magdalena andrzejczyk(strona 3/3)

Chcę zostać chińską matką. Nie, nie planuję przeprowadzki, zmiany obywatelstwa czy zamążpójścia. Przeczytałam w końcu „Bojową pieśń tygrysicy” i wiem już, na czym polegają chińskie tortury, a także co może wyrosnąć z ofiar tych koszmarnych praktyk. Geniusz.

Religia w szkole to fajna rzecz. Takie odnoszę wrażenie przysłuchując się zdawkowym raportom starszej pociechy. Księdza często nie ma, zajęć więc też nie ma. Jest więc czas na zabawę. Inna sprawa, że jak religia jest, a ktoś nie chce na nią chodzić, to jedyną opcją też jest świetlica.

Bycie mamą to wyzwanie. Ale bycie Mamą Sławną to już trud porównywalny z maratonem, rajdem Paryż Dakar, biegiem na nartach pod stromą górkę z oddechem Justyny Kowalczyk na plecach. To trud kolosalny, wysiłek nadludzki, harówa w pocie czoła, bo oczy całego świata skierowane są najpierw na napięte do granic wytrzymałości ciało, a potem jego oklapniętą wersję.

Od jakiegoś czasu wrogiem numer 1 w kraju jest Maria Czubaszek. Nie ma dzieci. Nigdy ich mieć nie chciała. I za bardzo za nimi nie przepada. A to już czyni ją podejrzaną w oczach wielu. Bo przecież każda kobieta marzy o tym, żeby się rozmnożyć, a większość tych "normalnych" te marzenia spełnia.

Samotny rodzic - to brzmi dumnie. Powiedzcie na głos „jestem samotną matką”, „samotnym ojcem” - czujecie ten martyrologiczny pogłos? To pełne pretensji echo? Nieźle niesie, co? A z czego wynika to zachłyśnięcie się wymuszoną okolicznościami samowystarczalnością? Poprawiasz sobie samopoczucie myślami „daję radę solo, gdzie inni odpadają w tandemach, nie jest źle”? Błąd.

"Mamo, czy to prawda, że to rodzice kupują prezenty, a nie Mikołaj?"
Pytanie zadano niewinnym tonem, córka rzuciła je ot tak w eter podczas zakupów nie mając bladego pojęcia, że właśnie wbija matce kołek w serce.

Czy wiedzą Państwo, co jest największą zmorą kobiety? Żadna tam niesprawiedliwa polityka pseudospołeczna naszego rządu, brak miejsc w żłobkach i przedszkolach, pracodawcy, którzy boją się nas zatrudnić, bo jeszcze zajdziemy w ciążę albo (wersja dla dzieciatych) pójdziemy na zwolnienie przez smarkające dziecko. Zapomnijcie o restrykcyjnej ustawie antyaborcyjnej, o planach jej zaostrzenia, o zamieszaniu wokół in vitro.

Jeśli jesteś osobą bezdzietną, żyjesz sobie beztrosko, ale masz tej beztroski już dosyć, uważasz, że już czas na zmiany, ciążę, rozstępy, dzieci, pieluchy i cały ten kram - to pewnie masz rację. Instynktu nie da się oszukać. Pamiętaj jednak, że ta życiowa rewolucja ma swoją cenę.

Matka Polka to brzmi dumnie. Kryje się za tym determinacja, duma, mit, poświęcenie i poczucie obowiązku, a nawet misji. Wielkie słowa, jeszcze większe oczekiwania. Ma być szlachetnie, altruistycznie. Ciągle na wdechu, na baczność, czujna na potrzeby innych. Tylko że prawdziwe macierzyństwo nie na tym ma chyba polegać.

Jakoś tak się ułożyło na tym świecie, że mężczyzna może dowolnie i zgodnie z prawem zarządzać swoim ciałem i zdrowiem. A kobieta co chwila tłumaczyć się musi z tego, co z tym ciałem chce robić. Nie, to nie będzie tekst o aborcji - chociaż żołądek mi się wywraca na drugą stronę, kiedy pomyślę sobie, że w życie miałaby wejść ustawa jeszcze gorsza niż obecny „kompromis”. Będzie swojsko i nie tak patetycznie - o cyckach.

Ten tekst dedykuję specjalnej kategorii mam. Nazwijmy je „Mamuśkami ze Strefy Mroku”. Zachowują się, jak wiedźmy z „Makbeta”. Przychodzisz do nich zadowolona z potomkiem w brzuchu, pełna nadziei, zapału, dobrych myśli i wiary w służbę zdrowia, swoje laktacyjne możliwości i skuteczność kropelek przeciw kolkom. A one serwują ci swoją, makabryczną wersję macierzyństwa, puentując złowieszczym tonem: „Teraz to dopiero zobaczysz, jak to jest…”