korporacja

"Pewne jest: romanse są wpisane w naturę korporacji. Ba, stanowią jej część i zarazem ryzyko!" - mówi coach Aneta Wrona w rozmowie z "Newsweekiem". "Zaczęliśmy uprawiać seks na jego biurku. Czułam się jak w filmie, nie oponowałam" - opowiada z kolei recepcjonistka w jednej z firm.

- Mówili mi: "Oszalałaś? Z korporacji do warzywniaka? Zniszczysz sobie życie". A moim marzeniem było to, żeby w końcu poczuć spokój - oznajmia Iza Maciejewska, która porzuciła pracę w korporacji na rzecz prowadzenia warzywniaka na wsi niedaleko Świdwina, w woj. zachodniopomorskim.

Dla niektórych praca w wielkiej, międzynarodowej korporacji jest spełnieniem marzeń, dla innych – niekończącym się koszmarem. Czy są znaki, które mają naturalne predyspozycje do takiego trybu pracy? Czas to sprawdzić.

– O tym, jaka praca jest dla nas satysfakcjonująca, nie decyduje jej forma – fizyczna czy umysłowa – ale to, jakie wyznajemy wartości – twierdzi coach zmiany Monika Bojanowska. Małgorzata przez kilka lat pracowała w lokalnych mediach. W końcu powiedziała "pas". Zaczęła jeździć taksówką i zapewnia: – Na razie jest świetnie.

Obecnie wielkomiejskie korporacje prześcigają się w pomysłach na pozapłacowe benefity. Karnety na siłownię, owocowe czwartki, prywatna opieka medyczna, food trucki pod biurem. Jeszcze tylko masaż biurowy… i tak można żyć!

Zuzanna, gdy dostała pracę w jednej z największych korporacji w kraju, myślała, że to szczyt jej marzeń. Szybko jednak przekonała się, z jak dużym stresem musi się mierzyć. Po kilku miesiącach miała dość. Pracę za biurkiem zostawiła dla gastronomii.

Korporacja ich dusiła, zniewalała, ograniczała ich wolność. Rzucili ją, niewiele się zastanawiając. Historii takich słyszeliście zapewne wiele, jednak ta nie będzie miała happy endu.

Wystarczą dwie minuty, żeby rozpocząć dzień lepiej: uwaga, masz poświęcić je na przyjemność, nie przeglądanie e-maili. Specjalistka zarządzania czasem Hannah Urbanek radzi, jak zmienić męczący poranek w poranek ludzi zadowolonych z siebie.

Palenie jest złe. Na raka płuc się umiera. Wszyscy mamy tego świadomość i to nie od dziś. Są jednak takie rzeczy, które bez chodzenia "na fajki" i "na kawki" trudno w pracy załatwić. Wiedzą o tym palacze, a niepalący nigdy tego nie zrozumieją.

Choć moglibyśmy się spodziewać, że to wiosenna aura sprzyja zawieraniu bliższych znajomości, przeprowadzone właśnie badanie pokazuje coś zupełnie innego. Jeśli chodzi o romanse biurowe, zdecydowanie częściej wdajemy się w nie zimą.

Kiedy twoje życie prywatne jest zagrożone, to znak, że w pracy cię doceniają, kiedy legnie w gruzach – pora na awans – to kluczowe zdanie z filmu ,,Diabeł ubiera się u Prady”. Film był zabawną komedią, w życiu czasem podobne sytuacje prowadzą jednak do tragedii. Bo praca nie może być ucieczką od życia.

Niestety nie pracowałam nigdy na etacie w dużej firmie. Świat korporacyjny znam wyłącznie z opowieści mych znajomych, z książek, podręczników i filmów. Ach, mieć taką smycz z własną kartą do wejścia przez bramkę! Ze zdjątkiem. Albo odciskiem paluszka. Wjazd na parking działający na przycisk.

Grzeczne dziewczynki pracują sumiennie, na czas oddają projekty, zostają po godzinach i przygotowują najlepsze raporty. Grzeczne dziewczynki są chwalone, proszone o pomoc, stawiane za wzór młodszym współpracownikom. Grzeczne dziewczynki nie wdają się w firmowe konflikty, są za to darzone powszechną sympatią.

Wartość czasu doceniamy zwykle dopiero wtedy, gdy zaczyna go nam brakować. Nie możemy go kupić, pożyczyć czy zmagazynować, choć próbujemy go oszczędzać. Nie jesteśmy w stanie cofnąć czasu ani przyspieszyć jego biegu, nie możemy więc nim zarządzać.

Kim jest przeciętny pracownik korporacji? Młody, piękny, zadbany, pewnie przekraczający próg firmy, posługujący się branżowym slangiem i skupiony wyłącznie na własnych wynikach? A może wychudzony, przemęczony i pozbawiony własnej osobowości? Dla jednych praca w korporacji jest furtką do kariery, dla innych bezduszna machiną. Czy więc pracując w korporacji można być szczęśliwym?