Towarzyszą nam w codziennych zabawach, w niebezpiecznej pracy pomagają policjantom, celnikom, saperom i ratownikom, są świetnymi przewodnikami dla osób niewidomych. Jako jedna z najpopularniejszych psich ras owczarki niemieckie, zwane też alzackimi, na stałe wpisały się w nasze życie.
Towarzyszą nam w codziennych zabawach, w niebezpiecznej pracy pomagają policjantom, celnikom, saperom i ratownikom, są świetnymi przewodnikami dla osób niewidomych. Jako jedna z najpopularniejszych psich ras owczarki niemieckie, zwane też alzackimi, na stałe wpisały się w nasze życie.
O popularności owczarków na całym świecie zadecydowało wiele czynników, a przede wszystkim liczne zalety charakteru i urody. Psy te są niezwykle towarzyskie i wesołe, przywiązują się do całej rodziny i chętnie bawią także z dziećmi. Łatwo się uczą, są posłuszne, więc doskonale sprawdzają się w roli nie tylko kompanów zabaw, ale także tzw. psów użytkowych.
Liczne talenty
Poza tym znakomicie stróżują i… występują przed kamerą. W Polsce rasa ta stała się znana między innymi dzięki Szarikowi z serialu „Czterej pancerni i pies” oraz tytułowemu bohaterowi „Przygód psa Cywila”. Czworonożnych przyjaciół lubią oglądać na ekranie także Niemcy i Austriacy, którzy dobrze znają kryminalny serial „Komisarz Rex”; z kolei w Stanach Zjednoczonych furorę zrobił film „K-9”, w którym jedną z głównych ról gra właśnie psi policjant.
Wszystko to nie byłoby możliwe bez zapotrzebowanie na psy policyjne i wojskowe, któremu owczarki niemieckie zawdzięczają powstanie swej rasy. Pod koniec XIX wieku, wobec rosnącej lawinowo w dużych miastach przestępczości, nagle pojawiło się masowe zapotrzebowanie na zwierzę zdolne przede wszystkim do walki, silne, szybkie i niezmordowane.
Wszystkie poszukiwane cechy miał owczarek Hektor Linksrhein, na którego zwrócił uwagę miłośnik psów rotmistrz Max von Stephanitz. Niemiec kupił psa, nadał mu imię Horand von Grafrath i zarejestrował w księdze hodowlanej jako pierwszego owczarka niemieckiego. Von Stephanitz założył związek hodowców psów 3 kwietnia 1899 roku, później organizacja przekształciła się w zrzeszenie dla hodowli owczarków niemieckich (Verein fur Deutsche Schäferhunde – w skrócie SV). Konsekwentna selekcja potomków von Grafratha doprowadziła do wyeliminowania początkowych wad anatomicznych i charakterologicznych. W 1925 roku odbyła się wystawa, której celem było wybranie najlepszego psa. Zwycięzcą został owczarek Klodo von Boxberg – miał on zapoczątkować nowy rozdział w historii rasy. Powstały dwie linie hodowli: wystawowa i pracująca.
Pomocne w każdych warunkach
Psy sprawdzały się tak dobrze, że odegrały istotną rolę w działaniach militarnych podczas drugiej wojny światowej. Owczarki niemieckie były psami gończymi, sanitarnymi, obronnymi oraz wartowniczymi, wykrywały gaz i odgrywały rolę tzw. żywych min, przenosząc na grzbiecie materiały wybuchowe. Wobec powszechnego wykorzystywania i narażania na śmierć na polu bitwy rasę przed przetrzebieniem ocalił dowódca zaopatrzenia w oddziale wymiany psów i członek SV – Hans Gerke. Dzięki niemu zadecydowano, że psy z licencją hodowlaną (Körungiem) mogą pozostać u swoich właścicieli, a tym samym zostać zwolnione z niebezpiecznej służby wojskowej.
Obecnie stawiane przed owczarkami nie są zwykle aż tak niebezpieczne, choć niektóre z narażeniem własnego życia ratują przysypanych lawinami lub gruzami zawalonych budynków, wykrywają ładunki wybuchowe i narkotyki, pomagają chwytać przestępców. Pracują też w wojsku, są przewodnikami niewidomych, pomocnikami osób poruszających się na wózkach inwalidzkich czy terapeutami.
Łatwa pielęgnacja
Przy wszystkich tych walorach owczarki niemieckie charakteryzują się inteligencją, wiernością i niekłopotliwą pielęgnacją. Do tej ostatniej wystarczą podstawowe zabiegi: dbałość o uszy, zęby i pazury, a także stała opieka weterynaryjna. W przypadku odmiany długowłosej od czasu do czasu przyda się szczotkowanie, dzięki któremu podwójna warstwa sierści (najczęściej o umaszczeniu czarnym podpalanym lub tzw. wilczatym) będzie piękna i błyszcząca.
Wymagania żywieniowe także nie sprawią kłopotów – odpowiednia będzie każda karma przeznaczona dla dużych ras, należy tylko pamiętać, by ze względu na skłonności do problemów z trzustką nie podawać owczarkowi za dużo tłustego jedzenia.
Trochę większe potrzeby psy tej rasy mają w zakresie ruchu codziennych zajęć. Godzina intensywnego ruchu na świeżym powietrzu to codzienne minimum, poza tym owczarka nie można na długo zostawiać samego w domu; jako zwierzę typowo stadne do szczęścia potrzebuje towarzystwa człowieka i źle znosi samotność.
NA PODSTAWIE STRON: http://owczarek.rasowypies.info/, http://www.owczarek.pl/
