magdalena andrzejczyk(strona 2/3)

Jestem jedynaczką i w związku z tym zdarzyło mi się dotychczas usłyszeć, że jestem pewnie rozpieszczoną egoistką i roszczeniowym potworem wychowanym pod kloszem.

Szczucie na matki trwa. Znów mamy urodzaj tekstów krytykujących te roszczeniowe, głośne, bezczelne potwory. Dla jednych jesteśmy głośnymi babskami pozwalającymi dzieciom tratować trawniki, podczas gdy my plotkujemy bez końca, dla innych – kosmitkami, z którymi nie wiadomo, o czym rozmawiać, bo pewnie kaszki i mleczka wypaliły nam mózg.

Prezent fajna rzecz, szczególnie jak się go dostaje. Kiedy sami chcemy kogoś obdarować, zaczynają się schody. A kiedy prezent ma być dla naszego dziecka, to te schody wydłużają się wraz z kolejnymi urodzinami, Bożym Narodzeniem, Dniem Dziecka i innymi okazjami, kiedy to pod jakimś drzewkiem, jajkiem, butem czy innym klamotem pociecha nasza ma coś znaleźć.

Jeszcze nie zakończyła się walka rodziców z Ministerstwem Edukacji Narodowej o sześciolatki, które zdaniem tych pierwszych nie powinny być zmuszane do pójścia do szkoły, a już szykuje się kolejna bitwa. Kto wie, czy nie bardziej zażarta. W czyjejś chorej głowie powstał pomysł, aby do przedszkola posłać dwulatki.

Kampania społeczna „Etat Tata. Lubię to!” jak najbardziej zasługuje na uznanie. Nie ma promowania macierzyństwa, tylko jest promowanie rodzicielstwa, bo ktoś zauważył nareszcie, że to robota dla dwojga rodziców.

Kiedy po urodzeniu dziecka minie trochę czasu, opadną emocje, gospodarka hormonalna wróci do normy i skończy się parada szczebioczących gości z zabawkami ekologicznymi, nagle zostajesz sama z nowymi emocjami, które nie zawsze rozumiesz, i z nowymi potrzebami, które czasami zaskakują.

Dyskusja na temat związków partnerskich w Polsce nieco ucichła, największa fala komentarzy i głosów oburzenia już się przelała. Jednak cała ta afera z „nietrwałymi, jałowymi związkami”, „absurdalną fanaberią” ich rejestrowania i z modą na homoseksualizm przesłania trochę inny problem.

„Kocham cię najbardziej na świecie, ale nie chcę mieć dzieci” – śpiewa Maria Peszek na ostatniej płycie. Jeszcze niedawno za takie deklaracje kobiety w Polsce mogłyby oberwać w łeb. Co to się w głowach wyrabia, rodzić trzeba!

Byłam niedawno na pasowaniu na przedszkolaka w przedszkolu mojego syna. Przemiła uroczystość, atmosfera podniosła, dzieci przejęte, uśmiechnięte, śpiewają o krasnoludkach, kasztankach i zajączkach. Rodzice wzruszeni, siedzą spięci, w blokach startowych, z aparatami gotowymi do strzelenia 100 fotek na sekundę, część – w tym ja – cierpliwie nagrywa minispektakl na komórkę. W końcu pamiątka musi być!

Jesteśmy z pokolenia, które często zbierało cięgi. A to kapciem się oberwało, niektórzy otrzymywali regularne lanie paskiem, w szkole karali nas linijką, a czasami zdarzało się i klękanie na grochu czy innych nieprzyjemnych elementach.

Czasami, ostatnio coraz częściej, wydaje mi się, że bycie kobietą w naszym cudnym kraju wymaga niezwykłej cierpliwości i dobrowolnego, absolutnie świadomego rozszczepienia osobowości. Bycie spójną, samodzielnie myślącą jednostką jest nie tylko niewskazane.

Macierzyństwo to dosyć specyficzny zawód. Chyba praca w żadnej korporacji, gdzie wyścig szczurów jest na porządku dziennym, nie wpędza w takie kompleksy, frustracje i załamania nerwowe. Bo i konkurencja na tym polu jest najsilniejsza.

Pamiętacie, drogie mamy, co przyszło wam do głowy zaraz po przyjściu na świat waszego dziecka? Chodzi mi dokładnie o ten moment, kiedy ujrzało ono światło dzienne, a pielęgniarki zakrzyknęły zgodnie „No jest, jest!”.

No i walnęła bomba. Profesor Zbigniew Mikołejko, zdenerwowany dewastacją ukochanego trawnika, dokonał podziału na matki dobre i złe, troskliwe i obojętne, czytające i ignorantki, dyskutujące i gdaczące.

Dzisiaj krótko i nie na temat – bo nie będzie o dzieciach. No, ale nawet Matce Polce udaje się czasami wyrwać z domu i zachłysnąć światem. Na przykład – na zakupy...

W rodzicielstwie jak na ringu: niby jesteś gotowy na wszystko, ale nigdy nie wiadomo, z której strony oberwiesz. Siadasz czasami i myślisz sobie: „Mam to gdzieś, nie wstaję”. Ale wtedy przydreptuje do ciebie takie małe coś, co kilka minut wcześniej posłało ci sierpowego i mówi „Mamuuusiuuu”...

Do pewnej obojętności i codziennej ślepoty, jeśli chodzi o problemy innych, zdążyłam się przyzwyczaić. Tak jak i do architektonicznych przeszkód, które utrudniają życie nie tylko niepełnosprawnym, ale i matkom z dziećmi na wózkach oraz osobom starszym i schorowanym.

Polskie dzieci są grubo za grube – tak wynika z raportu Światowej Organizacji Zdrowia. Nie chcą uprawiać sportu, za to chętnie spędzają czas przed komputerem. Czas zacząć działać, drodzy rodzice! - grzmią media. Trzeba coś zrobić, bo wyrośnie nam pokolenie grubasów, co to siedzą, jedzą tłuste kiełbasy i dostają zadyszki biegnąc na autobus.

Całkiem niedawno do ciemnego ludu przemówił mędrzec i uświadomił, co i jak powinna robić kobieta opiekująca się noworodkiem.

Na jednym z portali rozgorzała niedawno dyskusja na temat knajpek przyjaznych rodzicom z dziećmi i jak taka puszczona luzem w lokalu dziatwa działa na osoby, które za towarzystwem maluchów w takich miejscach nie przepadają.