felieton(strona 2/3)

Kto nie pamięta, niech sobie przypomni piękną piosenkę Juliana Tuwima pt: “Miłość ci wszystko wybaczy”. Odsłuchaliście sobie już na youtubie? No to git. Jak z pisownią - na “you tube” czy na “jutubie”? Cenię poetów z grupy Skamandra, ale chyba nazbyt sobie bierzemy do serca tę śliczną maksymę i w efekcie stajemy się cierpiętnicami I męczennicami.

Opowieść mojej kuzynki, która mieszka w Los Angeles. Zatrzymał się u niej w domu na nocleg 24-letni kolega, który wrócił do Stanów z Londynu. Zrezygnował z pracy w Londynie, choć zatrudnili go w prężnej firmie zajmującej się finansami w city.

Każda rodzina to takie małe przedsiębiorstwo. Są terminy do dotrzymania, zadania do zrealizowania, budżet, który trzeba dopiąć, są obowiązki i miłe bonusy. Aż chciałoby się przełożyć takie doświadczenie na sferę zawodową. Ale to nie zawsze jest możliwe.

Ostatnio pewna piękna dwudziestoletnia dziennikarka przeprowadzając ze mną wywiad spytała mnie, czy Agata Passent jest lubiana. Najpierw pytanie to rozbawiło mnie: po cóż to felietonista miałby być lubiany? Felietoniści mają być czytani, mają być rozpoznawalni po stylu literackim, prowokować do myślenia.

Jestem jedynaczką i w związku z tym zdarzyło mi się dotychczas usłyszeć, że jestem pewnie rozpieszczoną egoistką i roszczeniowym potworem wychowanym pod kloszem.

Szczucie na matki trwa. Znów mamy urodzaj tekstów krytykujących te roszczeniowe, głośne, bezczelne potwory. Dla jednych jesteśmy głośnymi babskami pozwalającymi dzieciom tratować trawniki, podczas gdy my plotkujemy bez końca, dla innych – kosmitkami, z którymi nie wiadomo, o czym rozmawiać, bo pewnie kaszki i mleczka wypaliły nam mózg.

Prezent fajna rzecz, szczególnie jak się go dostaje. Kiedy sami chcemy kogoś obdarować, zaczynają się schody. A kiedy prezent ma być dla naszego dziecka, to te schody wydłużają się wraz z kolejnymi urodzinami, Bożym Narodzeniem, Dniem Dziecka i innymi okazjami, kiedy to pod jakimś drzewkiem, jajkiem, butem czy innym klamotem pociecha nasza ma coś znaleźć.

Jeszcze nie zakończyła się walka rodziców z Ministerstwem Edukacji Narodowej o sześciolatki, które zdaniem tych pierwszych nie powinny być zmuszane do pójścia do szkoły, a już szykuje się kolejna bitwa. Kto wie, czy nie bardziej zażarta. W czyjejś chorej głowie powstał pomysł, aby do przedszkola posłać dwulatki.

Każda, nawet mega laska, była kiedyś małą dziewczynką, z palcem w buzi, w śliniaku, zapłakaną, promiennie uśmiechniętą, ufną i pozbawioną fałszu. Z biegiem lat przestajemy być dziewczynkami i tylko od nas zależy, kiedy. Niektóre pozostają typem „dzidzia piernik” w za krótkiej mini ledwo zakrywającej żylaste udka i opaleniźnie wyglądającej jak pomalowana antykorozyjnie konstrukcja metalowa.

Potraficie kłócić się? Lubicie się kłócić? Nie cierpię kłótni, tych dramatycznych, tych duperelnych i tych na siłę wywoływanych przez zalanych żółcią pieniaczy. Raptusem nie jestem. Histeryczką, nerwuską, choleryczką też nie.

Mężczyzna chrapiący to trapiący temat. Kobieta chrapiąca, kto wie, stanowi może jeszcze grubszy problem. Nie wiem jak dla Państwa, ale dla mnie wszelkie grupowe szkolne wyjazdy stanowiły utrapienie. Zielona szkoła? Ptaszki ćwierkają, dęby szumią, jeziora chlupią — no, po prostu sielanka. Do czasu ciszy nocnej.

Kiedy po urodzeniu dziecka minie trochę czasu, opadną emocje, gospodarka hormonalna wróci do normy i skończy się parada szczebioczących gości z zabawkami ekologicznymi, nagle zostajesz sama z nowymi emocjami, które nie zawsze rozumiesz, i z nowymi potrzebami, które czasami zaskakują.

„Kocham cię najbardziej na świecie, ale nie chcę mieć dzieci” – śpiewa Maria Peszek na ostatniej płycie. Jeszcze niedawno za takie deklaracje kobiety w Polsce mogłyby oberwać w łeb. Co to się w głowach wyrabia, rodzić trzeba!

Zacznę od wyjaśnienia, że bal to nie dyskoteka. To określony rodzaj przyjęcia z tańcami, stołami, nazwiskami przy nakryciach, kelnerami, dress codem i drugą połową, czyli kimś, kto nam towarzyszy. Na bale nie chodzi się solo, szczególnie gdy się jest dziewczyną. Te średniowieczne zasady, do teraz, obowiązują osoby, które aspirują do bycia na poziomie Europejczyków, choć w Stanach też są bale z powyższymi zasadami.

Pogubione, a potem znajdowane gdzieś na dnie torebki, w kącie, w hotelowej recepcji, nasze ładowarki. Muszę podliczyć kiedyś, ile rocznie kupuję ładowarek i jak przez to zaśmiecam nimi świat. Prawdziwy przełom techniczny nastąpi nie wtedy, gdy wymyślą kolejną aplikację przerabiającą nasze fotografie na czarno-białe, tylko wtedy, gdy telefonu nie trzeba będzie ładować.

Nie wiem, jak to jest za granicą, ale coś mi mówi, że jesteśmy jednym z nielicznych, jeśli nie jedynym krajem, gdzie na babcie i dziadków mówi się „instytucja”. Niezastąpiona, często ratująca nas z sytuacji krytycznych Instytucja babci – tak się to się mniej więcej określa.

Prasa kobieca zajmuje się przede wszystkim modą, czyli sugeruje, że chodzenie na szczudłach i wyglądanie jak chory na stawy konik Garbusek jest eleganckie, tak jak noszenie dziadowskiego wora zamiast torby i robienie z ust serdelków.

Znów rozgrzebano aborcyjny kompromis i rozlało się szambo. Jak to zwykle bywa, projekt nowej ustawy złożony przez Ruch Palikota, zgodnie z którym aborcja byłaby dostępna do 12 tygodnia ciąży, uznany został za niedorzeczny.

Pamiętacie, drogie mamy, co przyszło wam do głowy zaraz po przyjściu na świat waszego dziecka? Chodzi mi dokładnie o ten moment, kiedy ujrzało ono światło dzienne, a pielęgniarki zakrzyknęły zgodnie „No jest, jest!”.

Jak tylko osobnik płci męskiej spionizuje się (wyborne określenie pediatrów), należy posyłać go po różne rzeczy. Mężczyzna w wieku półtora roku swobodnie może już przynieść nam gazetę, gąbkę, szczotkę, plastikowy talerzyk, łyżeczkę i inne lekkie, niedrogie przedmioty.