Gwyneth Paltrow znowu na fali. Oto po raz kolejny zdecydowała się na współpracę z reżyserem, któremu zawdzięcza Oscara – Johnem Maddenem („Zakochany Szekspir”); na planie otoczyła się najlepszymi z najlepszych: jej ojca gra wielki Anthony Hopkins, a kręcącego się wokół niej studenta z roku na rok słynniejszy Jake Gyllenhaal; a wszystko to w fabule, która nie dość, że jako teatralny dramat dostała zarówno Pulitzera, jak i nagrodę Tony, ale również była Gwyneth dobrze znana – grała Catherine na deskach londyńskiego Donmar. Trudno o lepszy zestaw startowy.
Sam film jest historią wciągającą i niebanalną. Oto jesteśmy świadkami życia pary – ojca i córki. On jest matematycznym geniuszem, ona opiekuje się nim na co dzień. Zrezygnowała ze studiów (a była świetnie się zapowiadającą, błyskotliwą studentką), ze swoich planów i marzeń, by czuwać nad ojcem, którego geniusz czasami przekształca się w coś, co obiektywni obserwatorzy nazywali po prostu chorobą psychiczną. Tylko obecność Catherine chroniła jej ojca przed pozostaniem w szpitalu. Nie potrafiła jednak uchronić go przed śmiercią. I nagle pewnego dnia dwudziestosiedmioletnia Catherine straciła sens swojego życia. Czy uda jej się poukładać je na nowo? Tym bardziej że powoli zaczyna rozumieć, jak dużo jest w niej z ojca – pytanie tylko, czy odziedziczyła więcej geniuszu, czy szaleństwa?
Kamil Śmiałkowski
Dramat 2005; dystr. SPInka; 99 min.
Reżyseria: John Madden
Scenariusz: David Auburn, Rebecca Miller
(na podst. sztuki Davida Auburna)
Występują: Gwyneth Paltrow, Anthony Hopkins, Jake Gyllenhaal
