Po latach opieki nad ojcem nie sposób zostawić jego pasji. Czy da się ją jednak oddzielić od jego choroby?
Gwyneth Paltrow wraca do pierwszej ligi w najlepszym stylu. Oto po raz kolejny zdecydowała się na współpracę z reżyserem, któremu zawdzięcza Oscara - Johnem Maddenem ("Zakochany Szekspir"); na planie otoczyła się najlepszymi z najlepszych: jej ojca gra wielki Anthony Hopkins, a kręcącego się wokół niej studenta, z roku na rok słynniejszy Jake Gyllenhaal; a wszystko to w fabule, która nie dość, że jako teatralny dramat dostała zarówno Pulitzera, jak i nagrodę Tony, ale również była Gwyneth dobrze znana - grała Catherine na deskach londyńskiego Donmar (i to zresztą reżyserowana przez Johna Maddena). Trudno o lepszy zestaw startowy.
Ale czy to wszystko wystarczy, by przekonać nieprzewidywalne oscarowe jury, dowiemy się za czas jakiś - na razie zajmijmy się samym filmem, który jest historią wciągającą i niebanalną. Oto jesteśmy świadkiem życia pary - ojca i córki. On jest matematycznym geniuszem, ona opiekuje się nim na co dzień. Zrezygnowała ze studiów (a była świetnie się zapowiadającą, błyskotliwą studentką), ze swoich planów i marzeń, by czuwać nad ojcem, którego geniusz czasami przekształca się w coś, co obiektywni obserwatorzy nazywali po prostu chorobą psychiczną. Tylko obecność Catherine chroniła jej ojca przed pozostaniem w szpitalu. Nie potrafiła jednak uchronić go przed śmiercią. I nagle pewnego dnia dwudziestosiedmioletnia Catherine straciła sens swojego życia. Czy uda jej się poukładać je na nowo? Pomogą jej w tym - a może wręcz przeciwnie - dwie nowe postacie, które pojawią się w jej domu. Z jednej strony pojawia się niewidziana od lat starsza siostra (Hope Davis), która chce ją zabrać do siebie do Nowego Jorku; z drugiej
jeden ze studentów ojca (Jake Gyllenhaal) zaczyna myszkować po domu i po notatkach pozostawionych przez matematycznego geniusza, wierząc, że znajdzie w nich tytułowy "dowód": matematyczną rewelację, która wstrząśnie współczesną nauką. Postawiona między nimi Catherine powoli zaczyna rozumieć, że jest w niej zadziwiająco dużo ojca - pytanie tylko, czy odziedziczyła więcej geniuszu czy szaleństwa? A może tych rzeczy nie da się od siebie oddzielić? Czy Catherine zdecyduje się więc zawierzyć swemu talentowi, znając cenę, jaką może przyjść jej za to zapłacić, w przyszłości?
Kamil Śmiałkowski
Dramat 2005; dystr. SPInka; 99 min
Reżyseria: John Madden
Scenariusz: David Auburn, Rebecca Miller (na podst. sztuki Davida Auburna) Występują: Gwyneth Paltrow, Anthony Hopkins, Jake Gyllenhaal
