Oto kilka zasad, które mogą pomóc w budowaniu autorytetu.
Przed laty dorośli zawsze mieli rację, bo wiedzieli więcej, więcej doświadczyli, byli mądrzejsi. Dla młodszych pokoleń stanowili źródło wiedzy. Nie jest to już takie oczywiste w czasach, kiedy w wielu dziedzinach przodują dzieci, bo znają języki; sprawniej, niż niejeden dorosły posługują się komputerem i internetem. Jak więc dorośli mają budować swój autorytet?
Dla dziecka do około 10-go roku życia rodzice są jedynymi osobami, które są w stanie zapewnić mu poczucie bezpieczeństwa. Maluchowi wydaje się, że tata i mama są wszechmocni, potrafią rozwiązać każdy problem. Dlatego więc, kiedy dziecko jest małe, rodzice zazwyczaj nie mają problemów z budowaniem autorytetu i posłuszeństwem malucha. Problemy zaczynają się, kiedy dorasta, przebywa z rówieśnikami i innymi dorosłymi; zaczyna dostrzegać, że rodzice nie są już tacy idealni, bo mama Kasi ma modne ciuchy i chodzi do kina, a tata zna się na grach komputerowych, a jego rodzice tego nie robią.
Nastolatkowie już nie są bezkrytyczni wobec swoich rodziców. Warto jednak pamiętać, że dzieci buntują się i nie ma w tym nic złego, w ten sposób budują własną tożsamość. Chcą odciąć się od dorosłych, którzy dotychczas decydowali o ich życiu, żeby podejmować własne decyzje. Jeśli jednak dziecko zobaczy w Tobie mądrego i odpowiedzialnego człowieka, na którym można polegać, to niezależnie od tego, na ile będziesz znała nowinki technologiczne, będziesz dla niego autorytetem i ostoją we wciąż zmieniającej się rzeczywistości. Oto kilka zasad, które mogą pomóc w budowaniu autorytetu. Jak to robić, a jakich metod nie stosować?
Na czym nie należy budować autorytetu:
Nie buduj autorytetu na przemocy. Zastraszając dziecko łatwo wymusić na nim odpowiednie zachowanie. Ta droga prowadzi jednak donikąd. Po pierwsze uczy się ono rozwiązywania problemów za pomocą agresji, a po wtóre rodzic nie budzi w ten sposób podziwu w oczach dziecka, ale lęk i nienawiść.
Nie handluj uczuciami. Często rodzice za posłuszeństwo dzieci odpłacają okazywaniem im miłości. Dziecko dorasta w przekonaniu, że nic nie ma za darmo, a na uczucia trzeba sobie zasłużyć. Tymczasem, nawet jeśli dziecko dostaje karę, to powinno wiedzieć, że rodzice je kochają, ale musi ponieść odpowiedzialność za swoje czyny. Bywa też, że rodzice chcą zdobyć posłuch u swoich dzieci prezentami. Mówią: kupię ci nowy samochodzik, jeśli będziesz grzeczny. To nie ma nic wspólnego z autorytetem, a co najwyżej z przekupstwem.
Nie moralizuj. Każdy rodzic chce wyposażyć dziecko w zasady, którymi ma się w przyszłości kierować. Nie zadręczaj jednak dziecka naukami na każdy dzień roku.
Staniesz się autorytetem dla dziecka, jeśli będziesz przestrzegać kilka zasad:
Dotrzymuj słowa. Jeśli nawet nie uda ci się dotrzymać danego dziecku słowa, nie tłumacz się okolicznościami. Po prostu je przeproś i jeśli jest taka możliwość, powiedz, w jaki sposób chcesz to naprawić. Niech słowa idą w parze z czynami - nie rób czegoś, co potępiasz, bo przestaniesz dla dziecka być wiarygodna.
Pamiętaj, że nie zawsze masz rację. Posiadanie autorytetu nie ma nic wspólnego z tym, że zawsze masz rację. Nie mów i nie zachowuj się, jakbyś była wyrocznią. Wcześniej czy później okaże się, że nie jesteś wszechwiedząca, a wtedy rozczarowanie będzie tym większe. Powiedz uczciwie dziecku, że czegoś nie wiesz. Razem poszukajcie informacji i rozwiązań. W ten sposób ono będzie wiedziało, że nawet, jeśli czegoś nie wiesz, to można na tobie polegać. Jeśli okaże się, że nie miałaś racji, to przyznaj się do tego.
Nie kłam. Trudno jest poważnie traktować osobę, która kłamie. Dla dziecka prawdomówność rodziców jest podstawową kwestią.
Wyrażaj swoje poglądy. Broń swoich poglądów, ale pozwól dziecku na wyrażanie jego zdania. Jeśli zmienisz zdanie, uczciwie mu o tym powiedz, przedstaw swoje argumenty. Zostaw miejsce na rozmowę i negocjacje.
Niech słowa idą w parze z czynami. Nie wypowiadaj się negatywnie, czy pogardliwie o ludziach, którym później okazujesz sympatię, czy szacunek.
Bądź oparciem dla dziecka. Niech wie, że może na ciebie liczyć. Nie ośmieszaj go i nie gań, szczególnie w obecności jego rówieśników.
Słuchaj, co dziecko ma Ci do powiedzenia. I poważnie traktuj jego słowa bez względu na wiek. Nie mów: „Jesteś mały, więc co Ty możesz wiedzieć”. Błędem jest myślenie, że dzieci można ignorować.
