Rubik- nieważne gdzie, ważne z kim

W branży od lat, sławny od niedawna, kompozytor i multiinstrumentalista, o którym w przyszłości może być głośno daleko poza granicami kraju. Piotr Rubik twierdzi, że jest materiałem na obywatela świata, ponieważ dobrze czuje się w wielu krajach.

Dość wcześnie, jako kilkulatek, miałem wtedy cztery, może pięć lat.

W wieku sześciu lat wysłali mnie do szkoły muzycznej.

Nie chodziłem do normalnej szkoły, więc nie byłem atrakcją apeli. Natomiast w szkole muzycznej koncerty były wpisane w rozkład zajęć.

Kiedy mam nóż na gardle (śmieje się). Gdy wiem, że mam termin, to nuty przychodzą same.

Nie waliło mi się jeszcze.

Kiedy poznaję kogoś, w pewien sposób zawsze zaczynam je od początku. Rok temu zakochałem się, to dobry przykład.

Mam inne podejście. Poza tym, ja nigdy nie czułem się sam, zawsze obok była muzyka.

Tego nie powiedziałem. Naturalnie, nie wszystko było tak jak dziś. Po drodze stawiałem czoła wyzwaniom lub sam je prowokowałem. Na początku lat 90-tych porzuciłem muzykę klasyczną na rzecz rozrywkowej. Potem zrezygnowałem z regularnych koncertów z Michałem Bajorem. Odciąłem się od stałego źródła utrzymania. Zaryzykowałem. Opłaciło się. Kiedyś grałem jako wiolonczelista, czasem zarabiałem więcej, innym razem mniej, ale nigdy nie robiłem tego wyłącznie dla pieniędzy.

Przyszły bardzo późno, wraz ze sławą.

A co chciałaby Pani wiedzieć? Uwielbiam motocykle, mam kategorię „A” i nie wyobrażam sobie życia bez tych pojazdów, jestem maniakiem gier video.

Wiele dziadkowi, rodzicom, bo odkryli talent i właściwie nim pokierowali. Michałowi Bajorowi, dzięki któremu podskoczyłem na wyższy poziom kariery muzycznej, Z. Książkowi i W. Lubawskiemu - to oni spowodowali, że moja kariera nabrała przyśpieszenia.

Piszę utwór na 750-lecie Krakowa, obchody planowane są na czerwiec. Jesień powinna przynieść płytę solową, gdzie zaśpiewam i zagram na wiolonczeli.

Przez dwa lata byłem członkiem elitarnej, Światowej Orkiestry Jeunesses Musicales; 110 muzyków z 35 krajów świata. Z nimi dużo zwiedziłem: Amerykę Południową, Europę. Koncertowałem z takimi wybitnymi dyrygentami Jak Charles Dutoit czy Vernon Handley. Równolegle uczęszczałem na kursy muzyki filmowej, między innymi pod kierunkiem Ennio Morrricone, w Sienie, we Włoszech. Jestem materiałem na obywatela świata. Dobrze czuję się w wielu krajach. Nie mam kompleksów. Uwielbiam uczyć się języków obcych. Od 3 lat zgłębiam japoński. Wyznaję zasadę: „Nieważne gdzie, ważne z kim”. Nie ukrywam, że w przyszłości chciałbym popracować zagranicą, ale w grę wchodziłby wyjazd wyłącznie na przygotowany wcześniej kontrakt.

Do USA, gdzie doceniana jest muzyka symfoniczna i filmowa.

Mamy wyjątkową wrażliwość, a nasza słowiańska dusza przekłada się na interpretacje i romantyzm w muzyce, wysoko ceniony w świecie.

W każdym zawodzie ze względu na nasze zaangażowanie i otwartość jesteśmy mile widziani, a nasi instrumentaliści w szczególności.

Kilka razy, zawsze przy okazji pracy.

Nie. Zawsze pracowałem w zawodzie i utrzymywałem się z muzyki.

Tak, nawet bardziej niż w Paryżu. Londyn jest niesłychanie multimedialny. Mogę tam kupić wszystko, co mnie interesuje: sprzęt, muzyka, koncerty, spektakle. Z drugiej strony wydawało mi się, że nie ma tam miejsca na kontakty międzyludzkie. To miasto konsumenckie, nastawione na pozyskiwanie dóbr. Jeśli komuś na tym zależy, to dobrze, by na jakiś czas tam trafił.