alicja krata(strona 6/7)

W kłótniach małżeńskich często padają komunikaty, które utrudniają, albo blokują kontakt i wzajemne zrozumienie. W sprzeczkach, kiedy uruchamiają się silniejsze emocje, zamiast jasnego wyrażenia potrzeb pojawia się zwykle krytyka, mnożenie zarzutów, oskarżenia, roszczenia, żądania itp.

Jeśli przyjrzymy się naszym potrzebom i oczekiwaniom w zakresie komunikacji międzyludzkiej, to większość ludzi podkreśla, że chciałoby się komunikować jasno, jednoznacznie i precyzyjnie. I najczęściej od razu dodaje ze smutkiem, że nie jest to możliwe.

Na ogół, gdy napotykamy w życiu jakieś trudności, irytuje nas to, że nie umiemy sobie z nimi poradzić. Poruszają nas one bardzo silnie i wywołują trudne stany emocjonalne. Jesteśmy wtedy zwykle rozgoryczeni, wkurzeni, smutni, bezsilni. Często wręcz nie cierpimy siebie.

„Jeśli świt nie wstanie w tobie, nie spodziewaj się słońca od sąsiadów” - mówi przysłowie tybetańskie. Tymczasem najczęściej myślimy odwrotnie. Ulegamy błędnym stereotypom, że to inni ludzie ponoszą odpowiedzialność za nasz nastrój i powinni nam go poprawiać.

Podjęcie decyzji o odejściu od mężczyzny, z którym przeżyło się wiele lat, często wydaje się jedynym rozwiązaniem. Gdy już związku właściwie nie ma od lat. Gdy nie ma rozmów, czułości, wsparcia, bliskości, zrozumienia. Gdy brak wspólnych planów, działań i marzeń...

W literaturze psychologicznej powszechny jest podział emocji na pozytywne i negatywne. A w życiu? Zdarza się, że chcemy przeżywać tylko te pierwsze uczucia, a tych drugich – nie. Zaprzeczamy ich pojawianiu się w nas, nie przyznajemy się do nich, wypieramy je i tłumimy.

Kolejny rok za nami. Spotkamy się rodzinnie przy świątecznych stołach. Zwykle z utęsknieniem czekamy na ten czas. A kiedy przychodzi, zdarza się, że nie spełnia naszych oczekiwań. Zamiast bliskości, wsparcia, spokoju, zrozumienia, przynosi wiele rozczarowań…

Kobieta jest emocjonalna. Mężczyzna jest racjonalny. Jej wolno płakać, smucić się, rozżalić. Ona ma być uczuciowa. On - powinien być twardy. Nie roztkliwiać się. Nie żalić. Nie wpadać w smutki. Co najwyżej – pokazać czasem męską siłę, krzycząc w złości i stawiając na swoim.

Coraz więcej osób zdaje sobie dziś sprawę, że większość wzorców interakcji wyniesionych z domu rodzinnego i innych doświadczeń (np. szkolnych), przenosimy do własnego dorosłego życia. Odtwarzamy je w bliskich związkach, wchodząc w znane i dobrze utrwalone role.

Życie czasem stawia nas przed trudnymi bardzo wyzwaniami. Jednym z nich jest odejście małżonka, partnera, przyjaciela, z którym przeżyliśmy wiele lat, z którym czuliśmy się bezpiecznie, dobrze. Jednostronna decyzja, stawiająca drugą stronę przed faktem dokonanym.

Często zdarza się, że krzyczymy na dziecko, aby nas posłuchało. I wcale to nie skutkuje. Pojawia się niechęć, opór albo ucieczka, wycofanie z kontaktu. Krzyk, siłowe nakłonienie dziecka do zrobienia czegoś, czego chcemy, nie są skutecznymi formami porozumiewania się.

Nieudane związki, blizny po zranieniach, czasem rany, które jeszcze się nie zagoiły – wszystko to wraca, gdy próbujemy budować nowy związek. Nie tak łatwo jest zaufać, gdy doświadczyło się zdrady i odrzucenia, gdy ma się poczucie klęski poprzedniego związku.

Mówimy wielokrotnie: „czuję się dobrze”, „czuję się okropnie”- wcale nie wyrażając naszych uczuć, nie nazywając ich. Okazuje się, że czasownika "czuć" najczęściej używamy w takich sytuacjach, gdy niekoniecznie dajemy wyraz swoim emocjom czy uczuciom. Słowa "dobry" i "zły" nie nazywają uczuć - nie informują więc ani nas, ani naszego rozmówcy o naszym stanie emocjonalnym.

W każdej chwili, w rożnych sytuacjach i okolicznościach życia dążymy do zaspokojenia swoich potrzeb, świadomie bądź nieświadomie. Jednak rzadko zdajemy sobie z nich sprawę i w związku z tym - tylko w wyjątkowych przypadkach otwarcie je komunikujemy. Okazuje się, że choć potrzeby są ważną częścią naszego funkcjonowania, a nasz stan psychofizyczny zależy od ich spełnienia lub niezaspokojenia, najczęściej po prostu nie mamy z nimi kontaktu.

Znaki ostrzegawcze, że w związku jest coś nie tak, że trudne sytuacje same się nie rozwiążą, pojawiają się na ogół w sposób jednoznaczny. Najczęściej jednak nie wiemy, jak je rozpoznawać, a więc ignorujemy je, pomijamy, umniejszamy ich znaczenie, nie umiemy ich potraktować jako sygnału do tego, że trzeba coś zmienić we wzajemnych relacjach.

Skupienie na sobie, dążenia do samorealizacji, ciągły pośpiech i zajmowanie się wieloma sprawami na raz, nie sprzyja otwarciu na perspektywę przeżywania sytuacji życiowych przez drugiego człowieka. Żyjemy dziś w czasach, w których na ogół empatii dla innych nie mamy. Okazuje się, że mimo, iż wszyscy mamy zdolność do odczucia i zrozumienia tego, co przeżywa drugi człowiek, coraz rzadziej z niej korzystamy.

Konflikty istniały od zawsze, są częścią naszego życia. Są nieuchronne i nie można ich uniknąć. Wszędzie tam, gdzie ludzie wchodzą ze sobą w interakcje – w rodzinie, szkole, pracy, urzędach czy sklepach, potencjalnie może dochodzić do sytuacji konfliktowych. Żona chce pojechać na urlop do Grecji, o czym marzy już od trzech lat. Jej partner ma jednak inne plany...

Mamy obecnie do dyspozycji całą masę środków pomocnych w komunikowaniu się - prasa, radio, telewizja, telefon, fax, internet, sms, e-mail, komunikatory internetowe. Przekazujemy informacje, porozumiewamy się na co dzień i wszyscy tego potrzebujemy. Okazuje się jednak coraz częściej, że mimo tylu możliwości nawiązywania i utrzymywania kontaktu, to właśnie w dzisiejszych czasach brak często komunikacji...

W porozumiewaniu się między kobietą i mężczyzną często zdarzają się konflikty. Małżonkowie, partnerzy, współpracownicy różnej płci mają trudności z komunikacją. Choć intencje na ogół mają dobre. I chcą jak najlepiej wyrazić to, co jest ważne dla każdej ze stron... Różnice mogą dzielić. Ale ich świadomość może pomóc we wzajemnym zrozumieniu.

Sprawy rozwodowe kojarzą się zwykle z długim czasem trwania, kosztami emocjonalnymi i finansowymi. Zdarza się, że małżonkowie chcą przeprowadzić sprawę o rozwód w najmniej „sporny” i bolesny sposób - wtedy wnioskują o to, aby sąd nie orzekał o winie i nie rozstrzygał, który z małżonków jest odpowiedzialny za rozpad więzi małżeńskich.