Dzieci same sobie wybierają przyjaciół i oni nie zawsze są tacy, jakich byśmy sobie życzyli.
Przyjaciel syna pochodzi z rodziny, gdzie alkohol leje się strumieniami, a koleżanka córki ma irokeza i nosi glany. Tak wiele trudu wkładasz w wychowanie dzieci, zastanawiasz się więc: Czy to jest właściwe środowisko dla mojego dziecka?”, „Czy zabraniać kontaktów z kłopotliwym przyjacielem?”
Kiedy dziecko jest małe, rodzice są najważniejszymi osobami na świecie, autorytetami i jedynym punktem odniesienia. Z czasem coraz większą rolę zaczynają odgrywać rówieśnicy i przyjaciele. Jednak dopiero około 8-go roku życia przyjaźń dziecka będzie bardziej dojrzała i świadoma.
Czterolatek chętnie bawi się z rówieśnikami i może mieć swoich ulubionych kolegów, ale jeszcze nie będzie się do nich zbytnio przywiązywać. Dla malucha znaczenie ma to, co jest tu i teraz. Częściej wybierze więc dziecko z zabawką, która mu się najbardziej podoba, niż to, z którym bawił się ostatnim razem. I to wcale nie znaczy, że wyrośnie na materialistę.
Z czasem rozwiną się cechy, które są potrzebne w przyjaźni, takie jak empatia, zauważanie potrzeb innego dziecka. Podzieli się z przyjacielem kanapką i będzie bronił, jeśli inne dzieci będą go krzywdziły. Gdzieś koło 12-go roku życia stanie po stronie kolegi, również w sporze z rodzicami. Dla niego kolega jest tym, który go rozumie, to przyjacielowi powierza swoje sekrety, a rodzice należą do innego świata.
Moment, kiedy dziecko co drugie zdanie będzie zaczynało słowami: „Tato, a Marcin powiedział...” może się okazać przykry dla rodzica, który przecież tak wiele trudu wkłada w jego wychowanie i zapewnienie dobrych warunków życia. Warto pamiętać, że to zupełnie naturalny etap w życiu dziecka, który minie. Można więc spokojnie zaakceptować sytuację.
Dzieci same sobie wybierają przyjaciół i oni nie zawsze są tacy, jakich byśmy sobie życzyli. Pewnego dnia córka przychodzi i komunikuje, że od dziś nie je mięsa, bo tak jak jej przyjaciółka, nie chce uczestniczyć w kulturze śmierci, a syn zostaje punkiem, bo kolega namówił go do grania w kapeli. Problemem bywają też dzieci, z rodzin dysfunkcyjnych. Zastanawiasz się, czy taki znajomy nie spowoduje, że Twoje dziecko zobaczy coś, czego widzieć nie powinno, albo sięgnie po alkohol, czy papierosy. Jednocześnie widzisz, że już nie jesteś wyrocznią dla dziecka, że to przyjaciel jest najważniejszy na świecie. Co robić w takiej sytuacji?
Przede wszystkim policz do dziesięciu, zanim zabronisz dziecku kontaktu z przyjacielem i kategorycznie zażądasz jedzenia mięsa, czy uczesania irokeza. Taka sytuacja niczego nie rozwiąże. Nie wypowiadaj wojny dziecku. Dla niego jego przyjaciel jest bardzo ważny i będzie o niego walczył, nawet jeśli ma się to wiązać z konfliktem z rodzicami. Postaraj się przede wszystkim poznać przyjaciela naszego dziecka.
Jeśli dziecko na przyjaciela, za którego dałoby się poćwiartować, wybrało największego łobuza w szkole, to zupełnie naturalne, że niepokoisz się o to, czy nie będzie miał złego wpływu na Twoje grzeczne dotychczas dziecko. Nie zabraniaj mu kontaktów z konkretnymi rówieśnikami, nie mów: „Nie możesz bawić się z Łukaszem, bo jest złym dzieckiem”. To nic nie da. Dziecko się tylko zbuntuje i jeszcze bardziej zaangażuje się w przyjaźń. Przede wszystkim dowiedz się, dlaczego wybrało tę, a nie inną osobę. Może się okazać, że ta fascynacja nie potrwa długo. Możesz mówić dziecku co i dlaczego jest dobre albo złe: dlaczego nie można bić innych dzieci, przeszkadzać na lekcji, czy palić papierosów.
Doceń przyjaciół dziecka, niech ci się nie wydaje, że spędzając z nimi czas traci go na lekcje. Pamiętaj, że przyjaźnie bardzo wiele wnoszą do życia dziecka. Mecze, zabawy ze znajomymi uczą współpracy w grupie, ale też walki o swoją pozycję. Dziewczynki szepczą z koleżankami, uczą się kompromisów, empatii, godzenia się z porażkami, dogadywania z innymi ludźmi. Ale też oddania, zrozumienia. Dziecko od najmłodszych lat powinno uczyć się nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi, rozwiązywania konfliktów i budowania z nimi relacji.
