aneta wawrzyńczak

Są chwile, których się nie zapomina. Kolorowe i piękne, jak pojawienie się dwóch wyczekiwanych kresek na teście ciążowym, narodziny dziecka, jego pierwszy uśmiech, słowo, krok. Bywają też czarne i tragiczne, jak diagnoza nowotworu.

„Jeżeli nie masz siły, żeby zostać, to pozwalam ci odejść. I obiecuję ci, że nie utonę”, mówiła do swojej córeczki, która żyła zaledwie 10 dni. Dobrze wie, czym jest umieranie i cierpienie po stracie kogoś bliskiego.

Choć nigdy się nie poznały, są zgodne co do jednego: obie nienawidzą słowa na „K”. Nie tego wulgarnego, określającego przedstawicielkę podobno najstarszej profesji świata, ale innego, też brzydkiego, też ubliżającego, też pogardliwego.

Tylko w ciągu ostatniego roku zagrała na bramce w meczu piłki nożnej i wystąpiła w kilku pokazach mody. Wcześniej napisała ponad 30 powieści, a teraz, w wieku 93 lat, pisze kolejną: „Wielka podróż”. Pisarce Krystynie Nepomuckiej zdrowia i energii mógłby pozazdrościć niejeden dwudziestolatek.

Dzieli je pięćdziesiąt lat różnicy. I nic więcej, bo dr Maria Czarnecka-Zoll i dr Aneta Obcowska z równą pasją oddają się pomocy tym, którym pomagać chce mało kto.

Widad Lutah na pierwszy rzut oka jest bogobojną muzułmanką – jej ciało i niemal całą twarz, z wyjątkiem oczu, zakrywa czarny nikab. Na drugi zresztą też, bo modli się pięć razy dziennie, Koran i nauki Mahometa zna na wyrywki, twardo broni tradycji.

Historia młodości pani Basi to przerwana brutalnie sielanka, uciekanie przed bombami do ogrodu, obcowanie ze śmiercią i strachem najbliższych. Pani Adeli – zsyłka na Ural, twardy dryl wojskowy i wszechobecne zgliszcza. „Jak tyś to wszystko zdołała przeżyć!”, dziwi się syn pani Adeli. Nie tylko on. Bo pani Basia i pani Adela przetrwały II wojnę światową

Lidka ma czworo dzieci. A urodziła pięcioro. Jedno, dwoje, pięcioro; chłopiec, dwie dziewczynki, bliźnięta – Lidka (imię zmienione) nigdy nie planowała, ile będzie miała dzieci. Pochodzi z wielodzietnej rodziny, a to, że sama ma czwórkę, jest czystym przypadkiem.

Dotarcie do nich graniczy niemal z cudem. Długo się wahają, w końcu rezygnują. Boją się rozmawiać, nawet anonimowo. A nuż ktoś skojarzy jakiś fakt i zostaną rozpoznane, wskazane palcem, wyklęte? Zachowują się, jakby skrywały niebezpieczny sekret.

Mają czworo, pięcioro dzieci. I żadnego miejsca, do którego mogłyby pójść. Mieszkają w Domu Samotnej Matki, często na kilku metrach kwadratowych. Chociaż miasto grozi im, że je wysiedli, starają się zachowywać optymizm. I same pracują na to, żeby utrzymać tę placówkę.

Mówi się, że rany na ciele się goją, ale te na duszy już nie. W ich przypadku jest odwrotnie: pokaleczone ręce, uda, brzuchy są niemymi świadkami zbrodni, które popełniają. Do więzienia nigdy nie trafią, bo nie krzywdzą nikogo. Poza sobą.

Aśka nie skończyła jeszcze 25 roku życia, gdy musiała zaczynać wszystko od zera. A właściwie jeszcze gorzej, spod kreski, bo na nową drogę życia wskoczyła z 30 tysiącami długu. Na co wydała tyle kasy? Niezły samochód? Zagraniczne podróże? Remont mieszkania?

Dziewczyny z przeszłością i bez przyszłości – tak mówią o nich ludzie. A nawet jeśli nie mówią głośno, to przynajmniej tak myślą. Bo właściwie co komu po takiej dziewczynie: wychowanej najpierw przez ulicę, a później przez zakład poprawczy?

– Po wojnie wszystko się zmieniło, a już najbardziej kobiety. Całkowicie im odbiło! Teraz nie liczy się dla nich nic poza pieniędzmi, luksusem i urodą. Znalezienie porządnej, wartościowej dziewczyny graniczy w tym kraju z cudem – uważa Rabih, 30-latek z Bejrutu.

Na pierwszy rzut oka jest bardzo drobna i krucha, jak laleczka z porcelany. I bardzo spokojna, niczym tafla morza w Batumi o zachodzie słońca. A jednak bije od niej niespotykana siła. Dzięki niej realizuje wszystkie swoje projekty.

„Dlaczego chcę podróżować na motocyklu? Bo właśnie to lubię robić. Jeżdżę ze sobą i po swojemu”, pisze w swojej pierwszej książce Ania Jackowska, która na motocyklu samotnie przemierza najdalsze zakątki świata.

„Młody manager poszukuje (bardzo) osobistej asystentki i pomocy biurowej. Wynagrodzenie i dostępność do ustalenia. Proszę o kontakt w sprawie szczegółów” - to tylko jedno z dziesiątek ogłoszeń tego typu, które można znaleźć niemal w każdym serwisie pośrednictwa pracy.

„Nie chcę takiego życia, jestem kobietą”, mówi ze łzami w oczach jedna z bohaterek filmu dokumentalnego „Piękne i bestia”. Liliana Komorowska przedstawia w nim niezwykłe historie pięknych kobiet, które stanęły w szranki z bestią - rakiem piersi.

Muszą być dzielne, skore do poświęceń i wyrzeczeń. W końcu mają najdroższy skarb, jaki można sobie wyobrazić - wydały na świat nowe życie, są matkami. Czasem jednak z trwogą przyznają: nie kocham swojego dziecka.

Oddam zadbanego kanarka z klatką. Poznam panią 18-45 lat, cel towarzyski. Zaopiekuję się starszą osobą w zamian za dach nad głową. Sprzedam cnotę przystojnemu, tylko poważne oferty. Dam obywatelstwo.