obcokrajowcy w Polsce

Mai Żółkiewska nie planowała, że zamieszka w Polsce. Skończyła handel międzynarodowy w Wietnamie, marzyła o wyjeździe do Francji. Warszawa miała być tylko przystankiem. W tym roku mija jednak piętnaście lat, w których czasie Mai ukończyła kurs MBA, wyszła za mąż, urodziła dwóch synów i skończyła z pracą w chińskiej korporacji. - Wszystko po to, by robić kanapki we własnym Bistro Banhmi Nam – śmieje się Mai.

Aisha pochodzi z Tanzanii. Trafiła do Polski, gdy miała 13 lat. Ojciec opuścił ją i jej matkę 2 miesiące po tym, jak się urodziła. Wrócił po latach i zaproponował, żeby córka wyemigrowała razem z nim do Polski. Wtedy Aisha widziała go po raz pierwszy. Choć przeprowadzka miała zapewnić jej lepsze życie, nie zawsze jest łatwo.

– To było 11 lat temu. Spróbowałem. Nie powiedzieli mi, co to. Ten pierwszy kęs... Pamiętam, jakby to było wczoraj. Poczułem zapach akwarium. A później ości… jedna za drugą… i ten smród – wzdryga się pochodzący ze Szwecji Peter.

Wigilia to dzień, który kojarzy się nam ze spędzaniem czasu z najbliższymi. Wspólne gotowanie, ubieranie choinki, rozdawanie prezentów. Jednak są osoby, które tego roku pozostaną z dala od domu. Dla niektórych będzie to kolejna Wigilia, której nie spędzą z rodziną. Wszystko przez to, że czekają na kartę pobytu.

Monika od 2 lat spotyka się z Patrickiem. Mężczyzna jest Niemcem. Wcześniej kobieta związana była m.in. z Anglikiem, Turkiem, Francuzem i Holendrem. O związku z Polakiem nie chce nawet słyszeć. Takich dziewczyn jak ona jest więcej.

Klaudia poznała Yassina na wakacjach. Teraz są małżeństwem i wychowują synka. Agnieszka poślubiła Hindusa, który padł ofiarą rasistowskich komentarzy. Z największymi problemami zmagają się pary międzyrasowe.

„Z Polską kojarzył mi się konserwatyzm, swego rodzaju nuda”. To jedynie fragment rozmów przeprowadzonych z trzema młodymi osobami: Amerykaninem, Anglikiem i Włoszką, którzy opowiadają o swoich doświadczeniach związanych z życiem w stolicy.

Narzekamy na Ukraińców i Hindusów, którzy często nie znają polskiego. Zarzucamy im lenistwo i brak chęci do nauki. Tymczasem polski należy do najtrudniejszych języków świata. Nawet ci, którzy nad Wisłą mieszkają od lat, mają z nim problem.