Juki ogrodowe

Najładniej wyglądają juki rosnące kilka lat na tym samym stanowisku. Pięknie wyglądają posadzone pojedynczo na trawnikach i kwietnikach. Posadzone w obszerne pojemniki mogą być atrakcyjną ozdobą tarasów i dużych balkonów, ale trzeba umiarkowanie je podlewać.

Nadają się również do tworzenia grup parkowych. Są dekoracyjne przez cały rok, a wiecznie zielone, sztywne liście ułożone w efektowne rozety zdobią ogrody także zimą.

Najpopularniejsza i najczęściej spotykana w naszych ogrodach juka karolińska. Ma ona krótki, podziemny, zdrewniały pęd, zakończony pióropuszem sztywnych, zimozielonych liści, bardzo efektownych u starszych, rozrośniętych roślin. Krawędzie szablastych liści są pokryte strzępiącymi się mocnymi włóknami, wykorzystywanymi do wytwarzania lin, szpagatu, grubych tkanin, mat, papieru.

W lipcu-sierpniu ze środka rozety liściowej wyrasta potężny kwiatostan długości 120-200 cm. Liczne, duże, dzwonkowate kwiaty są biało-kremowe lub białozielonkawe. Pachną silnie, ale tylko wieczorem.

Uprawa
Wymagają gleb próchniczych, przepuszczalnych i zasobnych w wapń o pH 7,0-7,5. Zbyt ciężkie można rozluźnić piaskiem, a do zbyt lekkich dodać glinę. Lubią stanowisko w pełnym słońcu, obfite podlewanie i zraszanie liści, są dość żarłoczne, nie żałujmy więc kompostu. Dobrze też wyściółkować ziemię wokół roślin. Duże okazy powinny być co roku zasilane w lecie, najlepiej nawozami wieloskładnikowymi, płynnymi. W pierwszym roku po posadzeniu rośliny przykrywamy na zimę gałązkami iglastych lub innym, przewiewnym materiałem.

Rozmnażanie
Rozmnażamy je przez podział rozrośniętych okazów lub przez sadzonki, sporządzone z odcinków pędów podziemnych. Rośliny dzielimy wczesną wiosną (kwiecień) lub w drugiej połowie lata. Przy wykopywaniu trzeba pamiętać, że korzenie i pędy znajdują się dość głęboko pod powierzchnią ziemi. Dzielenie, zwłaszcza starych egzemplarzy, wymaga dobrych, mocnych narzędzi i sporo siły.