perfekcjonizm

- Bywa trudno, bywa pod górę, chce mi się płakać i krzyczeć, czasem ze złości - przyznała Magda Mołek w rozmowie z Olą Kwaśniewską. Mimo trudnych chwil wraz z wiekiem nauczyła się odpuszczać, akceptować siebie i nie zadręczać się podjętymi już decyzjami.

Perfekcjonizm jest postawą, którą często traktuje się jako cechę pozytywną. Szefowie uwielbiają mieć w swoich zespołach perfekcjonistów, bo to często znakomici pracownicy. Tymczasem perfekcjonizm często jest źródłem cierpienia i destrukcji dla osoby, która nie może osiągnąć wyimaginowanych celów.

"Od kiedy mieszkam z moim partnerem i pracuję, nie mam czasu na nic. 8 godzin snu, 8 godzin pracy plus kolejne dwie godziny to samo przygotowanie się do pracy, dojazd oraz powrót. Zostaje pięć godzin na życie, a przecież w tym czasie trzeba jeszcze sprzątać, przygotowywać posiłki, załatwiać normalne codzienne sprawy. Nie mam czasu na książki, na wycieczki, na wszystko, co kiedyś uwielbiałam. Mój partner chce, żebyśmy założyli rodzinę i ja też chcę, ale nie wyobrażam sobie jak to będzie z dzieckiem" - pisze nasza czytelniczka.

Perfekcjoniści zorientowani na innych cechują się agresywnym poczuciem humoru, nie przestrzegają norm społecznych i nie szanują ludzi ze swojego otoczenia – informuje „Journal of Psychopathology and Behavioral Assessment”.

Depresja i wysoki poziom stresu czyha na matki, które w perfekcyjny sposób wychować dzieci przez intensywną stymulację ich rozwoju, wynika z badań Holly Schiffrin ze Stanów Zjednoczonych.

Młode matki, które uważają, że powinny być doskonałe we wszystkim co robią, mogą być bardziej narażone na depresję poporodową - informuje serwis Live Science.

Ciągnące się bez końca poprawki. Nieustanne poczucie, że praca nie została odpowiednio wykonana. Niemożność oddelegowania zadania innym osobom, bo "tylko ja wiem jak to zrobić najlepiej". Odwlekanie decyzji w obawie przed podjęciem tej niesłusznej. To tylko niektóre zmory perfekcjonistów.