magdalena andrzejczyk

Podobno czterdziestka to nowa trzydziestka. Ale dla mnie czterdziestka to po prostu czterdziestka. Wiem, o czym mówię, bo wielki meteoryt z cyfrą 40 wypisaną gigantyczną czcionką wylądował w moim życiu całkiem niedawno.

Nie chciałam się w tym babrać, ale jednak afera pieluchowa, która przetoczyła się przez media dzięki felietonowi Agnieszki Kublik spowodowała małe trzęsienie ziemi w internecie.

Wszelkie konkursy telewizyjne mnie przerażają. Nie ukrywam - dostaję gęsiej skórki, kiedy słyszę, że będzie coś o oceniających się mamach, coś o żonach dla rolnika, o żonach dla miastowego, o tych, którzy mają talent (lub też nie), o tych, którzy szukają pracy i gotować będą dla potencjalnego szefa albo dla chefa-celebryty.

Należę do tych mam, które w temacie porządków wykazują dosyć luźne podejście. Przez cały tydzień panuje u nas w domu kontrolowany chaos (kontrola oznacza, że przenoszę go całkiem swobodnie z miejsca na miejsce, bez większych szkód).

Ludzie kochani, nowy program w telewizji będzie! TVN już zapowiada show „Mama kontra mama”. Mamy będą cztery, każda wpuszcza do swojego domu kamery na cały dzień. Potem pozostałe mamy oglądają nakręcony materiał i oceniają.

„No i jak się sobie podobasz? Jest wow, co?” – pyta pani prowadząca z uśmiechem Giocondy. Ona już wie, wiedziała od samego początku – w tej smutnej kobiecie ze złą fryzurą, złym makijażem, w złej stylizacji ozdabiającej złą sylwetkę, tkwiła piękna, seksowna babka.

Wiem, że co niektórych moda na bieganie doprowadza do białej gorączki; że regularne wyjścia jednego ze współmałżonków na szlaki i ścieżki psują czasami rodzinną sielankę. Ale proszę mi uwierzyć – to bieganie może uratować nam życie.

Tak mi jakoś w życiu się ułożyło, że znów muszę pisać CV. Promować się, puszyć, polecać, zachwalać, snuć opowieści jaka to ja jestem super, naj i „simply the best”. Problem polega na tym, że nigdy w tym dobra nie byłam, a im dalej w las, tym gorzej.

Jeden z grzechów głównych macierzyństwa nosi nazwę „niezastąpioność”. Bo każda matka (no, prawie każda, ja na przykład się z tego leczę) taka właśnie chce być i do takiego ideału dąży. Chce być Jedyna, Najważniejsza i Niezastąpiona.

Im więcej czasu mija od narodzin mej pierworodnej, tym częściej dochodzę do wniosku, że dobre, właściwe i zdrowe wychowanie nie polega wcale na uczeniu, nagradzaniu, karaniu, wpajaniu, pilnowaniu, ostrzeganiu.

Dobra, przyznaję, czasami nie wiem, o czym napisać. Po prostu rozglądam się i widzę tylko brak tematów dookoła siebie. O tym już było, to zbyt dołujące, to – tak wkurza, że jeszcze klawiaturę wyrzucę przez okno. Dlatego będę się dziś powtarzać.

W życiu każdego rodzica bardzo ważna jest krótka i najczęściej późna pora dnia zwana „czasem dla siebie”. To moment niezwykły, celebrowany z wielką czułością, nawet jeśli celebracja polega na padnięciu na legowisko z przekąską zawierającą nieprzyzwoitą ilość nienasyconych kwasów tłuszczowych w celu strawienia ich i jeszcze jakiegoś serialu na deser.

Jeśli twoje dziecko z apetytem wcina frittatę ze szparagami, cebulą i bazylią, z niecierpliwością czeka na dzień serwowania moussaki z bakłażanów, wyczekuje weekendów, kiedy robicie sobie ucztę w sushi bar lub dopytuje się, kiedy znów przyszykujesz tę przepyszną sałatkę selerową z sosem remoulade, to nie czytaj dalej tego tekstu.

Zawsze chciałam być mamą. Bo uważałam, że będzie to moja życiowa rola. Chociaż często piszę o tej gorszej stronie macierzyństwa, to przyznaję, że jest to jedna z najfajniejszych rzeczy, jakie mi się przytrafiły w życiu.

Skoro panie w recepcji przychodni nie dają sobie w naszej obecności rady, bo „nie słyszą własnych myśli”, skoro starsze panie na nasz widok w poczekalni mówią „siądę dalej, bo już się nasłuchałam dzisiaj dzieci w pociągu”, to dlaczego miałaby wytrzymać z nami załoga takiej arki, która prawdopodobnie chciałaby przejść przez zagładę w miarę przytulnej atmosferze?

Tego, że w reklamach panują dwudziestolatki, nie zmienię. Ale czy to oznacza, że kobiety dojrzałe mogą już być kojarzone tylko i wyłącznie z popuszczaniem w majtki? Albo praniem? Gotowaniem zup? Albo reumatyzmem? Ewentualnie zaparciami?

Mam córkę i trochę się martwię. Martwię się, ponieważ dorasta w kraju, w którym kobiet się nie szanuje. Nie szanuje się ich wyborów, ich życia, ich pracy. Ignoruje ich żądania, ich sugestie, wyśmiewa pomysły. Mniej się im płaci. I ogólnie często daje do zrozumienia, że za bardzo się szarogęszą.

Bardzo często wstawiam się tu za mamami i krytykuję ich krytyków – taki tam odwet na krzykaczach, którzy wszędzie widzą wózkowe. Jednak czasami – raz na jakiś czas, ale jednak – spotykam na swojej drodze kobiety, które mam ochotę palnąć w łeb.

Wakacje to fajna rzecz. Dla dzieci. I nauczycieli. Dla rodziców to czas zdobywania sprawności z logistyki. Przedszkola w większości zamknięte co najmniej na miesiąc, świetlica szkolna poza zasięgiem, kolonie kosztują majątek, a ty masz człowieku w perspektywie dwa miesiące kombinowania, co z dziećmi.

Każda rodzina to takie małe przedsiębiorstwo. Są terminy do dotrzymania, zadania do zrealizowania, budżet, który trzeba dopiąć, są obowiązki i miłe bonusy. Aż chciałoby się przełożyć takie doświadczenie na sferę zawodową. Ale to nie zawsze jest możliwe.