wypalenie zawodowe

Czy stresem można zarządzać? Tak! Bo stres to nasz stan wewnętrzny, subiektywna reakcja naszego ciała i umysłu na zewnętrzne zdarzenia i oczekiwania. I choć nie uwolnimy się od trudów życia, presji, napięć i przykrości, możemy nauczyć się właściwie na nie reagować.

Iga Krefft zaczęła pojawiać się na małym ekranie jako dziecko. Od kilku lat nie zajmuje się jednak tylko aktorstwem, ale także muzyką. W ostatnim wywiadzie ujawniła, jaką diagnozę usłyszała od lekarza w wieku 24 lat. - To było dla mnie dziwne - wyznała.

Pół roku harówki, pół roku wypoczynku. Tak można byłoby streścić w jednym zdaniu to, co wydarzyło się w życiu Uli przez ostatni rok. I brzmiałoby to jak całkiem sensowny pomysł na życie, gdyby w tle nie pojawiło się wypalenie zawodowe i kilka innych nieszczęść. A może "szczęść". Wszystko zależy od interpretacji.

Jacinda Ardern, premierka Nowej Zelandii, która sprawowała swój urząd przez ponad pięć lat, 19 stycznia podała się do dymisji. - Dajemy z siebie tyle, ile możemy i tak długo, jak możemy - powiedziała na posiedzeniu Partii Pracy.

Wstaje rano i już nie ma siły. Właściwie nie ma ochoty wstawać. Na myśl o obowiązkach dostaje gorączki. Czuje się fatalnie, ma bóle brzucha i głowy. W pracy nie daje rady, w domu ledwie ciągnie. Masz pewność, że to nie o tobie?

- Na wypalenie zawodowe narażone są najczęściej osoby, które zawodowo pomagają innym, czyli lekarze, pielęgniarki, ratownicy medyczni, ale też np. nauczyciele. Jak wynika z badań, blisko 70 proc. lekarzy onkologów diagnozuje u siebie ten syndrom – mówi psychoterapeutka Monika Szejgiec z poradni psychologicznej Psychocare w Warszawie w rozmowie z Katarzyną Trębacką.

- Na myśl o pracy dosłownie dostaję drgawek. Chodzę do psychiatry, któremu, mimo że czuję się lepiej, opowiadam, że czuję się gorzej - mówi Katarzyna. Nie jest jedyną, która korzysta ze zwolnień wystawionych przez psychiatrę. Nie wiadomo jednak, ile z nich to zwykłe wyłudzenie.

Kiedy twoje życie prywatne jest zagrożone, to znak, że w pracy cię doceniają, kiedy legnie w gruzach – pora na awans – to kluczowe zdanie z filmu ,,Diabeł ubiera się u Prady”. Film był zabawną komedią, w życiu czasem podobne sytuacje prowadzą jednak do tragedii. Bo praca nie może być ucieczką od życia.

Czasem odchodzimy z pracy, tak jak kończymy związek. Coś nie działa? Trzeba się pożegnać. Zanim zamkniesz za sobą drzwi, sprawdź, czy na pewno wykorzystałaś swoją szansę – radzi trenerka Aneta Pietrzak w rozmowie z Joanną Olekszyk

Czujesz zniechęcenie przed każdym wyjściem do pracy? Coraz bardziej drażnią cię koledzy z biura? Przesuwasz terminy spotkań z klientami i czujesz awersję do odbierania od nich telefonów?

Jeśli zauważyłaś, że nie możesz oprzeć się słodyczom, a w porze obiadowej marzy ci się hamburger z frytkami lub inna tłusta przekąska, to możesz zacząć myśleć o diecie. Albo – jak przekonują naukowcy z Finlandii – o zmianie pracy... Okazuje się, że tak zwane emocjonalne obżarstwo, czyli traktowanie jedzenia jako sposobu na poprawę samopoczucia, to sygnał zawodowego wypalenia.

„Znowu to samo” - myślisz, budząc się każdego ranka. Jak tylko otworzysz oczy, czujesz skurcz żołądka. Cały dzień odczuwasz zmęczenie, brakuje Ci energii, nieustannie towarzyszy Ci ból głowy. Po powrocie z pracy nie masz czasu na odpoczynek, bo od razu zasiadasz do wypełnienia nadprogramowych zadań, które powierzył Ci szef. Stop! Pora zmienić tryb życia, bo grozi Ci syndrom wypalenia zawodowego.

Dla wielu osób codziennie wstawanie do pracy do prawdziwa udręka. Już w poniedziałek myślą o tym, jak mają dożyć do piątku. Nawet w weekend nie potrafią cieszyć się wolnym czasem, bo martwią się, że za dwa dni koszmar zacznie się od początku. Chcieliby zmienić posadę, ale nie wiedzą jak, boją się, że nie znajdą innej, albo zwyczajnie nie wiedzą, co chcą robić. Sytuacja nie jest jednak bez wyjścia.