych przymiotów współczesnego Polaka. Przynajmniej w teorii. Na czym polega to zjawisko? No cóż, ilu ludzi, tyle odpowiedzi. Jedni stwierdzą, w iście protestanckim duchu, że ciężka praca, uczciwość, szacunek dla drugiego człowieka i płacenie podatków w zupełności wystarczą, aby nazwać się patriotą. Inni szukają patriotyzmu w walce z wrogiem (bywa, że wyimaginowanym), pielęgnowaniu czystości etnicznej i generalnym przekonaniu, że Polska nieustannie piastuje „urząd” Chrystusa narodów.

Nie chciałam się w tym babrać, ale jednak afera pieluchowa, która przetoczyła się przez media dzięki felietonowi Agnieszki Kublik spowodowała małe trzęsienie ziemi w internecie.

Ludzie kochani, nowy program w telewizji będzie! TVN już zapowiada show „Mama kontra mama”. Mamy będą cztery, każda wpuszcza do swojego domu kamery na cały dzień. Potem pozostałe mamy oglądają nakręcony materiał i oceniają.

„No i jak się sobie podobasz? Jest wow, co?” – pyta pani prowadząca z uśmiechem Giocondy. Ona już wie, wiedziała od samego początku – w tej smutnej kobiecie ze złą fryzurą, złym makijażem, w złej stylizacji ozdabiającej złą sylwetkę, tkwiła piękna, seksowna babka.

Tak mi jakoś w życiu się ułożyło, że znów muszę pisać CV. Promować się, puszyć, polecać, zachwalać, snuć opowieści jaka to ja jestem super, naj i „simply the best”. Problem polega na tym, że nigdy w tym dobra nie byłam, a im dalej w las, tym gorzej.

Dobra, przyznaję, czasami nie wiem, o czym napisać. Po prostu rozglądam się i widzę tylko brak tematów dookoła siebie. O tym już było, to zbyt dołujące, to – tak wkurza, że jeszcze klawiaturę wyrzucę przez okno. Dlatego będę się dziś powtarzać.

Obserwując siebie i nasze drogie społeczeństwo, mam wrażenie, że od kobiet oczekujemy 120% wydajności, a od mężczyzn, no wystarczy 60% i już uznamy go za wyjątkowy okaz. Kobieta ma być zorganizowaną, piękną, szczupłą, niezależną finansowo dobrą matką, dobrą córką, dobrą kumpelką, dobrą partnerką.

W życiu każdego rodzica bardzo ważna jest krótka i najczęściej późna pora dnia zwana „czasem dla siebie”. To moment niezwykły, celebrowany z wielką czułością, nawet jeśli celebracja polega na padnięciu na legowisko z przekąską zawierającą nieprzyzwoitą ilość nienasyconych kwasów tłuszczowych w celu strawienia ich i jeszcze jakiegoś serialu na deser.

Zawsze chciałam być mamą. Bo uważałam, że będzie to moja życiowa rola. Chociaż często piszę o tej gorszej stronie macierzyństwa, to przyznaję, że jest to jedna z najfajniejszych rzeczy, jakie mi się przytrafiły w życiu.

Bardzo często wstawiam się tu za mamami i krytykuję ich krytyków – taki tam odwet na krzykaczach, którzy wszędzie widzą wózkowe. Jednak czasami – raz na jakiś czas, ale jednak – spotykam na swojej drodze kobiety, które mam ochotę palnąć w łeb.

Jechałam kolejką podmiejską na mecz Lechii Gdańsk (akurat nieopodal wakacjowaliśmy). Zauważyłam śliczną dziewczynę, która ubrana była w klubowe lechickie barwy. Obcisły zielony sweterek na obcisłej białej bluzce z dekoltem.

W szkole podstawowej marzyłam o tym, by dostać duży globus, który świeci jak lampa. Ma w środku żarówkę i można sobie postawić go na szafce zamiast nocnej lampki. Z łóżka po ciemku palcem po globusie podróżować od Senegalu po Islandię.

Kto nie pamięta, niech sobie przypomni piękną piosenkę Juliana Tuwima pt: “Miłość ci wszystko wybaczy”. Odsłuchaliście sobie już na youtubie? No to git. Jak z pisownią - na “you tube” czy na “jutubie”? Cenię poetów z grupy Skamandra, ale chyba nazbyt sobie bierzemy do serca tę śliczną maksymę i w efekcie stajemy się cierpiętnicami I męczennicami.