czarny protest(strona 2/2)

Czarny wtorek już niebawem. 3 października, dokładnie rok po pierwszym tak głośnym proteście Polek, odbędzie się kolejna manifestacja. Wtedy udało się powstrzymać rząd przed całkowitym zakazem aborcji. "Wychodzimy, bo nie odpuszczamy" – piszą działaczki na facebookowym profilu Ogólnopolskiego Strajku Kobiet.

To właśnie ona i jej znajome stały za organizacją najgłośniejszego protestu kobiet w ostatnich latach. 3 października 2016 roku na ulice wyszły tysiące Polek domagających się egzekwowania ich praw. Wydarzenie całkowicie odmieniło postrzeganie feminizmu w Polsce. Czarny Protest był dopiero początkiem. Marta Lempart, która wciąż walczy o prawa kobiet i właśnie pojawiła się na okładce "Wysokich Obcasów", mówi nam, jakie ma plany na przyszłość i jak ocenia sytuację kobiet na świecie.

Monika Brodka nie lubi nazywać się feministką, ale chce decydować o swoim ciele. Jak miliony Polek, jak Anja Rubik, która otwarcie krytykuje rząd PiS i ruchy pro-life. Piosenkarce nie podoba się, że jest przez to oblewana pomyjami.

Aleksandra Jakubowska zwana „lwicą lewicy” udzieliła zaskakującego wywiadu magazynowi „w Sieci”. W rozmowie z Dorotą Łosiewicz poruszyła kwestie praw kobiet, antykoncepcji, związków homoseksualnych i ról płciowych. Każda wypowiedź dawnej rzeczniczki SLD zaskakuje.

Dzień Kobiet z powierzchownego święta, kojarzonego z czerwonym goździkiem, zmienia się w międzynarodowy strajk kobiet. Czy jesteśmy świadkami wielkiej rewolucji kobiecej? – Przyszedł moment, że kobiety są odważne i potrafią walczyć o swoje – twierdzi Iwona Guzowska, mistrzyni świata i Europy w kick-boxingu i boksie.

Zanim jej mąż został prezydentem, Agata Kornhauser-Duda zapowiadała: postaram się być dobrą pierwszą damą. Jednak w tej roli dzieli Polaków. Wysyła listy z życzeniami do szachistów, wpisuje dedykacje do książek. Niedawno wzięła udział w warsztatach i debacie „Czas na czytanie”. Milknie, gdy Polki żyją ważnymi społecznie sprawami.

Prawie dwanaście lat temu zaczynałam swoją pracę jako psychoterapeutka. Byłam wtedy matką rocznego dziecka, a miejsce, gdzie zaczynałam, było przychodnią w Warszawie. Ona była jedną z moich pierwszych pacjentek. Wysoka szatynka w okolicach trzydziestki. Przechodziła obok, gdy zobaczyła, że w przychodni przyjmuje psycholog. Przykryta licznymi luźnymi szalami (była zima) jawiła się w moich oczach jako kobieta, która zmaga się z nadwagą. Dopiero dwa miesiące później przyznała się, że to zaawansowana ciąża. Niechciana, z pigułki gwałtu – tyle wiem z jej opowieści, ale tylko ona miała dla mnie znaczenie. Cóż dałaby mi prawda, gdy jedna jedyna prawda tej sytuacji mówiła o tym, że ona tego dziecko nie chciała i nie zamierzała wychowywać?